اجتماعی , اخبار , گزارش

کاشان نیوز– نسرین ارتجایی: آنها پنج معلم بودند که تصمیم گرفتند بعد از امتحانات بچه ها بروند برای دفاع از این مرز و بوم به جبهه های نبرد. حسن ابوالفضلی، عباسعلی رزاقی، صاحب هنر، محمد عسگری و او که محمد شقاقی است  و بهترین سال های عمرش را در اردوگاههای اسارت گذرانده است و  پس از سال ها آزادگی و زیستن و معلمی کردن در روستاهای کاشان، حالا  کلی و بسیار کلی از خاطرات خود نوشته است در کتابی مصور به همت انتشارات مرسل و به نام «تصمیم کبری در اتاق جنگ صدام»
جبهه محمد شقاقی،بلندی های قله کوه حاج عمران شهر عراق بوده است با رودخانه ای بزرگ که از کنارش می گذشته است.«ساعت ۴ نیمه شب به قله بلند مین گذاری شده حاج عمران رسیدیم.دشمن پی در پی گلوله های منور می زد،به طوری که حرکت شب کورها دیده می شد.گلوله از هر طرف ما می گذشت.تعداد مجروحان زیاد بود،یکی به پا،یکی به سینه،یکی روی زمین منفجر شده بود……»
شقاقی در کتاب خود از جنگ تن به تن طوری نوشته است که ناخود آگاه تمام آن لحظه ها را انگار در همان لحظه می بینید. او در این  عملیات ۳ و ۴ شبه  دو دوست معلم خود را از دست داده است.«با حضور ما دشمن رگبارهایش را از داخل سنگرها آغاز کرد.ما با دیدن آتش او به کنار می پریدیم و از آنجا ،آنها را به رگبار می بستیم.حدود یک ساعت جنگ تن به تن ادامه داشت.رزمندگان معلم،عباسعلی رزاقی وحسن ابوالفضلی به شهادت رسیده بودند……»
او که در این عملیات  به شدت از ناحیه پا و سینه مجروح شده است  خود را در  اسارت نیروهای عراقی می بیند و بدن های زخمی خود و دیگران را زیر قنداق های تفنگ و مشت و لگد آنها تا بیهوش شده است.«با پاشیدن یک سطل آب روی صورتم به هوش آمدم.بر اثر خونریزی شدید زخم هایم،سرگیجه گرفته بودم…در بین راه وقتی از گذرگاهها گذشتیم و ماشین نگه می داشت،مردم شهر با فحش و ناسزا و رقص و پایکوبی این شعار را سر می دادند:بالدم بالروح یا صدام…مدرسه ها تعطیل شده بود و در آ«جا هم دانش آموزان با سنگ از ما پذیرایی مفصلی می کردند»
شقاقی در اسارت جاسیگاری عراقی ها  هم شد مثل دیگر اسرا. یک روز او را وارد اتاقی کردند که سرگرد چاقی روی صندلی نشسته  بود با یک سیگار بلند در دست.او را جلو او خواباندند   و یک سرباز عراقی روی پای مجروحش نشست و یک سرباز روی سینه مجروح اودر حالی که شیلنگ زرد رنگی را به دست گرفته و آتش زده بودند و شروع به سوزاندن از شکم به پایین او. سر گرد هم  با لذت حیوانی سیگار کشیده و روی بدن او خاموش کرده است.
او پس از شکنجه های بسیار توسط کلاه قرمزها یا سربازان بعثی با هلی کوپتر منتقل شده است به داخل ساختمانی در یک پادگان نظامی که خواب و خوراک شان باتوم های برقی بوده و خود را در اتاقی یافته که انگار دفتر گچی اسامی اسرا و مفقودین«پس از ساعتی نگاهم به در و دیوار اتاق افتاد.بسیار عجیب و غم انگیز بود.تمام سقف و در و دیوار پر بود از نام و آدرس و شماره تلفن.از روز اول جنگ تا آن روز که حدود دو سال و نیم می گذشت.
من مریم…از ماهشهر آدرس…تلفن…
من و خانواده ام …از روستای…خرمشهر…تلفن…»
محمد شقاقی در این کتاب از کبری هم نوشته است  و تصمیم بزرگ او. کبری۴۰ ساله که  شب‌ها  به زورشده بود وسیله ای در دست سربازان و درجه داران عراقی و روزها آرایش کرده و بی حجاب به آنها کمک می کرد و بخاطر این اوضاع هیچ کدام از اسرا ی هم سلولی  نویسنده کتاب پاکت های آبی که او پنهانی برایشان می آورد را نمی پذیرفتند تا اینکه  او ماجرای خود رابرای نویسنده کتاب گفته است اشک ریزان. از اینکه او خرمشهری است و زندگی  کارمندی خوبی داشته است تا اینکه این بعثی ها به شهر حمله کرده اند و خانه شان را غارت.خواهرش به داخل چاه رفته است و دیگر بیرون نیامده است .شوهرش را کشتند و به دخترش تجاوز کردند و او را زنده به گور کردند و حالا او شده است مثلا مترجم و و سیله جنسی هر سربازبعثی و یک بچه حرامزاده حرامی در شکم دارد .او در اسارت تصمیم گرفته که مخفیانه دارو و آب به اسرا برساند تا جنگ تمام شود و آنها برگردند و فردی خدمتگزار جهت نظام جمهوری اسلامی باشند.
محمد شقاقی حتما دوست دارد از کبری بداند که در پایان کتاب تکان دهنده خود نوشته است «اما خبری از خانم کبری هشتاد ساله ندارم»