کاشان نیوز: زهرا رسول زاده- چهارشنبه گذشته یک گروه کوهنوردی باانگیزه بزرگداشت یاد کوهنوردانی که بهمن‌ماه سال ۱۳۹۰ در صعود ناتمام به کرکس دچار حادثه سقوط بهمن شدند، برنامه صعود زمستانی به این قله را شکل دادند و یک گروه ۵ نفره به یاد هم نوردان جان‌باخته خود به کرکس صعودمی کنند این گروه نیز دچار حادثه می‌شوند و تا نزدیکی تکرار حادثه صعود ناتمام بهمن ۹۰ پیش می‌روند. خبرنگار ما با یکی از اعضای این گروه که می‌گوید از مرگ نجات‌یافته است درباره چگونگی این صعود گفتگو کرده که در پی می‌آید.

علی دشتبان زاده می‌گوید: بهمن‌ماه سال ۹۰ یک گروه ۵ نفره کوهنوردی از کاشان از راه روستای اوره قصد فتح قله کرکس را داشتند وهر کدام از یک یال در حال کوهنوردی بودند که به ناگاه با ریزش بهمن بزرگی این گروه به سرپرستی شادروان تمنائی درگیر بهمن شده و به عمق دره سقوط می‌کنند و بعد از کنکاش‌های بسیار در طول چند ماه اجساد بی‌جان آن‌ها در اعماق دره ودرفاصله ی ۹۰۰ متری محل سقوط بهمن پیدا شد.

وی در تشریح چگونگی صعود به قله کرکس می‌گوید: ساعت ۸ بامداد روز چهارشنبه ۲۲ بهمن‌ماه همراه آقایان روح الله سلیمانی، یوسف دانه گردی، معین وفا، مصطفی محمد علیزاده و به سرپرستی روح الله سلیمانی و با هماهنگی‌های لازم با هیات کوهنوردی شهرستان آران و بیدگل و مسئول پناهگاه کوه کرکس و با تجهیز وسایل موردنیاز اعضا برای صعود زمستانه و نیز بررسی آب‌وهوا از معتبرترین سایت‌های هواشناسی که هوا را نیمه ابری پیش‌بینی کرده بود از آران و بیدگل به سمت نطنز به راه افتادیم و حدود ساعت ۱۰ صبح به دهکده رایان (مسیر صعود به قله کرکس) رسیدیم.
نزدیک ساعت ۱۲ پس از استراحت میان راه صعود ادامه پیدا کرد وحوالی ساعت ۳ به پناهگاه رسیدیم.
شب را در پناهگاه زمستانی کرکس ماندیم و صبح روز چهارشنبه ساعت ۶:۳۰ یکی از سخت ترین صعودهای زمستانی در هوای نسبتا مه‌آلود و کمی باد را آغاز کردیم.
این کوهنورد ادامه می‌دهد: پس از گذر از دره‌های اولیه و تابلوهای راهنما که توسط گروه کوهنوردی مخابرات استان اصفهان زده‌شده بود به آخرین تابلو که نشان‌دهنده مسیر زمستانه و تابستانه بود رسیدیم و حرکت به سمت قله کرکس را از سوی مسیر زمستانه ادامه دادیم.
هوا بسیار مه‌آلود و طوفانی بود ساعت ۱۱ بود که به قله رسیدیم ولی به علت باد شدید و مه بسیار غلیظ قادر به برگشت از مسیر رفت خود نبودیم. از ترس نزدیک شدن به دره‌های اوره و طامه که از خطرناک‌ترین مسیرها و محل جان باختن ۵ تن از کوهنوردان کاشانی و دچار حادثه شدن بسیاری از کوهنوردان دیگر بود، مسیر خود را به سمت چپ تغییر دادیم.
دشتبان زاده افزود: متاسفانه با توجه به شرایط جوی بدراه را گم کردیم ولی تجربه سرپرست تیم خیلی به ما کمک کرد عده ای از دوستان گروه ۵ نفره ماندن تا صاف شدن هوا را پیشنهاد کردند اما سرپرست آن را رد نمود ما از ترس سرمای شدید و یخ‌زدگی و مرگ راه خود را ادامه دادیم. تمام فکر ما این بود که از دره طامه فاصله بگیریم تا در هوای مه‌آلود و طوفانی، اسیر سقوط به دره یا گرفتار بهمن نشویم.

