کاشان نیوز–مصطفی طوقانیان: گریستگان در یک فرمِ ذهنی مختلط قالب‌ریزی و طراحی می‌شود. جرقه‌ی خرده داستان‌ها در سه‌نقطه مختلف جغرافیایی (تهران، تونس، ورشو) زده می‌شود و درنهایت همه در یک نقطه مشترک (کمپ آوارگان ورشو) به انفجار می‌انجامد. داستان هم در ذهن جوانِ آواره‌ی نویسنده ساخته‌وپرداخته می‌شود و هم در خارج از ذهن او. گریستگان این امکان را به خواننده‌اش می‌دهد تا در جهانی مابین ذهنیت‌ها و واقعیت‌ها به کشف و شهود بپردازد. فرمِ روایی داستان مانند مکانیزمِ درهم فرورفتنِ چرخ‌دنده‌های متحرکی است که پشت سرهم قرارگرفته‌اند و هرکدام حرکت دیگری را سبب می‌شوند.
زن جوانی که از زندگی‌اش فرار می‌کند و به جمع آوارگان و پناه جویان می‌پیوندد همزمان در ذهن نویسنده جوان هم پرورش می‌یابد. این زن می‌تواند زنِ مرد سبزی‌فروشی باشد که در تونس خودش را به آتش کشیده، می‌تواند شاهزاده‌ی افسانه‌ای کهن باشد که از کودتا جان سالم به دربرده، یا زنی باشد که در پوستر بهترین فیلم تاریخ سینما بازی کرده است! جمع شدن تمامی این زن‌ها در آوارگیِ زنی که در کمپ خواهد سوخت، هدف نهایی داستان است.
گریستگان در تلاش است تا کابوس‌ها و واقعیت‌ها را در هم آمیزد و مرز باریک میان سایه و آفتاب را در تاریک روشنایِ عقربه‌های زمان محو کند. گریستگان دنبال وحدتی از جنس گسیختگی و در اصل رسیدن به یکپارچگی فرمی است. مردِ سبزی‌فروش در خیابان روبروی امنیه خودش را می‌سوزاند، به دنبالش قصری در آتش می‌سوزد و زن جوان و ندیمه‌اش را در هیاهوی آوارگان رها می‌کند. آتش زبانه می‌کشد تا به کمپی می‌رسد که خاورمیانه‌ای‌ها را به هم دچار کرده است. کمپ می‌سوزد و می‌سوزاند عکس خمیده‌ی مصدق را بر دیوار. همه این‌ها می‌شود تا مصدق به‌ناچار بی‌حوصلگی‌هایش را کنار بگذارد و به نمایندگی تمام آوارگان و مسلولان و گرسنگان حرف بزند، مصدقی که بر پشت‌خمیده‌اش سنگینی تاریخ تلنبار شده و نتوانسته و نشده که خودش را قاطی خنزرپنزرهای گذشته جا بگذارد و همه این‌ها شده تا مصدق پس از سال‌ها فرار همان پیرمرد سال‌های احمدآباد باقی بماند، همان پیرمردی که عصای عقیم شده‌اش را در آغوش چسبیده و می‌سوزد در آتشی که ریسمان‌های نازکِ اژدها شده در پشتش به پا کرده‌اند.
خاورمیانه در مقیاس کوچک‌شده‌اش به‌یک‌باره خاکستر می‌شود. آتش از کتِ بنزینی مرد سبزی‌فروش در تونس آغاز می‌شود و می‌رسد به وسط میدان تیر هنگ دوم زرهی تا کریم پور را بسوزاند. «درد مشترک چهره همه آدم‌ها را شبیه هم می‌کند» بی‌شک کریم پور و مصدق و فاطمی هم از بی‌آبرویی می‌ترسیدند، درست از همان چیزی که مرد سبزی‌فروش می‌ترسید. بعضی لکه‌ها را فقط آتش پاک می‌کند، خاورمیانه باید بسوزد تا شرفش را باز پس بگیرد.