کاشان نیوز– صادق صدقگو: تا کنون این قلم بار‌ها و بار‌ها بر این سطور جاری شده تا از جنگ بگوید.
از جنگی که عده‌ای آن را جنگ نمی‌نامند و دفاعش می‌خوانند و به همین دلیل مقدّسش می‌دانند. دفاع مقدّسی که بعد از گذشت ۲۶ سال، هنوز قداست منحصر به فردش را برای هر انسان آزاده‌ای که برای واژه‌هایی چون شرافت، استقلال و فضیلت مجاهدت ارزش قائل است حفظ کرده است و همچنان با عظمت و رفعت از آن یاد می‌شود.
از روزگاری بگویم که هیچ عدد و رقم درشتی نمی‌توانست اخلاص و دلباختگی جوانانی که به حکم مرادشان «امام امت (ره)» به میدان آمده بودند را شکست دهد اما رنجی از درون می‌خواست به گونه‌ای دیگر آغاز کنم.
رنجی که سالهای پس از دفاع مقدّس، در سینه کسانی جای گرفت که در سالهای آتش و خون و حماسه، بهترین عزیزان خود را در این جنگ تحمیلی همه جانبه و نابرابر از دست داده بودند.
رنجی که هنوز می‌برند و با دلی داغدار امّا امیدوار و دریایی، عزّتمندانه و صبورانه با سکوتی که در آن حرف‌های بسیاری نهفته است، همچنان مدافع راستین نظام و رهبری، آرمانهای امام (ره) و انقلابند تا تاریخ گواه‌شان باشد که «ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضر، بهتر از ملت حجاز در عهد رسولالله (ص) و کوفه و عراق در عهد امیرالمومنین و حسین بن علی (صلوات الله و سلامه علیهما) می‌باشند» ۱
با آغاز ایام الله دهه مبارک فجر انقلاب اسلامی، به همراه مدیر جهاد کشاورزی شهرستان و همکارانم سعادت آن را داشتیم که در طرحی که «بهار تا بهار» نام گرفت، از بهار انقلاب تا بهار طبیعت می‌ه‌مان خانه‌هایی باشیم که میزبانان‌اش همچنان «چشم و چراغ این ملّتند.» ۲
خانه‌هایی که روزگاری نه چندان دور مهد پرورش انسانهای عزیزی بوده است که نورشان از خاک تا افلاک و از عالم مُلک تا آن سوی ملکوت اعلی می‌درخشد.
عزیزانی که «در روزگار غربت فضایل بر ضد سلطه شیطانی ابرقدرت‌ها قیام کردند و جان در راه رضای خدا و نجات کشور و ملت نهادند و خاطرهی جاودان خود را همچون مشعلی روشن و راهنما، در ذهن و دل و واقعیت زندگی ما باقی گذاردند» ۳ اما در همایش‌ها، سمینار‌ها و بزرگداشت‌ها و مراسم‌های مرتبط با دفاع مقدس و جنگ تحمیلی کمتر یادی از آنان و ایثارگری‌هایشان می‌شود. شیران روز و پارسایان شب که نشان پر افتخار «سنگرسازان بی‌سنگر» ۴ را از امام و مقتدایشان هدیه گرفتند.
خانواده‌های معظّم و معزّز شهدای جهاد، کریمانه میزبان ما شدند و ما بر حسب وظیفه اخلاقی و وجدانیمان می‌ه‌مان آن‌ها، تا ضمن ابلاغ سلام جهادگران به آنان در جریان مشکلات و مصائب خانواده‌هایی قرار گیریم که اگر امروز می‌نویسیم و می‌خوانیم، سقفی بر سر و یا عشقی در سینه داریم، کودکانمان را به مدرسه می‌فرستیم، کار می‌کنیم، انتقاد می‌کنیم، می‌گوییم، می‌خندیم، می‌خوریم، می‌آشامیم و نفس می‌کشیم، مدیون یکایک آن اسطوره‌های گمنام شکیبایی و صبوری هستیم.
اینکه توانسته بودیم با این دیدار‌ها و گفتگو‌ها، لبخند رضایت و شادی زاید الوصفی بر چهره خانواده‌ها بنشانیم برایمان کافی بود اما با شنیدن درد دلهای خانواده‌هایی که با مناعت طبع و کرامت نفس، الگوی زیست مسلمانی در روزگار ما شده‌اند، درس استقامت و ایستادگی، ایثار و صبوری را مجدداً آموختیم و زخمهای کهنهٔ دلمان نیز تَرَک برداشت.
