اجتماعی , اخبار , یادداشت

کاشان نیوز-محمد ثابت ایمان:  سال ۹۲ بود. میان خستگی غریبی از راه های رفته دست و پا می زدم.
مشکل در رستم مداری فرهنگی ما بود.
همان سهراب کشان عادی وطن.
و من آن را از حفظ بودم.
به قول سهراب خودمان :
“و مثل آب
تمام قصه ی سهراب و نوشدارو را، روانم !
غم نان سرکشی می کرد.
همیشه رستمی روی غیرت الست تو، با همین غم، پا می گذاشت.
ای علمداران بلوای الست
نان، غرور آل آدم را شکست
چیز غریبی نبود.
درد اینگونه بودن ها بود که چیستی انسان ایرانی را در حافظه ام می پروراند.
به هر حال گفته اند:
مرد را، دردی اگر، باشد ! خوش است!
و این خوش است، دلیل زایش ها و جنبش و طنین ها و آفرینش های مکرر آدمیست.
هیچ گاه ریشه ی عقلانیت منتهی به حکمت در این ملک نخشکیده و نخواهد خشکید . همیشه راهی برای عبور هست.
ما فرزندان فردوسی و حافظیم!
عبور باید کرد
و همنورد افق های دور باید شد!
حکمت به قول مولای جان ها: گمشده ی مومن است.
پس چه باید رفت هایی که؛ باید رفت!
چه باید شدن هایی که؛ باید، شد!
دلیل غم نان، پای شکسته ی ندارم را به مناطق آزاد کشور کشاند.
جایی که امکان تماشای حدود وطن، در نقطه ی صفر مرزی، هویدا تر بود.
از دم گربه (چابهار) تا گوش گربه (ارس و ماکو) راه برای فکر کردن به دلیل نداشته ها و نشدن های وطنی، زیاد بود.
در سیلان اسطوره ها غرق بودم.
از دریا بزرگه تا ارس .
ذهن خودش را از اسطوره حمل تا دو سرباز آرمیده در پشت ریل های راه آهن شمالی، در نقطه ی صفر مرزی می کشید.
در کنار اروند
میان خاطره ی بلم های به ساحل نرسیده اش.
با غم ثقه الاسلام تبریزی .
شبیه ستارخان و باقرخانش.
و اما هیچ دردی بالاتر از نگاه به ده گلستانه، از این سوی ارس نبود. انگار تکه ای از تو جا مانده.
ماهی سیاه کوچولوی صمدی بودی که می خواستی در میانه ی این خروش و غربت پیاپی، غرق شوی.
تا شاید در آن سو به بوته ی نابهنگام شقایقی سلام بگویی.
و یا هروله تماشای چمن، در عبور یک باد باشی.
وطن یعنی؛ مادر!
در این سیر، اتفاقی برایم در ذهن قدم می زد و پرسشی در تکرار !
دلیل توافق ملی ما، در کجای ارزش هایمان خوابیده است؟
در گزارش اینگونه نوشتم :
آنچه این سرزمین را فردا در سه ساحت ارزش های قومی، ملی و دینی حفظ خواهد کرد؛
در قله ارزش های دینی، تنها و تنها عاشورا و مفاهیم آبی بلند معرفتش، بدون حاشیه و بدون پوستین کهنه ی زهد ریایی آن خواهد بود.
همان دلیل خاتمیت ؛
ان الله شاء ان یراک قتیلا …
و آنچه در این میان در ریشه ی ارزش های قومی و ملی به حفظ ما خواهد انجامید؛
یلدا و نوروز باستانی اش خواهد بود.
من این نخ های تسبیح را در نقاط صفر مرزی به تماشا نشستم.
با همان تجربه ی فرهنگی.
با همان پای شکسته
با همان دل سهراب کش وطنی
با همان رنج رستم مدار ازلی
گفتم !
و این روزها در آئینه ی مجاز با یک رصد ساده این اندیشه تماشایی بود که ؛
امثال یلدا ؛
سبب اتفاق و توافق و وفاق ملی ماست.
سبب نشاط اجتماعی مردم ما!
سبب صله ارحام و نیک بختی ملی.
به حفظ ملی این ارزش ها توجه کنیم.
از قافله ی در حرکت فطری مردم باز نمانیم.
ضمیر ناخودآگاه جمعی انسان ایرانی را در یابیم.
فرهنگ ملی را پاس بداریم.
در جستجوی نمود اکمل انسان ایرانی، به حکمت نهفته در متون کهن خویش برگردیم.
به پیامبران شعر پارسی.
به ایران مسلم خویش !
از زرتشت هامون موعودهای قرار بشری تا خاتمیت کتاب و علم در مرتبه ی آسمان.
همان که حافظ بزرگ فرمود :
عشقت رسد به فریاد گر خود بسان حافظ
قرآن زیر بخوانی ، با چهارده روایت !