کاشان نیوز-نیما رسولیان: گاهی آیه ای، حدیثی، یا شعری زبان حال جامعه می شود و وقتی به گوش می رسد ناخواسته اتفاقات و وضعیتی را به ذهن تداعی می کند. این روزها با نظاره چشم انداز شهر، یاد حکایتی از گلستان می افتم، آنجا که در مقایسه دانایان و نادانان می گوید: مُشک آن است که خود ببوید، نه آن که عطار بگوید. سعدی، دانا را طبله عطار می نامند که خاموش است اما هنرش را همگان درک می کنند و نادان را به طبل بزرگ جنگ تشبیه می کند که برخلاف ظاهر و صدای مهیبش، چیزی میان تهی است.
اتفاق های این روزهای شهر رابطه تنگاتنگی با این حکایت دارد. گوش و چشمان مردم شهر ما پر شده است از هیبت و صدای طبلی که طنین آن در هر کوچه و برزن شنیده می شود، به حدی که موجب آزار شده است. وقتی مسئولی به مدیریتی می رسد، کارش انجام وظیفه ای است که پذیرفته و واژه وظیفه هیچ چیز دیگر را در ذهن تداعی نمی کند. حال اگر مدیران قبل از او به این وظیفه عمل نکرده اند یا ابزار و اعتبارات آن را نداشته اند، انجام وظیفه او که بیش از دیگران به آن ابزار و اعتبارات دسترسی دارد، اتفاق عجیبی نیست و دقیقا انجام همان وظیفه و مسئولیتی است که به عهده گرفته است. اگر خارج از وظیفه اش کاری انجام دهد و به حیطه کاری دیگران وارد شود، باید دید که با چه هدفی این کار را انجام داده است. و در کل، اگر رضایت حق را مدنظر داشته است که «و من الله التوفیق» و اگر با هدف دیگری بوده که باید پاسخگو باشد.
اما اینجای دنیا قضیه کمی  فرق دارد:
از وظیفه ها برند می سازند، با برندها جهاد می کنند، مخلوقات این برند ها قهرمان شهر می شوند و حاصل این برندسازی می شود «شهردارِ رییس جمهور» « سردارِ شهردار». در میان این منصب سازی های نوین جایی برای مردم باز نمی شود. مردمی که از سیاست بازی و سیاست بازها فقط حق شان را  می خواهند، حقی که واژه اش پوستر می شود، نه باطنش عمل، و وظیفه ای که انجام دادنش، لطف خطاب خواهد شد.
شهرمان چه زیبا خواهد شد اگر وظایف، همه، همه و همه انجام می شد فقط با نیت خدمت به خلق، نه هزاران وظیفه را رها کردن و یکی را علم کردن در میدان بزرگ شهر. این شهر در آشوبی به سر می برد که ریشه آن جز سوء مدیریت نیست. مدیریت هایی که پیش فرض آن ساده انگاشتن مردم است، آن هم مردم فهیم شهری با قدمت فرهنگی و اجتماعی بی بدیل و مدیریتی که با جوسازی کاذب به دنبال منحرف کردن اذهان همین مردم است.
جلوه شهر شبیه میدان جنگ قدرت های بنری است تا قدرت های عملی، نزاع برای بالابردن جایگاه سیاسی است تا جایگاه الهی.
ای کاش روزی روزگاری مشک ما هم خود ببوید، نه آن که بیلبورد بگوید.
به امید روزی که تلاشمان برای آسایش مردم باشد نه آرامش اطرافیانمان. فکرمان پر کردن قدح مردم باشد نه جیب هم کیشانمان. هم سفره شویم با شهر، نه با شر.
در پایان بد نیست گریزی بزنیم به فضای مجازی که این روزها مردم جز مطرح کردن خواسته های به حقشان در آنجا تریبون آزاد دیگری ندارند و در این میان می ماند مجریان حق مردم که به میدان مجازی بپیوندند و حداقل درآنجا پاسخگو باشند آن هم با لحنی درخور مردم فهیم، نه…