از سیره عملی و اخلاقی شهدای جهادگر شنیدیم و با گوشه‌هایی از زندگی سراسر افتخار این اسوه‌های مقاومت، ایستادگی، مبارزه، خدمتگزاری و مردم مداری آشنا شدیم.
همسر شهیدی در خلال سخنانش می‌گفت: «ما از هیچ کسی، چشم داشت و انتظاری نداریم». فرزند یکی از شهدا با بغضی در گلو می‌گفت: «من پدرم را ندیده‌ام و محبت پدری را حس نکرده‌ام، اما امروز فهمیدیم که هنوز فراموش نشده‌ایم. تنها نیستیم و کسانی به یاد ما هستند» و مادر شهیدی دیگر معتقد بود بعد از هجران همسرش، جای خالی تنها پسرش را بیش از پیش حس می‌کند و از این رو حضور ما را گرما بخش دل و روشنی بخش خانه و کاشانه‌اش می‌دانست.
در این میان بیش از همه، نشستن در محضر مادر بزرگوار شهیدان والامقام ستوده، آسمان چشممان را بارانی کرد. حاجیه خانم کریمی، همسر مقاوم و صبور رزمنده جهادگر، یار و یاور رزمندگان و سقای دشت کربلای ایران، ابوالشّهیدین زنده یاد حاج شکراله ستوده از روزگاری گفت که برای عزیزاله و حبیب اله و حاج شکر اله سه عدد ساک مجزا می‌بست و بعد از بدرقه آنان به سوی جبهه، خودش ساک چهارمی را بر می‌داشت و به همراه تنی چند از خواهران جهادگر به کردستان می‌رفتند تا با برگزاری کلاسهای آموزشی و فرهنگی برای دختران و مادران آن دیار، بذر انقلاب را در دلهای مردم محروم‌اش بکارند.
او از دغدغه‌هایش برای فردای ایران گفت و از دلهره‌هایش برای حفظ انقلابی که خون هزاران هزار «عزیز و حبیب» نهال آن را بارور و بارور‌تر کرده است. از آن گفت که‌ای کاش به تعداد رگ‌ها و مویرگهای بدنم پسرانی می‌داشتم تا لباس رزم بر تنشان کنم و به سوی جبهه‌ها بدرقه‌شان کنم.
قطعاً احساس و عقل بشری در هزاره سوم و عصر ماشینیسم از درک و فهم این سخنان و اوج ایمان، ایثار و شکیبایی مادران مکرّمه شهدا عاجز و قاصر است.
در آن حال و هوای وصف ناشدنی که آموزگار اخلاص، وارستگی و دلدادگی به معبود، با مرور خاطرات سالهای پس از جنگ، از روزگار غربت در قریبی، و صبوری و استقامت‌اش در برابر مصائب می‌گفت، بی‌اختیار این سخن جاویدان باغبان آلاله‌های سرخ آسمانی در ذهنم تداعی شد و نقش بست که معتقد بود: «ما همه مفتخریم که در چنین عصری در پیشگاه چنین ملتی می‌باشیم.» ۵
مادر شهیدان ستوده که در ابتدای ورود با تعجب و شادی به استقبالمان آمده بود، در میان سخنانش کم کاریمان در پاسداشت و سرکشی به این سرمایه‌های گرانقدر و معنوی نظام و انقلاب را به ما یادآور شد و انتظاراتش از ما جهادگران را گوشزد کرد و با دعای خیرش ما را بدرقه کرد.
به راستی بودن در محضر این اسطوره‌های پایداری، صبر، ایمان، عزّت و شرافت؛ فرهنگ و روحیه جهادی را در وجودمان دوچندان می‌کند و انگیزه و انرژیمان در خدمت به مردم زحمت کش و محروم روستا‌ها را مضاعف.
آری؛ دیروز صحنه‌های پیکار و مجاهدت، امتحان الهی بود که گذشت و امروز نیز امتحان بزرگ دیگری است.
آنهایی که در سالهای مبارزه و دفاع به هر دلیلی از ادای این تکلیف بزرگ طفره رفتند و از آتش حادثه دوری جستند در حقیقت خود را از شرکت در افتخار آمیز‌ترین حماسه تاریخ ملّت ایران محروم کرده‌اند و بی‌شک مدیون ایران سرافراز خواهند بود.
