کاشان نیوز- سعید غلامیان: طشتی از بام افتاد و صدای آن را همه مردم شنوا شنیدند اما بعضی‌ها نشنیدند، لیکن عده‌ای نخواستند و نشنیدند و وقتی صحبت از وقایع و اتفاقات شورا- که روز بعدازآن اجباراً به فرمانداری کشید و بعدها در مطبوعات هم فرماندار در این مورد اظهارنظر کرد– در کاشان نیوز مطرح شد، اولین اقدام تهدید بود، «… شورای اسلامی شهر کاشان حق پیگیری موضوع را از طریق مراجع ذیصلاح قانونی برای خود محفوظ می‌داند»!
قطعاً محفوظ بودن یک حق نه نیازی به گفتن دارد و نه اجازه گرفتن، حق است و ذاتاً و خودبه‌خود محفوظ؛ بگذریم که خبر کذب نبود و صحت آن به دلیل سکوت مسئولان صاحب اقتداری که توان و امکان تکذیب و رد آن را داشتند و نیز طرح موضوع در فرمانداری و اظهار نظر اعضای شورا در بسیاری از محافل خصوصی و عمومی تایید شد، اما اینکه ولو نشر یک خبر کذب صورت پذیرفته باشد، در اولین قدم باید تهدید باشد و حواله به اقامه دعوی؟ – بی‌جهت نیست که دادسرا و دادگاه این‌قدر شلوغ است- متاسفانه راهکارهای جهان مدرن و اصول مصالحه جویانه و بکار گرفتن اصل گفتگو و پاسخگویی به محاق نسیان فرو افتاده است.؟
وقتی شورای شهر که باید عصاره اندیشه، تأمل، حزم و اجماع عقلای قوم باشد اول از هر کاری راه دادگستری را نشان میدهد تکلیف عوام‌الناس چیست؟ لو فرض که رسانه مقصر باشد که اگر این‌چنین باشد حقش مجازات است و چشمش کور و دندش نرم تاوان بی‌مبالاتی‌اش را بدهد!
اما مدیران ما را چه شده است؟ با این روش و با تکیه‌بر مشت آهنین به کجا می‌رویم؟ با بکارگیری اصطلاحاتی همچون شیطنت و فتنه‌گر خواندن در قبال خبررسانی که جز احساس مسئولیت نفعی برای رسانه ندارد خود را و رسانه را با چه و که مقایسه می‌کنند و کجا را می‌خواهند بگیرند و با چه قیمتی؟ بعد از ما چه نامی خواهد ماند؟ کسانی که باید با صعه صدر را به شهروندان آموزش داده و فرهنگ مسالمت‌جویی و گفتگو و مدارا را بسط دهند کجایند؟… بگذریم که درهرحال ما متهم همیشه تاریخیم! چراکه سخن حق تلخ است!
مگر عده‌ای در مجلس‌های متعدد جهان و ازجمله مجلس شورای اسلامی ننشسته و قانون مطبوعات را ننوشته‌اند؟ در این قانون جوابیه و تکذیبیه برای چه وضع‌شده است؟ بیایید تمرین کنیم با یکدیگر زیستن را و «شنیدن حرف‌ها را و بکار بستن نیکوترین آن‌ها را» قبل از چماق کشیدن.
اگرچه عمده مشکل از ایشان نیست، و بقولی از ماست که بر ماست، بعضی از اصحاب رسانه در کاشان بجای حمایت از نشر خبر و حمایت و ترویج آزادی بیان، به رسانۀ بی‌سرپرست و بی‌پشتیبان، به منتشرکننده خبری که دوست ندارند حمله می‌کنند و از اینکه ممکن است با شکایت اصحاب قدرت فتیله‌اش پایین کشیده شود شادمانی و دست‌افشانی می‌کنند!
اما از طرفی به نام رسانه به اصحاب قدرت تسلیت میگویند و برای خوش‌آمد دیگران، نام «انجمن روزنامه‌نگاران و خبرنگاران» را که هنوز اساسنامه و اعتبار قانونی ندارد را درج می‌کنند، حتی از جانب خودشان نمی‌نویسند، کاش می‌نوشتند «هیئت‌مدیره انجمن …» اما از کیسه ما خرج می‌کنند. ما قربانیان همیشگی و دم‌دستی هستیم که همچون مرغ در عزا و عروسی ذبح می‌شویم.
این اشکالی ندارد، همدردی برای شهروندان پسندیده و انساندوستانه هم هست، اما به شرطی که برای همه شهروندان باشد، نه گزینشی و با میل و طبع خودشان و …بگذریم که گفته اند «نرود میخ آهنین در سنگ». اما یادمان باشد «گز نکرده دریدن» عاقبت خوشی نخواهد داشت، از ما گفتن بود که فرموده‌اند: حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس.
در باب اتهامات و توهین‌ها و تهدیدات هم … انما اشکو بثی و حزنی الی الله.