کاشان نیوز-ابوالفضل نجیب: ترجیح می‌دهم نتیجه‌گیری آنچه در پایان این سطور حاصل خواهم کرد، در همین مقدمه مورداشاره و تأکید قرار دهم.
تبدیل سرود سلام فرمانده به یک پویش سراسری و آن‌هم در سخت‌ترین شرایط ممکن که مردم دست‌به‌گریبان آن هستند، کم از تنزل دادن نقش و جایگاه راهبردی رهبری که همواره بر شمولیت نقش و جایگاه آن به‌مثابه وجدان بیدار اجتماعی و الزامن مسئولی که موقعیت و موجودیت او در ارتباط مستقیم با وضعیت و حالیت جامعه از جهات مختلف روحی و روانی و غیره تعریف می‌شود، به جایگاه و موقعیتی منتزع و فارغ از دغدغه‌های کلان نمی‌توان تعبیر کرد.
می‌شود از این منظر به پویشی که ادعا می‌شود خودجوش و برآمده از عواطف نسل نودی‌ها شکل گرفته، از زاویه متفاوتی نگاه کرد. کمترین تأمل در این رابطه می‌تواند تبدیل کردن یک اقدام حتی خودجوش و برآمده از یک ذوق و قریحه شخصی به یک جریان سازی اجتماعی و سیاسی و در بدترین شرایط ممکن باشد.
کافی است به‌دوراز هر ساده‌انگاری و نگاه احساسی و ارادتمندانه به این اقدام، کمی بازخوردهای منفی آن را در فضای مجازی و حتی از سوی حامیان نظام دنبال کنیم. آنچه از تبعات این واکنش‌ها مشاهده می‌شود اگر کمی هوشیار و البته صادق باشیم بی‌تردید نتیجه‌ای معکوس ازآنچه انتظار می‌رفته رقم‌زده است. در این میان البته نتایج و بازتاب‌های رسانه‌های رسمی را فاکتور بگیریم، همان دستگاه تبلیغاتی که به تأکید بالاترین مسئولان و مدیران آن، کمترین اراده و نقشی در آنچه می‌باید از متن جامعه منعکس کند، ندارد. نمونه سرراست آن پوشش فاجعه فروریختن ساختمان متروپل بود. بااین‌همه می‌شود از نگاه و زاویه‌ای متفاوت‌تر به موضوع نگاه کرد و آن هزینه کردن از رهبری برای سرپوش گذاشتن بر وضعیتی است که اعتراض وفادارترین افراد به نظام و در درون جریان حاکم را باعث شده است.
اولین تبعات ناگزیر از چنین اقدامی و در شرایطی که تلاش‌ها بر منفک کردن مسئولیت‌های کلان و جایگاه رهبری از سیاست‌های اجرایی و حتی گاه نقش انتقادی رهبری از سیاست‌های تبعیض آلود و مغایر روح عدالت اجتماعی و جهت‌گیری در دفاع از محرومان و فرودستان جامعه حکایت و بر آن تأکید دارد، گره زدن این اقدام به آنچه می‌تواند بر این‌همانی سیاست‌های اجرایی دولت و خاستگاه‌های رهبری و به‌طور مستقیم و غیرمستقیم دلالت داشته باشد. درنهایت و خواسته یا ناخواسته می‌تواند به نتیجه‌ای غیر آنچه موردنظر پویش سلام فرمانده است نه‌تنها دامن زده که به‌نوعی به تشدید ذهنیت اجتماعی منجر شود.
به این زمینه‌ها اضافه کنید راه انداختن سراسری پویش سلام فرمانده و ایضن آنچه در استادیوم آزادی شاهد بودیم که بیشتر به برگزاری یک جشن سازمان‌دهی شده جناحی شبیه بود.
در تقابل با فضای غم‌زده ناشی از آوار شدن متروپل بر سر صدها هم‌وطن که می‌توان به دهن‌کجی رسانه ملی به عواطف و احساسات و به‌نوعی وجدان و روح زخم‌خورده جامعه تعبیر کرد.
این اقدام در چنین فضایی و بدون کمترین تأمل و آینده‌نگری از تبعاتی که حدس و پیش‌بینی آن چندان کار دشواری نبود می‌تواند مسبوق به اثبات ادعایی باشد که حتی تا مرز تعمد از نتایج مورداشاره می‌توان بر آن تصریح و تأکید داشت.
آنچه به این ذهنیت دامن می‌زند ادعاهای مبنی بر خودجوش بودن و معطوف کردن این اقدام به نسل دهه نودی‌ها و مهم‌تر نفی سازمان‌دهی سراسری و حمایت همه‌جانبه مالی و رسانه‌ای در این رویکرد است. چنین ادعاهایی آگاهانه یا ناآگاهانه کم از توهین به شعور و عواطف مردم نمی‌توان تعبیر کرد. تا جایی که انتقاد برخی از خودی‌ها را با تعبیر افراط‌کاری و اشاره بر نتایج معکوس و تبعات غیرقابل‌جبران باعث شده است. اظهاراتی که به تلویح و اشاره بر این نکته تأکید دارد که؛
چنین اقداماتی با هر نیت و دغدغه‌ای هرچند سالم به نتایجی در نقطه مقابل هدف‌گذاری‌های فرضی منتهی خواهد شد. پر معلوم است این اظهارات باملاحظه و محافظه‌کارانه بیش از هر چیز بر تبعاتی تأکید دارد که هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم آن متوجه رأس نظام می‌شود.
از این منظر آنچه می‌توان مورد تأکید قرارداد و چنانچه در مقدمه اشاره شد؛ حتی اگر تعمدی در تخطئه باقیمانده ارزش‌های موجود در کار نباشد، اقداماتی نظیر پویش سلام فرمانده و در شکل و شمائلی که شاهد بودیم و بخصوص بازه زمانی موجود حتی اگر به‌قصد مصادره رهبری به‌سوی یک جریان خاص هم نباشد،
به نتیجه‌ای جز مخدوش کردن جایگاه رهبری منتهی نمی‌شود. هرچند قدرت رسانه‌ای و جریان سازان این اقدام به‌اندازه‌ای باشد که نیروهای دلسوز و صادق و هوشیار و آینده‌نگر را به انفعال و سکوت وادارد.
ختم کلام؛ برگزاری همایش سلام فرمانده در شرایطی که ده‌ها خانواده در خوزستان در هول و هراس سرنوشت عزیزانشان در زیر آوار خواب به چشم ندارند، اگر نگوییم یک لجاجت و دهن‌کجی محض که در خوش‌بینانه‌ترین حالت از ندانم‌کاری جریانی حکایت دارد که یا نمی‌داند یا آگاهانه دود برخاسته از این بی‌سلیقگی را پیشاپیش به چشم کلیت نظام پذیرفته است.
دیدگاه شما