کاشان نیوز-علی خالوئی: خودش می‌گوید، هم مادر است، هم همسر و هم مدیر یکی از متفاوت‏ترین مراکز آموزشی شهرستانی، با توان و تلاشی مضاعف. تا آنجا که کار بر عهده خودش است خوب از پسِ کارها برمیاید، ولی آنجاهایی که کار بر عهده مشارکت بخش دولتی یا مدیریت شهری است، به‌شدت گله‏مند است، از بستن آب به رویش توسط یکی از همین به‌اصطلاح حامیان سازمانی‏اش تا رفت‌وآمد مدیران دولتی که تا در مدرسه حضور فیزیکی داشته‏اند ابراز خوشحالی و به‏به و چه‏چه کرده‏اند از کارکرد مراکز این‌چنینی، ولی به‌محض خارج شدن، متأسفانه ماجرا چیز دیگری است، هرگونه قول و حمایتی را فراموش کرده‏اند.
نام مدرسه «باغ کودکان آفتاب» است، مدرسه و پیش‏دبستانی که شور و حرارت و شیطنت از سروکله بچه‏هایش می‌بارد. باغ آموزشی‏ای که پذیرای بچه‏های ۳ تا ۱۲ ساله است.
شاید باورتان نشود چقدر آدم حال و هوایش در دیدن این مجتمع آموزشی عوض می‏شود، یا بهتر بگویم هم خوب هم بَد می‏شود، خوب را در ادامه خواهم گفت؛ و اما بَد اینکه، چرا این‏قدر بی‏مهری! چرا این‏قدر جای مراکز آموزشی این‌چنینی در شهرمان خالی است! چرا افرادی را که این‌چنین آستین همت بالا می‏زدند و خود را به آب‌وآتش می‏زنند، توجهی به ایشان نمی‏شود، کمتر مدیری قدردانشان است!
قفس‌های مرغ، خروس‏‌ها، اردک، بوقلمون و جانورانی چون خرگوش، محیطی توأمان با «دوستی با طبیعت» و «حفاظت از منابع زیستی» را پدید می‏‌آورد. هدف اصلی و کارکرد این بخش دوستی با حیوانات و طبیعت است، دوستی که ضمن بهره‏‌برداری از محصولات ماکیان و پرندگان، کودک یاد می‏‌گیرد چگونه با پرندگان ارتباط برقرار کند، دوست باشد و درنهایت به نفع خود نیازهایش را برآورده نماید.
بخشی، مانند تپه‏ ماسه‌بادی‌ها شبیه‌سازی‌شده است، گویا دو سه‌ساعتی آریا و بهناد مشغول باز کردن هستند تا راه آبی بین ماسه‌بادی‌ها باز کنند. ساختن جوی کودکانه. من که از بچگی در این محیط‏ها بزرگ شده‏ام و الان جای خالی این‌گونه بازی‏ها را در محیطی‏های شهری می‌بینم؛ اوج لذت بهناد و آریا را میدانم و باور دارم. قطعاً تا واپسین لحظات زندگی. آریاها و بهنادها اهمیت آب را خواهند دانست و درخواهند یافت که این گوهر با ارزش (آب) اگر از دسترس خارج شود، هیچ‌گاه دیگر به این آسانی دست‏یافتنی نخواهد بود.
خانه درختی، خانه‌ای است بالای ارتفاع درخت، بچه‏ها با رفتن به ارتفاع و دوستی با درخت را به بهترین شکل ممکن یاد می‏گیرند. در جوار آن جنگل اکالیپتوس و بلوط ایرانی ست، بچه‌ها همچون سنجاب دنبال جمع‏کردن بذر بلوط‏های پای درختان هستند، آن را لمس می‏کنند و زیرخاک می‏کنند.
