کاشان نیوز-مرضیه گیلاسی: در زمانه‌ای که همه تفریح‌ها به صفحهٔ کوچک موبایل‌مان خلاصه می‌شود، هنوز هم پیوستن به آغوش طبیعت بهترین گزینه‌ای‌ست که می‌توان به آن دلخوش بود. گرچه که هر وقت پای ما انسان‌ها به طبیعت بازشده؛ بطری نوشابه، پلاستیک، پاکت پفک و بیسکوییت و هزاران ردپایی از این مدل برجای گذاشته‌ایم و فرصت لذت‌بردن از طبیعت را از دیگر همنوعان‌ِمان گرفته‌ایم، ولی هنوز هم طبیعت، با همهٔ گستردگی و مهربانی و انرژی بخشی‌اش ما را به سوی خود می‌خواند.
اقلیم کاشان برای خودش شاه‌کاری‌ست. فقط کافی‌ست انتخاب کنی که دلت کویر می‌خواهد یا کوه و دشت و درخت و سبزه و آبشار و گل و بلبل. هر کدام را اراده کنی در چشم‌برهم‌زدنی به آن دست یافته‌ایی.
این روز‌ها که زمستان دارد به آخر می‌رسد، فرصت را غنیمت می‌شمرم و به پیشنهاد دوستی به کویر ابوزیدآباد می‌رویم.
کویر به خودی خودش معجزه است و معجزه می‌کند و شفابخش است و شفا می‌دهد. متحیرم که هنوز خیلی از مردم این شهر با کویر بیگانه‌اند و چه‌بسا خیلی از متولیان گردشگری شهر، پتانسیل بالای گردشگری و جذب تورریست کویر را فراموش کرده‌اند و به حساب هم نمی‌آورند. اگر هم اندکی تبلیغ هست، بدون برنامه‌ریزی هست که گه‌گاه به بکربودن کویر و محیط زیست آن آسیب وارد می‌کند.
خوشبختانه تیمی که من با آن‌ها در این سفر نیم‌روزی همراه بودم، فرهیخته، آگاه و دوست‌دار محیط زیست بودند و با دقت فراوان سعی می‌کردند هیچ زباله‌ای آن‌جا نماند. حتی یک پاکت خالی شکلات. کودکان گروه نیز سعی کردند همان دست‌نخورده ماندن و بکارت طبیعت زیبای کویر و رمل‌های شنی را حفظ کنند. رمل‌های شنی مرتفع که بالارفتن از آن و نشستن بر روی یال آن کاری‌ست بس دشوار. همین رازآلودگی کویر را بیشتر می‌نمایاند. خصوصا وقتی که با احساس فتح روی یال می‌نشینی و نفس‌نفس زد‌‌ن‌هایت را شروع به حلاجی می‌کنی، و سُرخوردن از این رمل‌ها به‌خودی خود غصه‌ها را از دل بیرون می‌کند، همهٔ رنج‌هایت را از یادت می‌برد و آرامشی توصیف‌ناپذیر بر تو مستولی می‌شود.
شاید باورتان نشود که در دل کویر، پرورش درخت خرما آن هم به‌صورت دیم امکان‌پذیر باشد. من هندوانه‌های کویر «چاله سنبک» را خاطرم هست که برای خودش پدیده‌ای عجیب بود. حالا بعد از پیمایش ۳۵ کیلومتر جادهٔ خاکی نسبتا مناسب‌تر از جادهٔ مرنجاب و البته خلوت و بدون هیچ آمد و شدی، این‌جا به منطقهٔ «چاه عروس» می‌رسیم که نخل‌های نُورسی که منظم در حاشیهٔ رمل‌های مرتفع شنی به‌صورت دیم آبیاری می‌شود، چشم‌نوازی می‌کنند.
قطعا تصورش برایتان سخت است که سطح آب در این منطقه آن‌قدر بالا باشد که با کندن حداکثر نیم متر به آب قابل شرب برسی. ولی این حقیقت گوارا این‌جا قابل لمس است. درب چاه را که بر می‌داریم به‌راحتی می‌شود خم شد و با کاسه‌ای از آن آب برداشت.
کویر با همهٔ جذابیت‌ها و شفابخشی‌ها و لذت‌هایی که به گردشگر هدیه می‌دهد، باید جدی گرفته شود. با کویر نمی‌شود شوخی کرد لطفا اگر خواستید به کویر روانه شوید و از آن لذت ببرید نکات زیر را جدی بگیرید:
١- حتما آب کافی همراه داشته باشید برای هر نفر حداقل یک‌ونیم لیتر.
٢- تا حد ممکن با راهنمای محلی وارد کویر شوید.
٣- در جاده‌های مسطح و کفی کویر به هیچ عنوان وسوسهٔ سرعت شما را اغفال نکند که قطعا عدم رعایت سرعت مطمئن، خسارت‌های برگشت‌ناپذیری را به گردشگر وارد خواهد ساخت.
۴-اگر به نقاط بکر کویری می‌روید که آنتن‌دهی موبایل وجود ندارد، حتما «جی‌پی‌اس» یا ابزار مسیریاب با خود همراه داشته باشید. (سفر اخیر ما در هنگام بازگشت از کویر که راهنما نداشتیم و به تصور این‌که راه آمده را که با حضور راهنمای محلی بود بلد هستیم، به خاطر خطای کوچک در حافظه‌مان یک مسیر را به خطا رفتیم و مراتب ترس و نگرانی اعضای تیم فراهم آمد که اگر راهنمایی چوپان محلی در کنار آغل گوسفندان نمی‌بود، قطعا مشکل‌آفرین می‌شد خصوصا این‌که هوا هم روبه تاریکی بود)
۵- در بخش‌هایی از کویر که ماسه‌های بادی انباشته شده‌اند. معمولا تایرهای ماشین سُر می‌خورد و عملا در تلهٔ ماسه‌های بادی افتاده‌اید که توصیه می‌شود به هیچ عنوان پدال گاز را فشار ندهید و روی شن‌های بادی سرعت یک‌نواخت داشته باشید.
پی‌نوشت: جا دارد همین‌جا از خانوادهٔ «آقای قربانی» هم تشکر کنیم که علاوه بر این‌که نقش راهنمای تیم را به عهده داشتند، طعم کویر را با رانندگی عالی و هیجان‌انگیزش در فراز و فرودهای منطقه «چاه عروس» برایمان صدچندان کرد و توضیحات جامع ایشان در معرفی منطقه و نشان‌دادن حوضچه‌های نمک و همچنین برداشت خرما، حقیقتا مفید و رضایت‌بخش بود.
بسیارزیبا،صمیمی وصادقانه توصیف کرده اید.