کاشان نیوز–سعید غلامیان: نمایش «مرده ماهی‌ها» جای حرف زیاد دارد اما مختصر اینکه؛ بیش از محتوای منطقی و مرسوم متکی به متن، به فرم‌های عینی و موقتی پرداخته و در عرض نود دقیقه، ده‌ها تابلو نمادین به نمایش گذاشته است، تابلوهایی که زمان تعبیر و تفسیرش متعلق به زمانه امروز ما نیست و باید کنار گذاشت و در آینده‌ای محتمل به‌تفصیل در موردش سخن گفت.
انتخاب دانمارک، هملت …و دیگر کاراکترها و همچنین گورستان و کلاه‌های بدون سرباز و پرچم‌های شعارنوشته و… گزینه‌هایی از این دست ربطی به آن‌ها نداشت بلکه بهانه‌ای بود برای اینکه بیننده را به تماشاخانه بکشاند،این تابلوها را ببیند و هر یک را در مخیله خود بپروراند و همچون اتفاقات زمانه امروز ما بپیچاند و نتایج خاصی از آن‌ها بگیرد.
به نظر من بی‌جهت در مرتبط کردن هملت و شکسپیر و دانمارک و … به این نمایش تلاش کرده‌اند! بیشتر برداشتی از رمان ۱۹۸۴ جرج ارول بود تا هملت، بویی که به ماهی‌های مرده نسبت داده‌شده بود، مرگ، شیون و زاری، تبختر شاهانه، شیپوری که به عنوان نماد جنگ نواخته می‌شد و در طول نمایش هم هرازگاهی در لابه‌لای موسیقی متن شنیده می‌شد و حتی صداهایی که هم‌زمان با شروع نمایش از بیرون بگوش می‌رسید همه باهم داستانی را در ذهن شکل می‌دادند، کشیشی که رستگاری را به پس از مرگ نسبت می‌داد و پدری که دخترش را همچون زنده‌به‌گور کردن اعراب در جاهلیت به این تیمارستان سپرده بود به جرم عاشق شدن و … که دل را می‌لرزاند.
داستانی در کار نبود! اگرچه گفته‌شده است که برداشتی آزاد از هملت است اما اقتباسی آوانگارد بود نه از هملت که از تاریخ جاری! از خاورمیانه و کشورهایی که در آتش و جنگ، خون جوانانشان را برای اعتقادات رادیکالشان به خاک سرد ریخته و به گورستان می‌سپارند، و پادشاهان مستبدش مردم را در دیوانه‌خانه‌هایی به نام کشور محبوس کرده و خود همچون دلقکی فاقد اختیار چندی را در اوج سپری کرده و باخیانت اطرافیان، خود هم به همان گورستان سپرده می‌شوند.

«مرده ماهی‌ها» هرچه بود تکه‌هایی از واقعیت بود که از زاویه هنری مدرن به آن پرداخته، پس‌وپیشش کرده بودند و به کمک شعر، آهنگ و فضاسازی که با امکانات اندک کاشان می‌شد سر هم کرد نود دقیقه بیننده را از دنیای پیرامونش جدا می‌کرد و البته گاهی هم‌صدای عزاداری و روضه‌خوانی مسجد مجاور را که ناگهان در فضای سرد و تلخ طنین می‌افکند و سپس مانند دیگر صحنه‌های نمایش محو می‌شد و نوبت به تابلوی بعدی می‌داد در ایجاد یک فضای دراماتیک بی تاثیر نبود.
عباس جمالی همچون جادوگری از سر هم کردن متنی به نام نمایشنامه، و کنار هم گذاشتن بازیگرانی هنرمند، همراه موسیقی، شعر و  بهره‌گیری از ترومپت و ویالون و گیتار الکترونیک داستانی جالب‌توجه ساخته است که هرکسی از زعم خود با آن یار می‌شود.
و این همان است که مولانا در مثنوی فرموده است:
هرکسی از ظن خود شد یار من/از درون من نجست اسرار من
و
از نظر گه گفتشان شد مختلف/آن یکی دالش لقب داد آن الف

بدون شک این تجربه در کاشان تکرار شدنی نیست، زیرا از تئاتر زمانه ما بخصوص در کاشان بسی پیش‌تر است و اینکه تا امروز هم تاب آورده است اعجاب آور است! اگر تا کنون به دیدن این نمایش نرفته‌اید در اولین فرصت، اولین اجرای آن را از دست ندهید.