شاید باورتان نشود که چگونه حس مسئولیت‏پذیری در بچه‏ها به گفته خانم مدیر، رشد و نمو می‌کند؛ بچه‏ها مجازند از تخم‌مرغ‌های تولیدی خودشان استفاده کنند و یا از تمام وسایل نقاشی بهره‏مند شوند به‌شرط اینکه ظروف پختن تخم‏مرغ را خودشان بشویند، تمیزکننده و درنهایت در محل اصلی، برجایش بگذارند، یا وسایل آبرنگ و نقاشی را بردارند، نقاشی بکشند، بازی کنند و لذت ببرند، درنهایت آخر کار وسایل را شسته دسته‏بندی کرده و برجایش قرار دهند.
دو آلاچیق خشت و گلی نیز هست، به گفته خانم مدیر این دو آلاچیق طراحی توسط آقای «کیارش اقتصادی» به‌صورت هدیه به مدرسه طراحی و ساخته‌شده، با متریال کاملاً طبیعی و مواد بومی.
البته ناگفته نماند، دراین‌بین، تیم تسهیل‏گری قابل قبولی تک‏تک بچه‏ها را همراهی می‌کند، کارشناس و کارشناس ارشد در رشته‏های محیط‌زیست و منابع طبیعی و منابع آب، روانشناسی‏های تربیتی، حقوق، ادبیات و جامعه‌شناسی.
خانم ساداتی نژاد، مدیر و مبتکر مدرسه، می‌گوید هیچ‌گونه کمکی از برادرش که نماینده شهرستان است درخواست ننموده است، حتی هیچ کجا خود را به‌عنوان اقوام نزدیک، حتی معرفی هم نکرده است. البته معتقد است این نسبت خونی با نماینده تیغ دو لبه است، هم می‏تواند کمک‌کار جهت پیشبرد اهداف مدرسه باشد و هم می‏تواند نامهربانی‏هایی را به دنبال داشته باشد.
اما هدف من از نگارش این یادداشت به‌واسطه علاقه است که در بخش «محیط‌زیست و منابع طبیعی» دارم، فعالیت «مدارس طبیعت» در زمان مسئولیت خانم دکتر ابتکار زمانی که بر مسند ریاست سازمان حفاظت از محیط‌زیست بود، با مشارکت و پیگیری‌های مستمر آقایان دکتر وهاب‌زاده و مهندس درویش در کشور اجرائی شد، رشد کرد و به رشد قابل قبولی رسید. متأسفانه همچون بسیاری از دیگر فعالیت‌های که در کشورها قائم به شخص است، با رفتن آقایان، وضعیت این مدارس به هاله‏ای از ابهام فرورفت.
از حدود سال‏های ۱۹۵۰ میلادی که رویکرد «زیست‌زایی» یا «بیوفیلیا» در مجامع آموزشی اروپائی رونق گرفت و گسترش یافت تا سال ۲۰۰۵ که به رشد قابل قبولی رسید و تحت عنوان «مدارس طبیعت» معرفی گردید، مشخصاً حفاظت از منابع زیستی و آموزش فرصت‏ها و تهدیدات آن در دستور کار مجامع آموزشی جهان قرار گرفت.
مدارسی که می‏توانست خلأ مابین «سمن‏های زیست‏محیطی» و «بخش اجرائی دولت» را برای حفاظت و صیانت از جنگل‏ها، مراتع و حیاط وحش کشور با بهره‏وری از کودکان امروز و جوانان و مدیران فردا، پُر کند.
خانم ساداتی نژاد، نگران است، نگران آینده بچه‏ها، او می‌گوید در این نگرانی با والدین اشتراک دارد، بچه‏های که بدین شکل آموزش دیده و با طبیعت و محیط‌زیست دوست شده‌اند، در مقاطع بالاتر وضعیت تحصیلی‌شان چگونه خواهد شد. ناگفته پیداست که قسمت اعظم این نگرانی بابت منابع زیست‌محیطی شهرمان نیز هست.
مدیران محیط‌زیست، منابع طبیعی، شهرداری و فرمانداری، وظایفشان دراین‌بین بیشتر از دیگران است. منابع زیستی شهرمان محدود است، به گفته دکتر رنانی در دانشگاه کاشان در نشست «زنگ اندیشه» با موضوع توسعه ایران عنوان نمود: «اگر کشوری به کودکانش بپردازد قطعاً در تمام بخش‌های توسعه پیروز میدان خواهد بود»