کاشان نیوز- سپیده پورزاهد: دیر زمانی نیست که در شهر کوچک و کوهستانی نیاسر صبح بعد از اذان خروس با طلوع خورشید صدای نامیمون اره‌های برقی به گوش می‌رسد.
چند سالی است که باغ‌های زیبای گردو و درختان کهن سال توت و سیاه درختان جوان آن به سلاخی می‌روند. در دهان اژدهایی به نام چاه ذغالی. انتخاب ما کدام است ذغال یا درخت؟ درختانی که بریده می‌شوند تا گلزار شوند. آیا هیچ گلزاری بدون سایه درختان باقی می‌ماند؟ درختی که فضای آن چهار تا شش درجه خنک‌تر از دشت‌های اطراف است. آنان رطوبتی که کویر نابود می‌کند محفوظ می‌دارد. و مهم‌ترین عنصر حیات را می‌سازند، اکسیژن. آیا با بالا رفتن دمای منطقه چیزی به نام گل محمدی و رایحه صلوات انگیز آن در خاطره‌ها خواهد ماند؟ در این ییلاغ نزدیک به کاشان عرصه‌های دیده نشده و بکر بسیاری برای جذب کار و سرمایه وجود دارد. یکی از آن‌ها سایه سار پر مهر همین مادران قدیمی است. که گردشگران استان و شهرهای دور و نزدیک را به آنجا می‌برد. خانواده‌ها اگر برای جشن گل می‌آیند بدون سایه و خنکای درختان کجا منزل کنند؟ درخت گردوی صد تا سیصد ساله شاهد زندگی پنج نسل ما بوده. این مهربانان طبیعت را بهتر پاس بداریم و به امید روزی باشیم که در هیچ دیاری و به گوش هیچ دیاّر البشری صدای نا‌زیبای اره‌های برقی به گوش نرسد.
آمین