کاشان نیوز-محمد ثابت ایمان: آنچه باید این روزها شاهد و شاکر ان بود این است که آدمی در محاسبه ی عمل خویش به این برسد که به راستی چه کسانی و با چه نیت هایی از نتیجه ی رفتار و گفتار او خوشحال یا ناراحت می‌شوند.
اگر مرآتی برای عمل انسان داده شده است و آیینه‌ای برای تماشا، بدون شک در تحلیل آنچه دیگران برای تو می گویند قرار گرفته و می گیرد.
همان قاعده ی تز و آنتی تز.
و این یعنی بگو چه کسی با تو دشمنی می کند تا بگویم که تو کیستی و با چه کسی دوستی تا به قول سعدی تو را بتوان به طریقت ایشان متهم ساخت.
پس شکل دیگر «المومن و مرات المومن » این روزها در آیینه ی رفتار دشمنان و دوستان ما می تواند، بیانگر میزان عمل درست یا غلط ما در طی مسیر زندگی باشد.
شاید معنای دیگر تولی و تبری نیز همین بوده و هست.
بگو یزید زمان تو کیست تا به تو بگویم حسین زمان تو که می تواند باشد. و این یعنی همیشه عاشورایی هست و کربلایی که یکی باید بر طبل ظلمت ان بکوبد و یکی بر صداقت روشنی آب های آن پای بفشارد تا مسجل شود حق کدام و باطل کدام طرف است.
این است که گفته اند :
کل یوم عاشورا و کل عرض کرببلا.
برای اهل حق همیشه ی زمان ها عاشورا بوده و همه‌ی زمین ها بی تردید کربلا.
این یک پیوسته پویی مدام است که در جان رو به تکامل آدمی در سیلان است.
ازیراست که ماندن جایز نیست و حرکت و تکاپو و جنبش، از ویژگی های انسان متعالی و بزرگ است.
نوبه نو شدن حیات آدمی و انگیزه ی دگرگونی و از ساحتی به ساحت دیگر شدن به این جنبش و تکاپوی جان بر می گردد.
آن جا که حضرت مولانا از :
نوفروشانیم و این بازار ماست
نوبت کهنه فروشان سر رسید
سخن به میان می آورد و سپهری بزرگ از :
زندگی یعنی تر شدن پی در پی !
به حق به این ویژگی اساسی در تکامل اشاره دارند، این است که متغیر زمان در این فرایند رو به تعالی، مهم و اثرگذار می شود.
سرعت از یک اصل صرفا فیزیکی به یک عامل مقدس موثر در تعالی انسان، تغییر کارکرد می دهد و مفهوم انسان و خسران او در سوره ی عصر معنا می گیرد و موقعیت جان در تکامل انسان، با متغیر زمان سنجیده می شود، چه غیر از این را بشر از زیانکاران است و بس!
والعصر / ان الانسان لفی خسر.
به قول دوستی در حاشیه ی این سوره :
جز آن قبیله که پیوسته ی تولایند !
مفهوم واقعی پیوسته ی تولا، در اتصال مستقیم جان آدمی به منبع نورالانوار الهی به دست می آید، هر چه وصال بیشتر، حال بیشتر و هر چه حال بیشتر، ورود وارد غیبی از دریچه ی الهام منتسب به وحی تنزل یافته در ارتباط با نور الهی بیشتر . و این یعنی همان اشاره ی:
هستی نور بی واسطه ی اوست، یعنی :
الله نور السموات و الارض .
و چون پای نور به میان آمد، متغیر زمان و سرعت معنا می گیرد و تفاوت انسان یا سالک به حق الی الله را در همین برتری بهره مندی از زمان بر می شمارد و مقرب درگاه دوست را کسی می داند که در بازی زمان به مسابقه می نشیند:
السابقون السابقون اولئک المقربون
چون نور امد، حال از راه رسید و جان در جاری وحدت دوست از دری به دری دیگر شد و از تری به تری دیگر رسید .
اینجاست که مفهوم سترگ زندگی و حیات جانبخش در کلام دوباره سپهری می نشیند که :

زندگی
آب تنی کردن در حوضچه ی اکنون است .

شاید اگر اشاراتی چون حال و اکنون به عنوان مصادیق برخورداری از زمان، بدون توجه به گذشته و آینده را با نگاهی دیگر ببینیم در حقیقت خودمان را در میانه ی عنایت مقام رضا و توکل قرار داده ایم.
جاییکه روح تشنه از آنچه بوده رضایت دارد و به آنچه از فردا خواهد بود به عنوان ترس از آینده اهمیت نخواهد داد و با رضا و توکل با تر شدن اندک جان در تولا، به صفت بزرگ غنی هم دست پیدا کرده و مستغنی معرفت دوست خواهد شد.

چون اشارت حوضچه در برابر دریای عشق او به لذت از هر مقدار که هست، دارد.
دوباره دریچه ی الهام شعر از پنجره صائب معنا خواهد تپید که :
با کمال احتیاج از خلق استغنا خوش است
با دهان تشنه مردن بر لب دریا خوش است
و اینجاست که سعدی ماهی جان سالک شعر خویش را نه به رودهای جهان می سپرد نه به دریاهای پیش روی و منزل ها، چه به قول سلیم سخنش:
آن را که تو منظوری، خاطر نرود جایی.
جانتان سرشار حال ها!