کاشان نیوز – سارا آقابزرگی زاده: در مسیر بافت تاریخی کاشان کنار میدان قاضی اسدالله هرروز صبح کارگرانی مهاجر و بومی از سیزده‌ساله گرفته تا شصت‌ساله منتظر می‌نشینند تا کسی کارگر بخواهد و همراهش بروند؛ و هرروز در گوش هم پچ‌پچ می‌کنند که چه کسی باید برود و کجا؟ اما هدف از نوشتن این یادداشت سخن از مشکلات گفتن نیست.
می‌خواهم سلام کنم به کاشان و آفتاب داغش. به سیلک، باغ فین، خانه‌های تاریخی و …-بستری همیشه گسترده پذیرای مهمانان از شهرهای دور و نزدیک. سلام بر کارگرهای باغ فین که‌برگ‌های خشک ریخته شده روی زمین را جارو می‌کنند مبادا کهن‌سالی‌ درخت‌ها ما را غمگین کند و نگران خشک شدنشان شویم. سلام بر تشنگی و آب زلال چشمه سلیمانیه که می‌شود کنارش نشست و سلام کرد به کارخانه‌های بستنی‌سازی شهر که کارگرها را در خود پناه می‌دهد تا بستنی بسازند و خنده‌هایمان را شیرین کنند. سلام بر کارخانه‌های نساجی و حریر‌ و‌ مخمل که با خرابی ساختمانشان به توسعه‌ی بلوار امیرکبیر و انبوه‌سازی کمک شد؛ و کارگرانِ آن برای این‌که بی‌کار نمانند همراهِ کارگرانِ مهاجر به دل‌خوشی انتقال کارخانه به بیرون شهر می‌روند تا به دوباره ساختنش کمک کنند؛ و اگر از آن‌ها جای قبلی کارخانه را بپرسیم جوابی دست‌گیرمان نمی‌شود، کارِ سنگین فرصتی برای یادآوری برایشان نگذاشته؛ و پناهندگان افغان که در این زمین‌ها چیزی جز خاک و بتن و آهن نمی‌بینند از ساختمان‌های سرزمین خودشان می‌گویند، ولی مگر در سرزمینی که در آسمانش برای بمب‌افکن‌ها جاده کشیده‌اند ساختمانی هست که بشود از آن سخن گفت! سلام بر مرکز خریدهای بزرگ شهر که کارگرهای بسیاری را مدت‌ها از بی‌کاری نجات داد و بعد مرکز تفریح و پرسه‌زنی جوانان و فرزندان کارگرانی شد که حسرت خرید کالایی از مغازه‌های آن‌ها در دل دارند. سلام بر گرسنگی که مردم را به غذاخوری‌ها و فست‌فودها می‌کشاند تا با کارگرانی که آنجا کار می‌کنند هم‌کلام شوند و همه باهم از بوی غذا سر‌مست شوند. سلام بر شهر صنعتی کاشان که کارگران را از هر جای ایران و افغانستان به خود جذب می‌کند ولی بخت با کارگری یار است که اقامتشان قانونی نیست و چه کسی کَم‌مُزد‌تر از یک انسان بی‌نام‌ونشان. سلام بر اداره ثبت‌احوال که بر ای‌مان شناسنامه صادر می‌کند تا همه بگوییم هستیم حالا هرچند بی‌کار و… سلام بر پول که رؤیاهای همه‌مان را رنگین کرده است؛ و کارگران را هرروز صبح به انگیزه آن به میدان می‌فرستد. سلام بر کارگران که خانه‌های تاریخی را مرمت می‌کنند تا توریست‌ها بیایند و فرهنگمان را ببینند و فکر نکنند فرهنگ مردمان نخستین راداریم، چراکه سر راهشان به خانه‌های تاریخی کارگرانی را دیده‌اند که دور میدان فیض بیل و کلنگ به دست نشسته‌اند. سلام بر همه‌ی مسافرها که وقتی کارگرانی از قوم‌های مختلف‌ در شهرمان می‌بینند ما را به مهمان‌نوازی می‌شناسند. سلام بر دفترچه‌های راهنمای توریستی که به زبان بین‌المللی انگلیسی نام همه‌ی خانه‌های تاریخی را نوشته‌اند؛ زبانمان یکی نیست تا از خانه‌های خودمان هم بگوییم. آمده‌اند تفریح کنند و مهمان‌نوازی ما را تحسین کنند و بروند و بگذرند؛ و سلام بر جاده‌ها که کارگران در آن مشغول به کارند و مسافران و مَردُم را به شهر می‌آورد و به خانه‌هایشان بازمی‌گرداند… که سهم همه گذشتن و عبور کردن از آن است. ولی چرا جاده‌ها برای بعضی انسان‌ها یک‌طرفه است؟!