کاشان نیوز: 
شماره ششم مجله فرهنگی هنری کاج سبز ویژه‌ی «خانه» با مطالبی متنوع و خواندنی و با آثاری از شهره احدیت، میثم اسماعیلی، میلاد الخمیس، محمد امینی، سیف اله امینیان، مرضیه انصاری زاده مهدی بیات، مسعود بساطی، فرناندو پسوار، لیلا تاتاری، جابر تواضعی، آسیه جوادی، جواد حسین زاده ساداتی، سید فرزام حسینی، علی‌اکبر حلی، کیهان خانجانی، علی خدایی، عطیه راد، علی رستگار اکبر رضوانیان، سیدمحمود سادات بیدگلی، محمود ساطع، امیر سرافراز، ابوالفضل شاهی، پری صبحی، فرامرز طالبی، میرمحسن طاهری مصطفا طوقانیان نسرین ظهیری، سروش عبدالهی، فاطمه فریدن محمد فینی زاده، زهرا قربعلی، منیژه قصاص روح، سالار کاشانی، جواد کبیری، شمس لنگرودی محمدصادق ماجدی، جواد مجابی، حسین محلوجی رویا مرادیان مینا، سپیده مسعودی نژاد سهراب مهدی پور عمرانی حسن میرعابدین ابوالفضل نجیب و بهروز هاشمی در ۳۶۸ صفحه منتشر شد.
در ابتدای این شماره به قلم سردبیر مجله، محمود ساطع آمده است:
«سلامی و درودی
خانه در فرهنگ ایرانی هزار و یک معنای آشکار و نهان دارد. از کالبد و تن آدمی تا سکونتگاهی که آرام و قرارش را می‌سازد تا مام میهن و جهانی که در آن می‌زییم در زبان فارسی معنازایی واژه‌ی خانه در پیوست با کلمات دیگر، بی‌همتاست.
از آشخانه و آشپزخانه تا بت‌خانه و خدای خانه، از باژخانه و پست‌خانه تا تاریکخانه و تماشاخانه، چاپارخانه و چای‌خانه تا خم‌خانه و حرمخانه، حوض‌خانه و خلوت‌خانه تا سفره‌خانه و سقاخانه، عدالت‌خانه و عطارخانه تا غریب خانه و قحبه خانه، کتابخانه و کارخانه تا مریض‌خانه و میخانه، مشورت خانه و نگارخانه، هم نهانخانه و نوانخانه شماری از این جهان ذهنی گسترش‌یافته در اضلاع کلمه‌ی خانه در سده‌های پیشینی ماست.
در دهه‌های اخیر نیز ساخت‌های زبانی فراوانی را می‌یابیم که خانه در جزء نخست آن جای گرفته است. از خانه‌ی کارگر و خانه‌ی معلم تا خانه‌ی مطبوعات و خانه‌ی هنر، خانه‌ی ادبیات و خانه‌ی سینما تا خانه‌ی تئاتر و خانه‌ی موسیقی، نیز ده‌ها ساخت دیگر که جزئی از جهان روزمره و ساحت زیستمان شده است.
گویی مای ایرانی ما علاوه بر همه‌ی خویش و خویش‌کاری‌ها، هم چنان زیست جمعی و کنشگری عمومی‌اش را در ساخت و معنای خانه بازمی‌جوید. این‌همه خانه هست و خانه نیست.
آدمی در کالبد تن، در کالبد چهاردیواری که می‌جوید در بی‌خانگی، بی هم خانگی، در جست‌وجوی نان‌وآب و چهاردیواری که هست و نیست، بیش از همیشه‌اش ناگزیر از تلاش و تکاپویی جان‌فزاست.
این دهه‌ها خانه و خانمان در جهانی بی‌قرار از کژتابی‌های «قرن پرآشوب، قرن شکلک چهر…» در تلاقی پرشتاب داده‌ها و معناها، گسست‌های بی‌شمار یافته است؛ لااقل در این جای جهان که ماییم. مایی که در تاریخ اندیشه‌ی اجتماعی سرزمینمان تدبیر مدن و تدبیر منزل داشته‌ایم گویی دیگر تدبیرمان چاره‌ساز نیست. یا تدبیرمان بی‌تدبیری را ماننده‌تر است.
ناگزیر می‌باید از کلمه، از کلمات، خانه‌ای بسازیم فراخور مای جمعی‌مان. مایی که با همه‌ی تفاوت‌ها و گسست‌های اندیشگی، هم را برتابد و روشنای چراغ خانه را نگاه‌دار باشد و به سبزی و آبادی‌اش بکوشد ما در مجله‌ی کاج به کوششی فراخور توانمان خواسته‌ایم از خانه و خانمان بگوییم. پاره‌ای روایت و داستان، پاره‌ای بود و شدمان، پاره‌ای گفت و نگفتمان گردآمده است.
امیدمان هست خانه امن و آرام و شادی خود را بازیابد. از گسست و بی‌اندیشگی به رهد. از آنِ همه باشد. خانه، خانه شود.»
دیدگاه شما