کاشان نیوز–سعیدغلامیان: در هفدهم مردادماه سال ۱۳۷۷، محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی در مزار شریف افغانستان به دست طالبان به شهادت رسید. به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مردادماه هرسال را به‌عنوان «روز خبرنگار» نام‌گذاری کرد.

ضمناً به گزارش خبرنگار خبرگزاری دفاع مقدس از قم، در بخشی از کتاب اولین‌های دفاع مقدس به قلم محمد خامه یار، از شهید حاج داریوش (کریم) گودرزی کیا به‌عنوان نخستین خبرنگار عکاس شهید از خبرگزاری جمهوری اسلامی از روستای اناج (اراک) یاد شده که در تاریخ ۲۹ مهر ۱۳۶۳ به شهادت رسید.

شهید غلامرضا رهبر نیز اولین گزارشگر شهید صداوسیما است که هیچ گزارشی از این شهید بدون ذکر آیه‌ای از قرآن به گوش نمی‌رسید. آخرین بار صدای وی از عملیات کربلای ۴ و ۵ شنیده شد و سرانجام در تاریخ ۱۳۶۵/۱۰/۱۶ در سن ۲۹ سالگی به دیدار حق شتافت و هیچ‌گاه پیکر پاکش به خاک وطن بازنگشت.

همچنین شهید یوسف نصوحی پور عضو تحریریه روزنامه کیهان و اولین شهید این روزنامه در منطقه دب حردان، آبان در سال ۵۹، شهید ایرج ایزدپناه اولین خبرنگار شهید روزنامه اطلاعات در هویزه دردی ماه سال ۵۹، شهید فتح‌الله ژیان پناه اولین خبرنگار شهید روزنامه جمهوری اسلامی در سرپل ذهاب آبان سال ۵۹، شهید رسول مصطفایی اولین خبرنگار شهید صداوسیما در آبادان در آذرماه سال ۵۹ و شهید حسین فرهادی کوهپایی اولین خبرنگار و گزارشگر شهید خبرگزاری جمهوری اسلامی در موسیان در مهرماه سال ۵۹ می‌باشند. همچنین شهید مهدی شریفی نیز اولین خبرنگار شهید و شهید سید ابراهیمی تنها عکاس شهید دفاع مقدس از قم هستند.

گذشته از آن اگر شهید صارمی در افغانستان به شهادت نرسیده بود نباید روزی به نام خبرنگار در تقویم ثبت می‌شد؟

در اینکه سرانجام یک روز به مناسبت شهادت محمود صارمی روز خبرنگار نام گرفت و سرانجام خبرنگار جایی در حد یک روز! در تقویم یافت مایه مباهات است و حتی از اینکه بالاخره در سال ۷۷ به فکر اینکه روزی به نام خبرنگار هم در تقویم ذکر شود بسیار ارزشمند است؛ اما اینکه چرا روز خبرنگار به مناسبت شهادت اولین خبرنگار شهید در جنگ ایران و عراق یا به مناسبت تولد یا فوت یک خبرنگار دیگر این اتفاق نیفتاد جای سؤال دارد! در کشور ما خبرنگاران نامدار و صاحب‌نام فراوانی بوده و هستند که درعین تلاش و زحمات فراوان در گمنامی و سختی زندگی گذرانده و می‌گذرانند و به شهادت تاریخ نه توقعی مالایطاق دارند و نه داشته‌اند!

گذشته از این، با وجود آشنایی مردم و مسئولین با نام و مسئولیت خبرنگار هنوز بسیاری از مردم مرارت‌ها و دشواری‌های این شغل پرمخاطره را نمی‌دانند.

همه خبرنگار را به عنوان چشم و گوش بیدار جامعه می‌شناسند. همه از خبرنگاران توقع دارند که وظیفه خود را به بهترین شکل انجام دهند و اخبار را به مردم منتقل کنند. در واقع مردم، خبرنگاران را از خود می دانند و با آنها احساس صمیمیت می‌کنند و در مواجهه با خبرنگاران مشکلات خود را در میان می‌گذارند. بسیاری از مسئولان هم با روی باز از خبرنگاران استقبال می‌کنند و دوست دارند در هر برنامه و مراسمی که برگزار می‌شود خبرنگاران حضور داشته باشند تا فعالیت‌های آنان به اطلاع مردم رسانده شود و به همین دلیل خبرنگاران را پل ارتباطی بین مردم و مسئولان می‌دانند.

اما با اینکه خبرنگاران نقش موثری در جامعه ایفا می‌کنند و مشکلات مردم را انعکاس می‌دهند، کمتر کسی به فکر حل مشکلات خود آنهاست. گویا خبرنگار فقط وظیفه دارد به فکر مشکلات دیگران باشد. خبرنگار هم مثل بقیه قشرهای جامعه نیازهایی دارد و بایستی به آنها توجه شود،

از هرچه بگذریم، به‌هرحال باید مسئولان به فکر حل مشکلات خبرنگاران نیز باشند. تأسیس بانک اطلاعات خبرنگاران، شناسایی خبرنگاران واقعی و مشکلات و اقدام در راه حل آنها وظیفه‌ای است که فراموش شده. خبرنگاران توقع زیادی ندارند. مراسم روز خبرنگار اگر ساده هم برگزار شود اشکالی ندارد. فقط در روز خبرنگار به خبرنگاران اجازه حرف زدن در مورد خودشان را بدهند. همیشه مسئولان حرف می‌زنند و خبرنگاران گوش می‌دهند، این بار خبرنگاران حرف بزنند و مسئولان گوش بدهند. همین برای خبرنگاران بهترین هدیه است.