کاشان نیوزـ امیر عباس مهندس: واقع امر چنین است که هر اثر هنری به نیت و تلاش جلب مشارکت و درگیر کردن مخاطب که به مردم تعریف می‌شود شکل می‌گیرد. به عبارت دیگری اثر هنری نیاز به مخاطب دارد حتا اگر مخاطب یا بیننده و شنونده یک نفر باشد و آن هم خود آفریننده اثر. چرا که زمان به اتمام رسیدن و پایان اثر، هنرمند از اثر خویش جدا شده و می‌توان برای وی نقش یک مخاطب را در نظر گرفت. بسیار آثار هنری بوده و هستند که مخاطبی به غیر خود آفریننده برایشان نبوده و متصور نیست. در مقابل بسیاری از کارها به نیت اثر هنری رقم نخورده ولی خواسته یا ناخواسته جایگاه یک اثر هنری را کسب کرده‌اند. در این‌جا قصد بر آن نیست که مشارکت مردم را در نقش‌مندی یک کار به عنوان اثر هنری مورد تحلیل و تامل قرار دهیم. چرا که پذیرش و تاکید بر مقبولیت یک ایده، برنامه یا کار از طرف عامه که می‌شود به عنوان سیل مخاطب دید، به همان اندازه که دارای مقبولیت بوده و پسندیده است دارای بار مخرب نیز می‌باشد.
سازه غول پیکر امیرکبیر و اجرای آن در باغ فین اگرچه دارای ایده نویی نیست اما می‌توان پرفورمنسی منحصر به فرد و اتفاقی قابل تامل در کاشان تلقی کرد و به آن پرداخت. این ایونت که با استقبال مخاطبان مواجه شد، با اجرا توسط فرد یا افرادی همراه با موسیقی محیطی، طراحی لباس، نقاشی، مجسمه و صورت سازی در هنر نمایش به اجرا درآمد، نقشی بی بدیل از یک ایونت مشارکتی را نشان داد.
پرفورمنس «Performance» در لغت به معنای اجراست، اما هنر پرفورمنس، ذات هر اجرایی است که بر انسان متکی باشد. دیدگاه نظری پرفورمنس آرت، نمایشی به نام «Happening» است که به «اتفاقهای دیدنی» ترجمه شده است.
به جهت لحاظ شرایط و نحوه و باید اجرا، همواره هر نمایش و مستلزم رعایت بایدهای مدیران برنامه که به سیاست‌گزاران برنامه خوانده می‌شوند، می‌باشد. البته لحاظ بعضی از پارامترها نقش فرعی و ثانوی در نحوه اجرا دارند که امکان نادیده گرفتن آن امری بدیهی است. در چنین برنامه‌ای بازیگر همواره اماده کنش مخاطب است، که شرایط یا تنوع سنی مخاطب امر را برای بازیگر هر پرفورمنسی اگر مشکل نکند سخت داشته و بر اهمیت اجرا می‌افزاید. بر اساس تعاریف ارائه شده مشارکت در پرفورمنس عدم تداوام مکرر با لحاظ عنصر غافلگیری و نو شدن در هر ایونتی قلمداد نمود، که امیرکبیر ساخته خواهران کردگاری در شلوغ‌ترین محلی که تجمعی از فرهنگ‌ها و اقوام با بازخوردهایی حاصل از تعامل، مشارکت، همراهی و یا حتا عدم پذیرش و قبول مواجه می‌شوند را حمل بر نفس پرفورمنسی که مخاطب با آگاهی قبلی از شخصیت و نقش تاریخی امیرکبیر و فکت و نشانه‌هایی منتسب به مکان حضور وی که محل زندگی و یا شهادت و قتل وی در باغ تاریخی فین می‌باشد دانست. اگرچه کارگردان اجرا در تعاریف ارائه داده، همراه با نظر مدیران مجموعه شده‌اند اما این حرکت قاعدتن فراتر از یک برنامه تبلیغاتی می‌باشد. برنامه‌ای با رویکرد هنری که حداقل یادآوری تاریخ را به همراه داشته و نقشی ماندگار در حافظه مخاطب به‌جا بگذارد تامل‌برانگیز می‌باشد.
بی‌شک تقدیر از اجرا کنندگان در روند شکل‌گیری و تداوم هنرهای نمایشی امری لازم می‌نمایاند. هنری که به واسطه هزینه شکل‌گیری و اجرا در شرایط حاضر اگر امری ناممکن نباشد سخت و مشکل است.
ایونت ارجاع یا فراخوانی تاریخ با پیکره امیرکبیر، ساخته شده توسط فریبا، سما و مریم کردگاری که توسط وحید صباغیان در فروردین ۱۴۰۴ در محل باغ فین به نمایش درآمد و هر روز در چند نوبت اجرا شد نوید حرکت‌های دیگری از این دست می‌باشد که حداقل آن بازآفرینی نقش مشاهیر و مفاخر فرهنگی بوده و در این خصوص می‌توان به نقش پر رنگ حضور امیرکبیر میان مردم با تامل بر تنهایی وی اشاره داشت.
به عبارت دیگری اثر هنری نیاز به مخاطب دارد حتا اگر مخاطب یا بیننده و شنونده یک نفر باشد و آن هم خود آفریننده اثر. چرا که زمان به اتمام رسیدن و پایان اثر، هنرمند از اثر خویش جدا شده و می‌توان برای وی نقش یک مخاطب را در نظر گرفت. بسیار آثار هنری بوده و هستند که مخاطبی به غیر خود آفریننده برایشان نبوده و متصور نیست. در مقابل بسیاری از کارها به نیت اثر هنری رقم نخورده ولی خواسته یا ناخواسته جایگاه یک اثر هنری را کسب کرده‌اند. در این‌جا قصد بر آن نیست که مشارکت مردم را در نقش‌مندی یک کار به عنوان اثر هنری مورد تحلیل و تامل قرار دهیم. چرا که پذیرش و تاکید بر مقبولیت یک ایده، برنامه یا کار از طرف عامه که می‌شود به عنوان سیل مخاطب دید، به همان اندازه که دارای مقبولیت بوده و پسندیده است دارای بار مخرب نیز می‌باشد.
دیدگاه شما