به بهانه پخش سریال رهایی از سیما/ پتانسیلی که باید از آن بهره برد
حمیدرضا سهراب‌زاده-*مدتی بود که در جای جای کاشان شاهد بنرها و تابلوهایی بودیم که نشان از پخش سریالی چند قسمتی از شبکه چهارم سیما به نام رهایی داشت و اين جای بسی خوش‌حالی داشت. چرا که توسط هنرمندان این مرز و بوم یعنی کاشان ساخته و پرداخته شده بود. این‌که سریالی توسط هنرمندان کاشانی ساخته شود امری مافوق تصور و توجه نیست. چرا که این‌قدر پتانسیل برای ساخت اینگونه سریالها و حتی فراتر و بزرگ‌تر از آن در بین هنرمندان هست که خود ناگفته پیداست. هنرمندانی با بیش از چندین دهه پیشینه هنری و فعالیت در تئاتر و فیلم‌سازی و خلق آثار فاخر. حال این که این سریال چنین بازتاب پررنگی پیدا می‌کند، خود جای تامل دارد . قصد من خدای نکرده خراب یا ضایع کردن شخص یا گروه خاص مخصوصاً گروه تولید این اثر نیست. فقط می‌خواهم ریشه این افتخار را که می‌توانست سالیان پیش و به‌صورت مداوم برای هنرمندان کاشانی رخ دهد، بررسی کنم. آیا در بین این همه هنرمند که هر کدام خود داعیه بهترین بودن را دارند فقط این عزیزان توان ساخت اینگونه آثار را داشتند یا مسأله دیگری است؟ الان چه اتفاقی افتاده و چه چیز خارق‌العاده‌ای روی داده؟ ما الان چه داریم که قبلاً نداشتیم؟ چه عاملی باعث شده که پس از دوره‌های بلندمدت فعالیت هنری، عده‌ای توانستند چنین اثری را روانه تلویزیون کنند؟ شاید بگویید مگر چیزی که در تلویزیون نشان می‌دهند چه‌قدر اهمیت دارد؟ اگر نداشت که برایش این همه تبلیغ نمی‌شد. جناب آقای بخارایی که باید به ایشان دست مریزاد گفت، چه کرد؟ چه‌طور توانست که این سریال را روانه صداوسیما کند؟ جایی که برای فرستادن هر اثری باید هزار پل و گذر را طی کنید. فرستادن و قبول این اثر، خود از یک طرف موضوعی است که جای سخن دارد، جز با تلاش و سرمایه شخصی و تاسیس موسسه خصوصی برای این منظور (راه حلی برای برون‌رفت از رکود کاری و هنری شهر ما) بوده است .روی سوی سخنم به هنرمندان هم‌شهری است که شما در این چند دهه کجا بودید؟ آیا خستگی تلاشی را که آقای بخارایی برای اثرش کرد نمی‌توانستید به جان بخرید؟ به نظر بنده جواب این چراها را نه تنها در خود هنرمندان، بلکه باید در مراجع و متصدیان این امور نیز جست‌وجو کرد. مراجعی که متاسفانه بنا به دلایل نامعلوم -حداقل برای قشر هنرمند این شهرستان- نه تنها برای اعتلای نام هنر در سطح کشور قدمی برنمی‌دارند، که حتی گاهی مثل سدی جلوی این رود خروشان قرار می‌گیرند و چوب لای چرخ خسته آن هم می‌گذارند و نمی‌دانم فلسفه تشکیلشان چیست. چرا ما که مدعی استان شدن هستیم، نباید امکانی برای عرض اندام هنرمندانش در سطح کشور داشته باشد؟ چرا هنرمندانی که از این شهر رفته‌اند و در پایتخت فعالیت می‌کنند، از هنرمندان مانده در شهرستان آمار بسیار مورد قبول‌تری در سطح کشور دارند؟ چرا هر هنرمندی که از شهر خارج شد، رشد و پویایی بیش‌تری دارد؟ چرا… چه کسی و چه نهادی باید به این قشر که همواره مورد بی‌مهری و بی‌توجهی بوده‌اند، توجه کند و به آن‌ها نظام بدهد؟ بیایید چشم‌هایمان را بر روی این حقیقت تلخ باز کنیم که هنر هنرمند کاشانی رو به فراموشی است. گویا تنها راه این است که هنرمند از جیب خود و از درآمد شخصی‌اش برای اعتلای نام هنر کاشان خرج کند و دیگران با کمال بی‌انصافی از آن بهره‌مند شوند. باید به مسئولان اطمینان داد که هنرمندان از آن‌ها آب و نان و مکانی برای زندگی شخصی نمی‌خواهند. آن‌ها متولیان و متصدیان دل‌سوزی می‌خواهند که با حمایت آن‌ها بر تارک هنر کشور بدرخشند. فقط برای یک‌بار امتحان کنید. هرچند که می‌دانم هرچه فریاد بزنیم باز هم گوشی برای شنیدن آن پیدا نمی‌شود. امید که این دل‌نوشته، سمعکی شود برای گوش‌های ناشنوا . *-بازیگر و کارگردان تئاتر
حمیدرضا سهراب‌زاده-*مدتی بود که در جای جای کاشان شاهد بنرها و تابلوهایی بودیم که نشان از پخش سریالی چند قسمتی از شبکه چهارم سیما به نام رهایی داشت و اين جای بسی خوش‌حالی داشت. چرا که توسط هنرمندان این مرز و بوم یعنی کاشان ساخته و پرداخته شده بود.
دیدگاه شما