خوشا به حال آنانی که از کنار این امتحان بزرگ جهاد و شهادت، و مردانگی و شهامت، ساکت و بی‌تفاوت نگذشتند و بدا به حال «مدعیان بی‌هنر امروز و قاعدین کوته نظر دیروز» ۶ که از «معامله با خدا طفره رفتند که حسرت آن را در روز واپسین و در محاسبه حق خواهند کشید». ۷
امروز زنده نگهداشتن یاد و خاطره آن فداکاری‌ها و جانبازی‌ها، سرکشی به ایثارگران و بازماندگان ایشان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار و مجاهدتی بس دشوار است. امتحانی سخت و دشوار که مداومت بر آن از جوانبی سخت‌تر و شاید مهم‌تر از حماسه آفرینی‌های گذشته است.
سخت و دشوار از آن منظر که به تعبیر زیبای سردار شهید سیّد محمّد صنیع خانی (فرمانده ترابری سپاه در دوران دفاع مقدّس) کم لطفی و بی‌توجّهی به نیروهای مخلص و زجر کشیده انقلاب، جانبازان و خانواده‌های معظّم شهدا که به حق برکت‌های انقلابند، باعث بی‌برکتی و همچنین ناخشنودی خداوند خواهد شد.
آنچه مسلّم است، بازماندگان و ایثارگران دفاع مقدّس هیچ چشم داشتی به تقدیر، تمجید و یا تحسین ندارند چرا که با خدای خویش معامله کردند و حاضر نیستند این ارزش والا را با متاع بی‌ارزش دنیوی معامله نمایند امّا این مهم نه ذرّه‌ای از وظیفه ما می‌کاهد، نه آن را تغییر می‌دهد و نه تکلیف را از ما سلب می‌کند. وظیفه و تکلیفی که عبارت است از سرکشی و دیدارهای ساده و بی‌ریای مردم و مسئولین خصوصاً همسنگران و همرزمان شهدا از خانواده‌های معظّم شاهد. آن‌ها انتظار دارند تا برای آنکه گَرد خاموشی از چهره خود و غبار فراموشی از قاب خاطراتشان بزدایند، «دمی همدمی» برایشان شویم تا شمه‌ای از آنچه دیده‌اند را بازگو کنند. حرفهایی که سالهاست در این سینه‌های غمزده مانده است را بازگو کنند تا برای انتقال صحیح فرهنگ انقلاب و دفاع مقدّس به نسل جدید، در تاریخ شفاهی این دیار حفظ شود. تا آیندگان بدانند در سالهای طلوع خورشید انقلاب، برای دفاع از انقلاب ارزش‌ها و حفظ ارزشهای انقلاب بر «امّت امام (ره)» چه‌ها گذشته است.
این مهم می‌تواند مجاهدتی باشد خاموش اما مقدّس در راستای زنده نگهداشتن یاد و خاطره آن حماسه آفرینی‌ها و تلنگری برای بیدارسازی وجدان‌های مکتوم و گریز از خواب غفلت و فراموشی. حرکتی اثرگذار به منظور تأمل در چرایی آن رفتن‌ها و این ماندن‌ها و تفکّر و تدبّر در چگونگی وظیفه اخلاقی، دینی و میهنی ما در قبال آن‌ها.
—–

پی نوشت:
۱-    وصیتنامه سیاسی – الهی حضرت امام خمینی(ره) -صحیفه امام(ره)، جلد ۲۱، صفحه ۴۱۰
۲-    اشاره به سخن امام خمینی(ره): شما خانواده های شهدا چشم و چراغ این ملّتید-صحیفه امام(ره)، جلد ۱۴، صفحه ۸۰
۳-    اشاره به پیام رهبر معظم انقلاب (۱۷/۱۱/۱۳۷۰)
۴-    اشاره به آخرین پیام امام(ره) به جهادگران جهاد سازندگی: زحمات بی وقفه جهاد، این «سنگرسازان بی سنگر» در دفاع مقدسمان، از جمله مسائلی است که ترسیم آن در قالب االفاظ نمی گنجد. صحیفه امام(ره)، جلد ۲۱، صفحه ۲۰۴
۵-    وصیتنامه سیاسی – الهی حضرت امام خمینی(ره) -صحیفه امام(ره)-جلد ۲۱- صفحه ۴۱۱
۶-    اشاره به بخشی از پیام استقامت (پیام امام خمینی (ره) به مناسبت سالگرد کشتار خونین مکه و قبول قطعنامه ۵۹۸-صحیفه امام-جلد ۲۱-صفحه ۹۳
۷-    همان