الگوی معرفت‌شناختی تهران می‌تواند راه‌حلی برای کاشان باشد
کاشان نیوز-محمد ثابت ایمان: زمان زیادی از تغییرات زودهنگام شهردارى تهران نگذشته، زمانی که محکم‌ترین بنیان‌های مدیریت شهری، انسجام و قوام سیستم، به‌شدت راه به سستی و لختی برده است.
جابجایی مدام مدیران و طول عمر کوتاه آن‌ها، عجیب در ذهن با این بیت راه می‌رود که؛
«کالای زنده‌ام که به سودای ننگ و نام
این می‌فروشد آن دگری می‌خرد مرا»
در بیست سال گذشته حدود دوازده شهردار و سرپرست را به قامت این شهر دیده‌ایم، هریک در دوره‌ی کوتاه و بلندی، یاد و نامى بر جاى گذاشته و رفته‌اند. چه قدرت‌ها که گاهی بر پست‌ها غلبه کرده و جز پوسته‌ای از اصل بر جا نگذاشته و چه رابطه‌ها که بر ضوابط سوار شده و نه ضابطه را حرمت نگاه داشته و نه چیزی از اصالت رابطه‌ها به‌جا گذاشتند.
به قول سعدی؛
«هر که آمد عمارتی نو ساخت»
اما؛«رفت و منزل به دیگری پرداخت»
هرکدام به عادت مدیران، مشغول تبیین استراتژی‌های مربوط به خود شدند، همه هم خود را از نخستین‌ها دانسته و بی‌توجه به پیکره‌ی هوشمند، اصیل و مشاهده‌گر منابع انسانى سازمان، تنها به حلقه و تیم خود فکر کردند، گاهی هم نیم‌نگاهی به یال و کوپال این اسب سرکش بد رام کرده و به عادت زشت ابزاری، از سرمایه‌های ذی‌قیمتی که انسانش می‌نامیم، بهره‌ها بردند که نتیجه‌ی آن‌همه، در آیینه‌ی شکسته‌ی عملکرد امروز قابل‌مشاهده است.
نه فرهنگ‌سازمانی متناسب با رویکردها و مأموریت‌ها، نه ساختار پاسخگو و چابک، نه انسجام و وحدت رویه در عمل، در بیرون سازمان هم درنتیجه‌ی تصمیمات ناپایدار سال‌های گذشته‌ی مدیریت شهری و هدر رفت منابع و سرمایه‌ها، به بنیان‌های اعتماد شهروندان خدشه واردشده است؛ و دلیل این‌همه، جدای از مقوله‌ی سیاست زدگی، بی‌برنامگی یا برنامه گریزى جدى مدیران شهری، در علتی عظیم‌تر به نام عدم توجه به بلوغ شهروندی، در پذیرش الگوهای معرفت‌شناختی منطبق با شرایط روز جامعه، در برخورد با چالش‌های اساسی آگاهی، ارتباط، اعتماد و مشارکت باید جستجو کرد.
نپذیرفتن الگوی حاکمیت بلامنازع فرهنگی در اداره‌ی امور شهرها و اینکه هیچ عنصری فراتر از فرهنگ و نگاه فراخ برآمده از آن، توان مدیریت پایدار و مستمر در حیطه‌ی عمل منتهی به‌جاودانگی بعد از ما را نخواهد داشت.
باید بپذیریم که در عبور از الگوهای خواسته یا ناخواسته‌ی دیروز، به‌سان دولت‌های مستعجل، چون کبک خوش‌خرام و غافل از سرپنجه‌ی شاهین قضا، به خنده‌ای مصنوعی و ناچار از عمل خویش تن داده‌ایم.
اگر مصنوعی نبود، این حال‌وروز عطسه‌ی درخت و تب هوا و ناداری زمین و رنجوری آب‌های جاری در عبورمان نبود. این‌گونه در بی‌وزنی و عدم تعادل نسبت به سرنوشت امروز و فردا نمی‌ماندیم.
امروزه پدر و مادر استراتژی‌ها هم در خواب‌هایشان به تحقق رؤیای فرهنگ به‌عنوان بستر توسعه می‌اندیشند. آن‌هم در دوره‌ای که عبور از گفتمان‌های نارس بیل و فرقون و بیل مکانیکی، به‌عنوان نمادهای خدمات شهری و عمران شهرها، یک لاجرم غیرقابل‌انکار است.
بر این اساس اصلاحات شهرداری‌ها باید بر چهار حوزه‌ی؛ فرهنگی اجتماعی، برنامه‌ریزی و توسعه، منابع انسانی و دفتر شهرداران، به‌عنوان حوزه‌ای که باید از مرتبه‌ی پست و قدرت به ماهیت صرف قدرت متکی شده و به‌عنوان موتور محرکه‌ی تغییر و تحول سازمانی، از طریق مدل ماتریس هم‌افزا و تخصص گرا، انسجام سازمانی را محقق گرداند. این‌گونه خواهد بود که مغز سازمانی، نگاه فرهنگی خود را به شهر تابانده و از این‌همه الگوی نارس، خویش را نجات خواهد داد.
حاکمیت مطلق فرهنگی در همه‌ی فرآیندها باید بتواند، یا پای لنگ اهل سیاست را از این نهاد مدنی دور کرده یا به نگاه مبتنی بر فرهنگ آمیخته کند.
از قاعده‌ی الاغ کرایه‌ای مدیران و نیمه نشستن بر دوش ظرفیت‌ها و منابع بیرون آورده و باور کند که فرصت‌ها دیگر براى ما حتی شبیه ابرها هم نیستند که بروند و نمانند.
باور کنیم از تبدیل کشتارگاه به فرهنگسرا تا پوشاندن لباس نارنجی به رفتگران زحمتکش، به‌عنوان مهم‌ترین پارادایم شیفت گذشته در اصلاح نگرش‌های انسانى، در عبور از سازمان خدماتی صرف به نهادی انسانی و اجتماعی، چیز قابل قبولی به‌جا نمانده که بیان هویت و اصالت راه‌رفته در تحقق امر تعالی سازمانی ما باشد.
باید دانست کدام مدل ما را در تبیین الگوی مدیریت شهری درست، زودتر به نتیجه رسانیده و توان اصلاح امور را از طریق مهم‌ترین حوزه‌ی مدنی مرتبط با نیازهای مردم خواهد داشت. همسو با اهداف سند چشم‌انداز در مدیریت کلان واحد شهری بوده، کاهش تصدی‌گری دولت را رقم‌زده و با تکمیل حلقه‌ی مشارکت مدنی در ساختار عمودی قدرت، با حضور شهروند مسئول آگاه مطالبه گر، همراه خواهد شد.
این‌یک حقیقت است که؛ خرگاه اعتماد آینده، بر عملکرد مستقیم مدیران شهری استوار است.
اصل تهران، الگوی معرفت‌شناختی کل، راه میان بردی برای اصلاح امور از طریق شهرداری‌ها خواهد بود.
دیدگاه شما