روح الله عسگری-یلدا یک شب خاطره انگیز برای همه ما ایرانی هاست. شب قصه گویی پدربزرگها و مادربزرگها. شبی پر از هندوانه و انار و آجیل و شب نشینی. اما من یلدا را تنها با سه تصویر به یادماندنی در ذهنم تداعی میکنم:
تصویر اول درست بر میگردد به زمان کودکی ام جایی میان تجربه گنگ بزرگ شدن و شور و هیاهوی جنگ و تخته سیاهی که هنوز هم نمیدانم چرا رنگش سبز بود! آنجا که معلم مشترک بچه های دوم تا پنجم ابتدایی با خط درشت نوشت: کسی اسم امشب را میداند؟
و ما که تمام مناسبتها را مثل رگبار بسوی او شلیک کردیم هربار با جواب نه معلم نا امیدتر از قبل ادامه دادیم و سرانجام این او بود که نقطه چین سئوالش را با همان چهار حرف نا آشنا برایمان پر نمود: ی ل د ا !
و بعد ادامه نگاههای متعجب ما را نیز با این جمله تکمیل کرد: یلدا یعنی تولد!
تصویر دوم برمیگردد به دوران دبیرستان جایی که روزنامه رنگی همشهری تازه در لابلای تیترهای خاکستری و سیاه سفید آنروزها قد علم کرده بود و من از شوق هر روز کنار مغازه لوازم التحریر خیابان طالقانی می ایستادم و انگار با هربار نگاه کردن به همشهری جان تازه میگرفتم!
و درست روز بعد از یلدا بود که عکسی بزرگ از یک کوه زیادی سیاه را کار کرده بود که خورشید آخرین توانش را بکار می گرفت تا ظلمت را پشت سر بگذارد و بالایش با تیتردرشت نوشته بود:” یلدا، جشن زایش خورشید”.این تیتر و آن عکس چنان امید را در ذهن و دل من نقش بست که سالهاست همچنان به پایان طولانی ترین سیاهی، امیدوارانه  فکر میکنم : آنجا که خورشید متولد می شود!
تصویر سوم بی هیچ مقدمه ای برای مسیح است: کسی که نفس و روح خود را در کالبد مرگ میدمد و از پرنده گلی و از انسان خفته در بستر مرگ ، یک تولد دیگر را شکل میدهد.یلدا به تعبیری همان شب تولد مسیح است:
جاده، منتظری مه آلود
کوچه، سرد و بن بست
خانه، تاریک ومتروک
از پرواز جز ،مشتی کلاغ باقی نمانده است
ونیز
لحظه های محتضر پاییز
وآخرین مسافر
امشب
از پله های صلیب بالا خواهد رفت
بر مساحت هیچ پنجره ای مسیحی پیدا نیست
و مریم
شاید
یک اتفاق ساده است
که در حوالی یلدا منتشر می شود.