اجتماعی , اخبار , یادداشت

کاشان نیوز-سارا غلامیان: گروهی از پسران جوان که در یک خانه زندگی می‌کنند، ساک به دست می‌خواهند بروند… ! آب می‌نوشند ،سیگار می‌کشند و در میان دیالوگ‌هایی که گاه تکرار بی‌قاعده‌شان باعث استرس می‌شود و گاه حوصله را سر می‌برد،می‌خواهند جریان قتل حاجی را برای تماشاچیان تعریف کنند. این خلاصه‌ای بود از تئاتر «اکیپ» نوشته‌ی «محمدصادق خیمه کبود» و کارگردانی «محسن آقا قدیری».در کنار داستان قتل حاجی ماجراهایی عاشقانه برای هرکدام از کاراکترها نوشته‌شده است.
طلاقی که هنوز ازنظر عاطفی تمام نشده است، جابه‌جا شدن عکسی از یک کوله به کوله‌ی دیگر و دختری به‌اصطلاح امروزی «تیغ‌زن» .از نکات مثبت این نمایش می‌توان به بازی خوب کاراکترها اشاره کرد که باعث می‌شود حس اضطراب و استرس مظنون شدن به قتل و دودلی، میان رفتن و منتظر حاجی ماندن را با آنان شریک شوی. اگرچه موضوع تکراری این نمایش در کنار کلمه‌های «حرومزاده» و «زر نزن» که به‌کرات شنیده می‌شدند و سیگارهایی که به‌طور پیاپی روشن می‌شدند حال و هوا را به کلیشه نزدیک می‌کرد. بگذریم از غلت خوردن و کشیده شدن بازیگران روی زمین خیس که آن‌ها هم نوعی کلیشه آزاردهنده‌اند و تکراری. از دید نگارنده تلقی می‌شود.
نکته‌ای دیگر اینکه اگر به پوسترهای تبلیغاتی دقت کنید چهره‌ی همه‌ی بازیگران را به دو صورت نیم‌رخ و تمام‌رخ می‌بینید به‌جز یکی که پشت سرش به‌طرف دوربین است، این شخصیت در تمام مدت نمایش در پشت دیوار است و تماشاچی از او سایه‌ای می‌بیند و صدایی می‌شنود،گاهی هم‌صدای ساز. می‌توان این حرکت را خلاقیت کارگردان دانست که در آخر نمایش بیرون آمدن وی و نشستن و ساززدنش آن‌هم میان آن‌همه صدای موسیقی که در حال پخش شدن است خلاقیتی ازدست‌رفته تلقی کرد.
«اکیپ» در به تصویر کشیدن برش کوچکی از جامعه امروز موفق بود اما موفقیتی ناتمام.