کاشان نیوز-زهرا رسول‌زاده: این‌که سال‌ها در کسوت دبیری علاوه بر دانش آموزان مشغول کلاس‌های مادران بازمانده تحصیل هستم دنیایی از خاطرات شیرین و تلخ برایم ارمغان آورده است.
همین دیروز بعد از کلاس عربی برای زنان بازمانده از تحصیل، همان‌طور که قبل از کلاس خواسته بود، پای حرف‌هایش نشستم تا شاید مشاوره‌ای بشنود و یا دلی سبک کند.
اهل روستا بود که همسرش در همان روستا کار می‌کرد و به خاطر دخترش که مدرسه در روستا نبوده، آمده بود شهر و در خانه‌ای اجاره‌ای و با سختی زندگی می‌کرد. همسرش بی‌توجه به شرایط سخت استیجاری بودن خانه شهر و تنهایی زن و دختر، وام گرفته بود و نام خودش خانه تمیز و شیکی در روستا ساخته بود. خانه شیک بود، اما دردی از شانه این زن کم نمی‌کرد او مجبور بود با سختی کار کند و اجاره خانه‌ای را بپردازد که دائم دلواپس تنهایی دختر نوجوانش با حضور پسر بزرگ و بیکار صاحب‌خانه بود.
مادر از تنهایی و جفای ناآگاهانه و خودخواهی مرد می‌نالید و می‌گریست که پول نبودی را خرج کاری بیهوده کرده بود که درد دل زن را بیشتر می‌کرد. می‌گفت آخر «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است».
امروز وقتی خبر انتخاب «کاشان به‌عنوان پایتخت کتاب در ایران» را می‌خواندم و به یاد تلاش‌های متمرکز اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهر بر این برنامه طی این مدیریت تازه می‌افتادم و از سویی وضع اسفناک و خواسته‌های اندک هنرمندان تئاتر و سینما و ادبیات و خط و… جلسات بیهوده با همه مسئولین برای برخورداری از کمترین امکانات را، به چشم می‌بینم و متولیان فرهنگ و ارشاد را بی‌توجه به وظیفه اصلی پشتیبانی هنرمندان بومی و صرفاً مهمان مراسم و نظارت‌های از دور را، مرور می‌کنم وضع این بانوی شاگردم را کاملاً شبیه اوضاع این روزهای شهرم می‌دانم.
هنرمندان هم مثل این زن تنها با هر شکلی که شده آبروداری می‌کنند و صورت هنر خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند. جشنواره‌ها، همایش‌ها، هفته‌های تئاتر، کنسرت‌ها و…همه به اهتمام خود هنرمندان و نگاه دلسوزشان رقم می‌خورد و اداره ارشاد تنها به‌عنوان ناظر و درراه کسب یک عنوان همه انرژی خود را می‌گذارد. گرچه به‌عنوان یک فعال حوزه کتاب و نویسنده ساخت این خانه را نامناسب نمی‌دانم اما بی‌شک ایمان‌دارم به آنچه این بانو در ته بغض و گریه‌هایش گفت: «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است».
دیدگاه شما