کاشان نیوز ـ علی‌رضا توحیدی: اگر از فرماندار یا نماینده‌ی مجلس بپرسی مهم‌ترین کاری که در یک سال اخیر انجام شده یا فعالیتی که دوست دارید تمام شود کدام است، همه‌ی حرف‌ها به راه یا ساختمان ختم می‌شود. تکمیل کنارگذر یا بیمارستان و یا اتصال به گرمسار و … حتی اگر از این مسئولان محترم یا مسئولانی که در حوزه فرهنگ‌اند، مثل رئیس ارشاد یا آموزش و پرورش، بپرسی چه کاری انجام شده یا دوست دارید انجام شود، باز به سراغ ساختمان می‌روند. مثلاً تکمیل مجتمع فرهنگی یا مدرسه و سالن ورزشی.
 اگر استاندار، مدیر کل فرهنگ یا ورزش از اصفهان بیاید و بخواهد دو ساعتی در شهر باشد، در این وقت مغتنم به سراغ بازدید از یکی – دو ساختمان می‌رود. شما اگر از فرماندار بپرسید در این ۲ سالی که در شهرستان بوده‌اید چه فعالیتی در حوزه‌ی ورزش و فرهنگ داشته‌اید، احتمالاً به تلاش به تکمیل برخی طرح‌ها اشاره دارد، اما بعید می‌دانم حتی یک‌بار با جماعت هنرمندان و نویسندگان یا مسئول هیأت‌های ورزشی دیدار داشته باشد.
 تکمیل ساختمان تنها بخشی از کار است و نیم دیگر این است که از فرصت‌ها چه‌قدر استفاده می‌شود. شما اگر به کاشان و اصفهان و تهران و هر جای دیگر هم بروید، کمبود امکانات هست. اما آیا باید نشست و تمام فکر و ذهن را معطوف ایجاد یا تکمیل راه‌ها و ساختمان‌ها کرد؟
اگر ساختمان مدارس یا بیمارستان‌های یکی از کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس را با کشوری توسعه یافته مثل ژاپن و آلمان مقایسه کنیم، شاید تفاوتی بین این ساختمان‌ها نباشد. اما آن‌چه تغییر ایجاد می‌کند، نحوه‌ی استفاده از آن و مدیریت آن‌هاست. ما در شهرمان حدود ۷۰ واحد آموزشی یعنی مدرسه داریم اما بیشتر آن‌ها صبح تا ظهر باز است و بعد ازظهر همه تعطیل. ۳ ماه تابستان هم درب همه بسته است و هیچ فعالیتی ندارند. آیا مدیران مدارس نمی‌توانند در این وقت‌ها کلاس‌های کمک‌آموزشی یا قرآنی یا هنری و ورزشی بگذارند؟!!
خیلی از خانواده‌ها حاضرند هزینه‌ی این برنامه‌ها را بدهند. اما داستان این است که حسش نیست. یعنی آموزش و پرورش ما نمی‌تواند این انگیزه را در مدیران مدارس ایجاد کند که ساعتی از بعد از ظهر مدرسه باز باشد. اصلاً لازم نیست خود مدیر هم بیاید. وقتی بچه‌هایی به اندازه‌ی یکی– دو کلاس بیایند، فقط خدمت‌گزار باید بیاید در را باز کند و آن یکی- دو مربی کار‌ها را انجام می‌دهند.
در مدارس آران و بیدگل سالانه صد تا دویست دانش‌آموز مردود می‌شوند. معلم‌هایی هم هستند که عصر فرصت دارند اما در هیچ مدرسه‌ای طرحی برای استفاده از این امکانات و فرصت‌ها ندارد. در شهر ما خیران محترمی هستند که اگر به درستی هدایت شوند، باعث تغییر چهره‌ی شهر می‌شوند، اما همه‌ی آن‌ها به ساختمان‌سازی روی آورده‌اند. گنبد و گلدسته و حسینیه و حتی بیمارستان و مدرسه. آیا می‌شود آن‌ها را به کارهای مذهبی، فرهنگی یا علمی و ورزشی از نوع غیر ساختمان‌سازی سوق داد؟ مثلا یک خیر اعلام کند من به ۳ نفر بر‌تر کنکور شهرستان به ترتیب ۱۰، ۵ و ۳ سکه بهار آزادی می‌دهم و جایزه را هم به اسم خودش بگذارد؟ آیا با این جایزه شور و شوقی بین کنکوری‌ها اتفاق نمی‌افتد؟ یا خیر دیگری به سراغ مدارس برود و چند هزار جلد کتاب به این کتاب‌خانه‌ها هدیه دهد. ما در حوزه‌هایی مثل آموزش و پرورش، ارشاد و ورزش و البته بیشتر در بخش دادن طرح و اجرا با خمودگی و رخوت و بی‌حالی مواجهیم. ما در حوزه‌ی فرهنگ و ارشاد یک گروه تئا‌تر نداریم. یک جشن‌واره شعر و قصه نیست. یک مسابقه و جشن‌واره فرهنگی برگزار نمی‌شود. شاید سال تا سال یک نمایش‌گاه تشکیل شود. آیا همه‌ی این‌ها به ساختمانی بزرگ نیاز دارد؟ یا از امکانات موجود به درستی استفاده می‌شود؟!!!
در ورزش حرکت‌ها آرام است. ما در شهرمان حتی یک باشگاه ورزشی نداریم. ممکن است بپرسید تقصیر اداره ورزش نیست. به نظر من تا تقاضایی نشود اتفاقی هم نمی‌افتد. ما حدود ۲۰ هیات ورزشی داریم که نیمی از آن‌ها فعالیت چندانی ندارند. این در حالی است که برخی از هیات‌ها با امکاناتی اندک قابل تشکیل و فعالیت است. اگر با رئیس اداره ورزش حرف بزنی اعتقاد دارد وقتی تقاضایی نیست هیات هم پدید نمی‌آید. اما خلاف آن هم درست است. داستان مثل این است که اول مرغ بوده یا تخم‌مرغ.
مثلاً آران و بیدگل هیات وزنه‌برداری ندارد. فردی هم به این سمت نمی‌رود. اما اگر هیات شروع به‌کار کند و تمرین و مسابقه‌ای باشد، علاقه‌مندان جذب می‌شوند. خوش‌بختانه ما در کنار شهرستان کاشانیم و اگر در رشته‌ای مربی نباشد می‌شود از آن‌جا آورد.

بازگشت به صفحه اول