فرهنگ و هنر , یادداشت

کاشان نیوز- مسعود نوری‌فرد*:خبر این بود: سلطان سیاه بازی ایران درگذشت. به همین سادگی و کوتاهی عالیجناب سیاه از میان ما پرکشید و ما مانند همیشه دریغ و صد افسوس که ناگهان چقدر زود دیر می‌شود… .

اما به جای پیام تسلیت و یا ابراز تأسف برای درگذشت «سعدی افشار» آیا بهتر نیست از خودمان سوال کنیم که چرا آخرین بازمانده نسل سیاه بازان قدیم به همین سادگی از میان ما رفت؟ آیا تازمانی که در بستر بیماری بود و به کمک تک تک ما نیاز داشت کاری برای بهبود حالش کردیم؟

البته بودند کسانی مانند «رضا رضامندی» و دیگر همراهانش که روزها و ماه‌های زیادی در کنار سعدی افشار ماندند و با جان و دل از او نگهداری کردند تا شاید تئاتر ما بی سعدی نماند، تا شاید سایه این استاد بر سر شاگردانش باشد و این راه ادامه یابد.

اگر امروز تئاتر سنتی ما بی‌یاقوت مانده، تک‌تک‌مان به یک اندازه مقصریم.

بگذریم چرا که هر وقت بزرگی از عرصه هنر از میان ما رفت ما با سیل عظیمی از علامت سوال‌ها مواجه شدیم که هیچ گاه پاسخی برایشان نبود. اما یادمان نرود اگر امروز سعدی افشار در میان ما نیست باید راه او را ادامه دهیم. کاش مسئولین امر به فکر احداث دانش‌گاهی برای نمایش‌های ایرانی یا حداقل اضافه کردن رشته‌ای تحت این عنوان در دانش‌گاه‌ها باشند تا این گونه هنرهای زیبای نمایشی از بین نرود.

 ——————————–

*بازیگر و کارگردان تئاتر