اجتماعی , اخبار , فرهنگ و هنر , یادداشت

کاشان نیوز – امیرحسین ایزدپناه:
«مغنّی کجایی؟ نوایت کجاست؟ / نوای خوش جان فزایت کجاست؟
مغنّی از آن پرده نقشی بیار / ببین تا چه گفت از درون پرده دار
چنان برکش آواز خنیاگری / که ناهید چنگی به رقص آوری»
نخستین روز بهار ۹۵ است و مثل همیشه، همه اعضای خانواده منزل ما هستند… خواهرزاده‌ام می‌پرسد: پیام نوروزی شجریان را دیده‌ای؟ می‌گویم: نه؛ و اشتیاقم را برای شنیدنش بیان می‌کنم. گوشی‌اش را بیرون می‌آورد و فیلم دو دقیقه‌ای پیام نوروزی محمدرضا شجریان را برایم پخش می‌کند. همچون سال‌های اخیر مشتاق دست‌خط نازنین یا ویدئوی پیام نوروزی شجریان هستم. ولی امسال… برای لحظاتی گیج و منگ می‌شوم. خدایا، چه می‌بینم؟ می‌دانستم استاد سال‌هاست با بیماری نسبتاً خطرناکی مواجه است که هر از چندی او را بستری می‌کند. ولی نمی‌دانستم که این «مهمان و دوست پانزده ساله» این‌قدر سمج و نفرت‌انگیز باشد…
خبر لغو شدن دو نوبت کنسرت‌هایش در چند ماه اخیر به‌علت بیماری، این‌قدر‌ها هم نگران‌کننده به‌نظر نمی‌رسید. ولی الان… شجریان، شجریان همیشگی نیست…
«حلقـهٔ زلفـش تماشـاخانهٔ بـاد صبـاست/جان صد صاحب دل آنجا بستهٔ یک مو ببین»
شجریان، شجریان همیشگی نیست… از یقهٔ ناآراستهٔ پیراهن تا بغض‌هایی که در انتهای نگاه و کلامش، نهفته است… او ‌‌نهایت آرزوی‌اش را به سامان رسیدن «جوانان مملکت» بیان می‌کند و نگران کننده‌تر آن‌که در انتهای این پیام، برای دوستان دیرینه‌اش -لطفی و مشکاتیان- اظهار دلتنگی می‌کند…
اما به‌هرحال او شجریان است… صدای ایران… می‌گویند آدمی به امید زنده است… او همچنان، سرحال و پرانرژی است و برخاستن و دوباره‌خواندن را به دوست‌دارانش نوید می‌دهد… «مرغ سحر ناله سر کن…»
گرچه دوران بت‌سازی و تفرعن‌آفرینی گذشته است و همه آدمیان از این نظر که آدمند، ارزش یک‌سانی دارند، ولی دوران ستایش «خوبی» هیچ وقت نخواهد گذشت. شجریان یکی از «خوب‌ها» است… (قبلا در همین دریچه مجازی، و به بهانه ربنا، توصیف شجریان را کرده‌ام و تکرار مکررات نمی‌کنم. این یادداشت دل‌نوشته‌ای بیش نیست، واگویهٔ عشق به استاد شجریان)
تصور «آن اتفاق» هم این‌قدر ناراحت‌کننده است که ترجیح می‌دهم صورت مسئله را پاک کنم و اصلا به آن فکر نکنم… زندگی می‌گذرد؛ با شجریان یا بی‌شجریان؛ اما دنیای خیلی‌ها -مثل من- بدون شجریان چیزی کم دارد… صدای شجریان مرهم است… مرهم تنهایی‌های شخصی؛ و مرهم دردهای اجتماعی. البته ما قرار نیست بی‌شجریان شویم. شجریان تا همیشه زنده خواهد بود… شجریان به معنی واقعی کلمه «هنرمند» است و «هنر» میرایی ندارد. «گر در سرت هوای وصال است حافظا / باید که خاک درگه اهل هنر شوی».
صدای شجریان تاریخ ایران را پشت سر خواهد گذاشت؛ گرچه بعضی را خوش نباشد. همه می‌دانند که شجریان از نوادر روزگار ماست. هر چند به دلایل گوناگون که مجال آن در این مقال نیست، خیلی از جوانان و نوجوانان هنوز نتوانسته‌اند با هنر شجریان و به‌طور کلی موسیقی ایرانی، ارتباط برقرار کنند؛ ولی دیر یا زود این اتفاق خواهد افتاد. هنر شجریان، آب زلالی است که راه خود را در تنگنای روزگار و به سختی، پیموده و خواهد پیمود…
یا رب به خداییِ خداییت / وانگه به کمالِ کبریاییت
از عمر من آن‌چه هست بر جای / بِستان و به عمر لیلی افزای