وقتی برای تغذیه و تجدید قوا چند دقیقه‌ای استراحت کردیم سرپرست تیم آقای روح الله سلیمانی سعی کرد با مدیر کمپ کرکس تماس برقرار کند و شرایط را گزارش کند که تلفن همراه آنتن دهی نمی کرد.
گویا همه شرایط دست‌به‌دست همه داده بودند تا حادثه‌ای دیگر تکرار شود، ما چاره ای جز حرکت نداشتیم. پس از طی کوهنوردی بسیار سخت صدای دریافت پیام یکی از گوشی‌های همنوردان امید را در ما زنده کرد. این صدا نشان‌دهنده وجود آنتن همراه بود وآقای سلیمانی با مسئول کمپ آقای آرمین تماس گرفت و شرایط را توضیح داد و راهنمایی خواست و اعلام کرد تمام اعضا صحیح و سالم هستند و هیچ مشکلی نیست تنها رییس هیات کوهنوردی آران و بیدگل را در جریان ماجرا قرار دهید.

وی افزود: مسئول کمپ زمستانی کرکس گفت با توجه به اینکه گوشی تلفن همراه شما آنتن دهی دارد احتمالا در ضلع مشرف‌به روستای بیدهند باشید چراکه گوشی همراه فقط در طرف روستای بیدهند در دامنه کرکس آنتن می دهد.
این کوهنورد گرفتارشده در سرما و مه کرکس ادامه داد: این بهترین پیامی بود که می‌شنیدیم یک ساعتی بود که روحیه اعضا بسیار خراب بود. همه می‌دانستند که مرگ در چند قدمی است و احتمال زنده ماندن خیلی کم است.
سرما و مه و طوفان شدید و همچنین دره‌های عمیق و گم کردن مسیر روزنه‌ی امیدی نگذاشته بود. سرپرست اگرچه تجربه زیاد داشت اما تجربه ناگوار ماجراهایی سقوط بهمن سال ۹۰ بسیار نگرانش کرده بود.
ناگهان از بین مه روستایی را دیدم و این بهترین خبر بود. با امید بیشتر به سمت روستای بیدهند حرکت کردیم.
وی افزود: دریخ زدگی برف و مسیرهای بسیار بد کنار دره های عمیق آقای یوسف دانه گردی سر خورد که خوشبختانه توانست با استفاده از یخ شکن و عصا جان خود را نجات دهد و از پرت شدن خود و ما به دره‌ای عمیق جلوگیری کند. چند لحظه بعد آقای مصطفی علیزاده سر خورد و در چند قدمی مرگ و دره ای عمیق توانست خود را به صخره ای مهار کند. گذشت این لحظات و دیدن این صحنه ها واقعا سخت بود و تاثیر بدی بر روحیه ما می‌گذاشت.

این کوهنورد با اشاره به کمبود امکانات و مراقبت‌های لازم در این راه کوهستانی گفت: رییس هلال احمر نطنز با لحن بسیار تند گفت که ۳ تیم نجات به کرکس برای نجات ما فرستاده است در آن شرایط بحث و تهدید از طرف رییس هلال احمر نطنز برای منحل نمودن هیات کوهنوردی آران و بیدگل را کم داشتیم اگرچه بعد از تحقیقات مشخص شد که تمام ادعاهای آن شخص کذب محض بوده است.
این تماس روحیه‌مان را خراب‌تر کرد. تماس‌های خانواده اعضای تیم که نگران حال ما شده بودند روزنه‌ی امید در جمع ما بود. اعلام کردیم که در سلامت کامل هستیم. لحن آرام و خوش ریاست محترم اورژانس نطنز که جویای احوال و سلامتی و اوضاع جسمانی اعضا بودند امید را روشن تر کرد.
هنوز دامنه های پرشیب و برفی سر راه ما بود و ترس مرگ که قدم‌به‌قدم همراه ما بود. حدود ساعت ۵ بعد از ظهر به روستای بیدهند رسیدیم کنار امامزاده‌ی روستا از خادم امامزاده برای تهیه‌ی وسیله برگشت آژانس کمک خواستیم اما گوشی‌های اعضا به علت سرمای شدید باطری خالی کرده بود اجباراً به درب منزل کدخدای ده آقای جعفری رفتیم و پس از توضیح ماجرا برای او درخواست وسیله کردیم حدود ساعت ۶:۳۰ بود به سمت روستای کشه (دهکده رایان) راه افتادیم. قصد کردیم شب را در آنجا بمانیم و صبح برای برگرداندن کوله هایمان باز به پناهگاه برویم. ولی صبح به علت باران شدید و مه غلیظ و نا مساعد بودن هوا از رفتن بازماندیم و به آران و بیدگل بازگشتیم.
علی دشتبان زاده ضمن گرامیداشت یاد کوهنوردان جان‌باخته در صعود ناتمام سال ۱۳۹۰ برای آن عزیزان همنورد طلب آمرزش و آرامش کرد و از کوهنوردان خواست قبل از سفر به قله کرکس علاوه بر همراه داشتن تجهیزات لازم هماهنگی‌های مورد نیاز را انجام دهند تا در هنگام حادثه امکان نجات و دسترسی به آن‌ها فراهم شود.