کاشان نیوز- فهیمه استادیان: فصل بهار و ماه اردیبهشت از راه رسید. از گذشته های دور اردیبهشت زیبای کاشان زبانزد بوده است. فصل برداشت گل محمدی و گلابگیری و فصلی که از نظر آب و هوا بهترین روزهای سال در کاشان است.
از زمان شروع کرونا دو سال و اندی می گذرد و در این مدت، مراسم گلابگیری در کاشان رونق چندانی نداشت.
امسال با توجه به کاهش آمار مبتلایان و قرار گرفتن تعطیلات عید فطر در اردیبهشت فرصتی دست داد تا کاشان، مقصد بسیاری از مسافران باشد.
نیازی به آمار و ارقام نیست به راحتی با مشاهده شلوغی شهر و مکان های گردشگردی، تعداد بالای مسافر قابل رویت بود.
آنچه هفته گذشته در رسانه ها پررنگ شد و اخبار آن همچنان ادامه دارد نارضایتی مسافران و سوء مدیریت در کنترل اوضاع است. مسافرانی که در پی بارندگی های شدید بدون جا ماندند؛ هتل ها و اقامتگاه هایی که ظرفیتشان از حد تکمیل هم فراتر رفته بود ؛ رستوران ها و کافه هایی که توان پاسخگویی به مسافران را نداشتند و موارد بسیاری که از مجال این یادداشت خارج است باعث شد اثر نازیبایی از این ایام در ذهن بسیاری از مخاطبان ثبت شود.
یکی از موضوعات مهم در مدیریت شهرهایی که مقصد گردشگری یا همان توریست پذیر هستند برندسازی شهری است که متأسفانه در کاشان مغفول مانده است.
در دهه اخیر جسته و گریخته به این موضوع پرداخته شده ؛ اما چون مقطعی بوده و به کنه این موضوع نپرداخته اند موفق نبوده اند؛ و این در حالی ست که کاشان علاوه بر گردشگر داخلی پذیرای گردشگران خارجی نیز هست.
برند شهری مانند یه دانه است؛ دانه ای که پوسته ظاهری آن شعارها و اسامی و القابی ست که یک شهر را با آن میشناسند. این دانه سال هاست در خاک کاشان کاشته شده اما از آن گیاهی نروییده است. در واقع می توان گفت برند شهری قطعه گمشده پازل گردشگری کاشان است.
نگاهی کوتاه به پیشینه شهرهای بزرگ جهان که در زمینه برند شهری تلاش کرده اند نشان می دهد روند رو به رشد این شهرها در جذب گردشگر به این علت بوده که نقاط قوت و ضعف شهر را شناخته و در رفع کمبودها کوشیده اند؛ همچنین در راستای فرهنگ سازی و آموزش شهروندان برای رفتار صحیح و مهمان پسند با گردشگران و نشان دادن هر چه بیشتر نقاط قوت شهر برنامه ریزی کرده اند. در تعریف برند شهری برای مقاصد گردشگری آمده هنگامی که گردشگر وارد شهر می شود علاوه بر هویت بصری برند شهر که شامل نمادها، شعارها، رنگ و بوها و سوغات آن شهر است باید تجلی برند را در رفتار تک تک شهروندان از کودک تا بزرگ مشاهده کند.
به این ترتیب هر شهروند خود را نماینده شهر می داند و از این جایگاه مراقبت می کند و به خود اجازه بسیاری از رفتارها را نمی دهد.
مسلماً کاشان و بسیاری از شهرهای مشهور کشور از این آرمان شهر فاصله دارند و رسیدن به این جایگاه عزم جزم مدیران شهری را می طلبد.
به قول یکی از دوستان: حتی برای ما که ساکن کاشان هستیم امکانات کم است؛ و حال سوال اینجاست آیا پیش بینی ورود این تعداد مسافر بعد از دوسال محرومیت مردم از سفر، کار سختی بود که مدیران شهری این چنین غافلگیر شدند و کنترل اوضاع را از دست دادند؟
حتی میراث فرهنگی هم در این میان نمره قبولی نمی گیرد! بنای تاریخی محافظت می خواهد . خانه های تاریخی کاشان، مرواریدی در صدف این شهر هستند. آیا صفه ها و طبقات یک خانه تاریخی گنجایش این همه وزن را دارد؟ که بالغ بر پنجاه نفر در یک فضای سه چهار مترمربعی بپرند و عکس بگیرند و سر و صدا کنند؟
آیا نمی شد ورود و خروج جمعیت به این مکان های ارزشمند با حساسیت بیشتری صورت گیرد؟ مگر ما چند خانه طباطبایی ها، بروجردی ها یا باغ فین داریم؟
راستش را بخواهید ترجیح می دهم
دروازه های شهرم به روی مسافران بسته بماند
تا اینکه ببینم فضای سبز و پارک ها پر از چادر و بند لباس و اجاق آشپزی و زباله های رها شده است و ببینم آثار تاریخی شهرم دچار آسیب می شوند و کاری از دستم بر نمی آید و در آخر، مسافر ناراضی بگوید کاشانی ها مردمان خوبی نیستند!
آن هم مسافری که بدون برنامه و حتی بررسی ساده وضعیت جوی، بار سفر بسته و بدون تحقیق درباره مکان اقامتی و حتی دیدن آن به منزل شخصی رفته که هیچ گونه مجوز قانونی برای پذیرش مسافر ندارد و پولش را از دست داده است؛ آیا جای گله برای چنین بی برنامگی باقی می ماند؟
خلاصه مطلب اینکه گردشگری صنعتی پردرآمد است اما زمانی که تمام تکه های این پازل بزرگ سر جای خود قرار گرفته باشند غیر از این باشد جز تحمیل هزینه نیست.