اجتماعی , اخبار , گزارش

کاشان نیوز: شهر تاریخی نوش‌آباد، که در فاصله ۵ كيلومتري شمال كاشان قرار گرفته، مردمانش را مرامی است که در پاس‌داشت حماسه عاشورا، از شام‌گاه هجدهم ذی‌حجه، بنا به سنتی ديرين، با آیین سقاخواني به استقبال كاروان حسيني مي روند.
به گزارش ایمنا، این سنت دیرین، نوعی آداب ادب و نشان معرفت، در پیوند ولایت علوی در غدیر خم و رسالت سرخ حسینی در نیمروز داغ صحرایه ماریه است که نسل به نسل و سینه به سینه تا به امروز چون میراثی گرانبها حفظ شده است
شهروندان نوش آباد، عيد غدير را به ديداری از سادات محل به شامگاه می رسانند و آنگاه بعداز نماز مغرب و عشاء در مركز هيئت حسيني حلقه هاي عزا تشكيل داده و سقاخواني مي كنند. سقاخواني شيوه اي از عزاداري شبيه به شروه خواني مردم جنوب كشور است اما شعر و آهنگ آن به گونه اي خاص و منحصربه فرد است.
آیین سقاخوانی، به دور از هرگونه ابزار موسیقی برگزار می شود اما اشعار ناب آن و سبک فاخر سقاخوانان در خواندن این اشعار به گونه ای است، که چون از دل برآمده بر دل می نشیند تو گویی آنکه، دوازده منزل گوش به خطاب فرزند رسول خدا (ص) شده ای.
آهنگ سقاخوانان نوش آباد در خواندن اشعار آن در مايه دشتي و همايون است، که زبان دل است و چون در توصیف آن هجرت عظیم روایت می شود، هر شنونده را به تامل دعوت می کند تا به دور تحریک و تهییج، راه خود را انتخاب کند، که کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا و کربلا را مکانی نیست، بلکه زمان عارفانه زیستن و آگاهانه ماندن است که مرگ را یارای حضور در این مرز نیست.
سقاخوانان نوش آباد، در يكصدسال گذشته بنابه سنت مرسوم، طي ۱۲ شب، منزل به منزل همراه كاروان حسيني شده و متناسب با هرمرحله، اشعاري را شروه مي كنند. در عرفه اي كه فرزند رسول خدا(ص)، حج خويش ناتمام گذارده و عزم سفر مي كند، مي خوانند:
از حريم كعبه عزم كربلا دارد، حسين ******** عزم جانبازي به راه كبريا دارد، حسين
تا نيابد از جفا بر بَست يزداني گزند ******* انصراف از حج خود، خون خدا دارد حسين
تا همه بدانند و بدانیم، حرکت حسین بن علی علیه السلام، از آغاز، حرکتی آگاهی بخش، در مسیر برکشیدن طنین “قولوا لااله الا الله تفلحوا” جد بزرگوارش است حتی اگر همه خاندانش در این مسیر فدا شوند.
حسین، حج را نیمه تمام گذاشت تا به همه بیاموزد که اگر امامت نباشد،

اگر هدف نباشد، اگر حسین نباشد و یزید باشد، چرخیدن بر گِرد خانه خدا با خانه بُت یکی است.
و يا آنكه صداي غربت مسلم بن عقيل را از بلنداي دارالعماره بعداز ۱۴۰۰سال به گوش همه عالميان مي رسانند :
در كوفه من غريبم، كاشانه ندارم ******** گويي بروم خانه ولي خانه ندارم
بهر پسر فاطمه چون نامه نوشتم ******** غير از غم آن خسرو فرزانه ندارم
جزكشته شدن در راه حق هيچ تمنا ****** از مردم از حق شده بيگانه ندارم
و این میراثی است برای همه آنها که مسوولیت شیعه بودن را پذیرفته اند تا خویشتن خویش، انتخاب کنند، حسینی بودن و پرچم حق رابرافراشتن و این همان درسی بزرگتر از شهادت است که حسین علیه السلام با شهادتش به ما آموخته است و هرآنچه غیر از این است، یزیدی ماندن است.
و در آخرين شب از ذيحجه در كوچه ها و خيابان مي گردند و غمگنانه خبر رسيدن محرم را به همگان اعلام مي كنند:
زهرسو نوحه و بانگ فغان مي آيد، گويا محرم شده
نواي ياحسين برگوش جان مي آيد، گويا محرم شده
سقاخواني مردم نوش آباد، در روزهاي تاسوعا و عاشورا نيز با آدابي خاص برگزار مي شود. در صبح تاسوعا، سقاخوانان در كوچه های شهر گشته و براي درگذشتگان به فاصله دو محرم ، فاتحه خواني مي كنند و خانواده اموات نيز به يادبود، پرچمي را به هئات هديه مي كند.
سقاخوانی روز تاسوعا روایت حقیقتی است که کاروان حق پوی حسینی برای همیشه تاریخ در حرکت است و آنها که همراه این کاروان شده اند حتی به اندازه گفتن و زنده نگهداشتن کلمه ای از حق، تا ابد زنده اند و نامشان جاودانه است.
اما سقاخواني روز عاشورا، توسط سادات محل اجرا مي شود، سادات هیئات حسيني، شال هاي سبز، بر گردن انداخته و پيشاپيش هئات سينه زني و بعداز تابوت نمادين كشته، حركت مي كنند.
اشعار سقاخواني روز عاشورا حامل پيام قيام حسيني است.
آن عاشقي كه جان داد، تا زنده دين بماند ******* جسمش به خاك و خون خفت، در كربلا ، حسين است.
آنكس كه با قيامش از مكتب شهادت ******** درس جهاد و نهضت ، داده به ما حسين است
آزاده مرد و باشيد گرحق نمي پرستيد ******** آن رهبري كه فرمود، اين نكته را حسين است.
سقاخواني، نه تنها يك مراسم آييني، كه روايتي از فرهنگ مردمي است براي جاودانه ماندن حماسه عاشورا، از گزند تحريف و خرافه.و مسولان فرهنگي كشور بايد براي حفظ و ترويج اين آيين، تلاشي را معمول دارند. 
از ديگر مراسم آييني مردم نوش آباد، خيمه كوبي روز هشتم و خيمه برداري در عصر روز يازدهم محرم است كه چونان آئینه اي تمام نما، تجلي گر قيام حسيني است.

بازگشت به صفحه اول