کاشان نیوز-وحید حاج‌سعیدی: ای‌دادبیداد… ای‌دل‌غافل… دیدید چه شد؟ ما همیشه خدا فکر می‌کردیم اگر در خصوص بیکاری و رفع این معضل بزرگ تلاش کنیم، نصف ملت به‌ویژه جوانان و مادران آن‌ها ما را دعا می‌کنند؛ اما امروز متوجه شدیم بعد از سال‌ها افاضات در عرصه‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، علمی، ورزشی و … و ارائه بی‌شمار پیشنهاد مدبرانه و فلک فرسا و با «دو صد رساله‌ی فرسوده اندر انبانم» هنوز در اول راه هستیم و با علم روز دنیا فاصله معناداری داریم به‌ویژه در حوزه اقتصاد…
از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان، ما همواره بر این باور بودیم که معضل بیکاری و پائین بودن نرخ اشتغال یکی از دغدغه‌های اساسی همه دولت‌ها است و ابروباد و مه و خورشید و فلک و کارخانجات صنعتی و شرکت‌های زودبازده و مسئولین وام‌های بانکی و … درصدد هستند تا نرخ بیکاری را با صفر آشنا کنند و به قول شاعر یا منو ببر کارخونه تون یا بیا کارخونه ما…
اما زهی خیال باطل… چراکه کارشناسان بر این باورند که با صفر شدن نرخ بیکاری، دیگر امکان جذب نیروی کار جدید، جابجایی نیروها، بروز خلاقیت، نوآوری، بهره‌وری و همچنین امکان دستیابی به نیروهای دلخواه وجود نخواهد داشت! ملاحظه فرمودید. حالا متوجه شدید چرا دولت‌ها در خصوص رساندن نرخ بیکاری به صفر دست‌دست می‌کنند و وعده تحقق آن را به آینده موکول می‌کنند. تازه الآن هم که در دوران پسابرجامی هستیم و همه کشورهای دنیا قصد سرمایه‌گذاری در کشور ما را دارند باید حواسمان بیشتر جمع کنیم و خودمان را با استانداردهای جهانی بیکار نزدیک کنیم.
البته این تنها بخشی از مضرات برچیده شدن بیکاری در مملکت است و حذف بیکاری تبعات دیگری نیز دارد. ما یک رفیقی داریم که این بنده خدا در راستای همان بهره‌وری و خلاقیت و امکان جابجایی نیروها که در بالا به آن اشاره کردیم، قبلاً در مقابل بانک ملی نگهبان موتورها بود؛ بعد از مدتی تغییر شغل داد و وارد عرصه دست‌فروشی شد، یک مدتی هم در مقابل هتل معروف ولایت ما به قول نقی معمولی مسئول هندلینگ یا ساماندهی اتومبیل‌های مشتریان بود. الآن هم در کار توزیع تراکت و اعلامیه‌های تبلیغاتی است؛ هر ۴۰۰ تا ۵۰۰۰ هزار تومان! یعنی تنوع در کار و داشتن حق انتخاب باعث شده این دوست ما هم آقای خودش باشد هم نوکر خودش. هر وقت دوست داشته باشد از خواب بیدار می‌شود و هر وقت هم حال داشته باشد گوشی‌اش را جواب می‌دهد. درواقع در این ساختار خبری از فرسودگی شغلی نیست و پرچم رضایت شغلی هم بالای بالاست. چراکه در صورت عدم حصول رضایتمندی شغلی امکان تغییر شغل در کسری از ثانیه امکان‌پذیر است ولی با برچیده شدن بساط بیکاری شما باید سال‌های سال شغل اول و آخر خود را دوست بدارید و با آن سر کنید.
البته دوستان به‌هیچ‌عنوان نگران تبعات حاصل از رخت برچیدن بیکاری نباشند چراکه اصلاً بیکاری به‌زودی ها قصد و حال و حوصله لباس درآوردن و رخت برچیدن و این‌جور جنگولک بازی‌ها نیست. اسناد رسمی در موردادعای ما به روایت جراید
«به دلیل بالا بودن تعداد متقاضیان کار در ایران، بیش از ۹۳ درصد کل قراردادها به موقت و کوتاه‌مدت تبدیل‌شده است؛ طی سال گذشته موقتی بودن قراردادها باعث انصراف از کار ۳۲۷ هزار نفر شد و درعین‌حال، پایین بودن دستمزدها نیز باعث شد تا ۱۸۳ هزار نفر تصمیم بگیرند موقعیت کاری خود را رها کرده و به دنبال شغل دیگری بروند. مسئله اخراج و تعدیل نیروی کار هم در بازار کار ایران نقش پُررنگی در جابه‌جایی نیروی کار دارد و در سال گذشته ۱۳۴ هزار نفر به این دلیل مجبور به ترک کارشده‌اند. البته در سال گذشته ۲۰۶ هزار نفر هم به دلیل پایان یافتن دوره خدمت وظیفه موقعیت کاری خود را ترک کرده‌اند و از دیگر عوامل مهم در این بخش هم می‌توان به فصلی بودن کار اشاره کرد. در این زمینه نیز طی سال ۹۳ تعداد ۸۲ هزار نفر شغلشان را ازدست‌داده‌اند. برخی افراد به دلیل جابه‌جایی محل کار و برخی نیز به علت تحصیل و آموزش مجبور به ترک شغل می‌شوند. در ضمن در کنار موارد ذکرشده، امکان بیکار شدن عده‌ای دیگر به دلایلی نظیر سوء مدیریت در واحدهای تولیدی و خدماتی، تغییر کاربری فضای های تولید، کمبود نقدینگی، واردات بی‌رویه کالا، بدهی‌های معوقه بانکی، درصد بالای سود وام‌های بانک‌ها و … نیز وجود دارد. البته بر اساس آمار علت خروج ۱۳۲ هزار نفر نیز مشخص نیست.» (به نقل از روزنامه جوان)
هرچند دلایل متعدد و گاهاً قابل‌اعتنایی در خصوص کاهش تعداد بیکاران مطرح می‌شود ولی ما آمار ۱۲۳ هزار نفر آخری را متوجه نشدیم. شاید واقعاً خوشی زیر دل این ۱۳۲ هزار نفر را زده است یا می‌خواهند در آمارها خدشه وارد کنند که بدون علت ترک پست نموده‌اند؛ شاید هم قصد دارند دستاوردهای دوران پسابرجام را زیر سؤال ببرند! وگرنه همان دلایل و موارد صدر الاشاره برای حفظ نرخ بیکاری کفایت است! شبتان به خیر … رؤیا هاتان انوشه باد.