کاشان نیوز- فهیمه استادیان: به ماه مهر که می رسیم کاشان حال و هوای تازه ای دارد؛ روزهای بلند وگرمای طاقت فرسای تابستان جایش را به خنکای پاییز می دهد. گرچه درخت زیادی در کاشان نمانده که نمایانگر پاییز باشد و بگوییم چهرۀ شهرمان پاییزی شده و سهم ما کاشانی ها بیشتر باد و ریزگرد بوده است؛ اما همین که مجبور نیستیم برای فرار از گرما در خانه بمانیم غنیمت است.
ماه مهر اما برای اهالی هنر و علاقه مندان تئاتر یاد آور جشنوارۀ تئاتر مهر است که 15 دوره با موفقیت در کاشان برگزار شد؛ انگار پاییز و مهر برای ما جدا از تئاتر نیست و جای خالی این رویداد هنری به شدت احساس می شود.
امسال که تا به حال صحبتی از جشنواره نبوده اما در این بین تئاتر ((کسوف)) اولین مهمان پاییزی تماشاخانۀ ماه در فرهنگسرای مهر است.
کسوف را ایوب آقاخانی نوشته و اولین بار سال 1389 به نمایش درآمده و تا کنون اجراهای متعددی از آن روی صحنه رفته است . این نمایش در کاشان به کارگردانی سید جواد دارینی و تهیه کنندگی وحیدرضا صادق پور از ششم تا بیستم مهر ماه پذیرای علاقه مندان است.
محور اصلی نمایش، ذهن را به سمت موضوع نسبتاً داغ این روزها که رسیدگی به وضعیت مهاجران افغان است می برد. آقا خانی سعی دارد سختی ها و دردمندی های مهاجرت اجباری را به تصویر بکشد و این تصویرسازی به واسطه درگیری عمیق احساسات انسانی، مخاطب را با خود همراه می کند.
قصۀ کسوف ، روایت زندگی مردی افغان است که در بحبوحۀ جنگ افغانستان و شروع جنگ ایران و عراق به ایران می آید و دلباخته دختری کولی می شود و با او ازدواج می کند. نمایش تا انتها با دو بازیگر پیش می رود . در صحنه هایی زن و مرد داستان تحت بازجویی قرار می گیرند که صدای بازجو نیز شنیده می شود و تماشاگر قدم به قدم تا جایی که به سوگ فرزندشان می نشینند با آن ها پیش می رود. بازی سعید خسروی با گویش افغانستانی باور پذیری این نقش را دوچندان کرده است.
سیم های خاردار در دکور نمایش تداعی کننده مکان اتفاقات قصه است؛ نقطه صفر مرزی. موسیقی و گریم و لباس همه در خدمت متن است و به اصطلاح چیزی از نمایش بیرون نمی زند. گرچه می شد پایان بهتری برایش طراحی کرد ولی در مجموع هدف نویسنده و کارگردان که همراه شدن تماشاگر با عشق و درد شخصیت های قصه است میسر می شود.
نام کاشان ما همواره با عناوین فرهنگی و هنری بسیار همراه است؛ زحمت این عناوین همیشه بر دوش جامعه هنری و شهرتش برای مدیران و مسئولان بوده است. بعد از سال ها تلاش و ممارست هنرمندان این شهر، هنوز برای مدیران شهری محرز نشده که فرهنگ و هنر به مثابه ریه های یک شهر است و حیات و پویایی یک شهر، افزایش نشاط و امید در شهروندان و همچنین افزایش مهارت های اجتماعی در گرو رویدادهای فرهنگی و هنری است.
امید است بیش از پیش به این مهم توجه شود و هنرمندان بتوانند با پشتوانۀ مسئولان، قوی تر به مسیر خود ادامه دهند.
دیدگاه شما