اجتماعی , اخبار , یادداشت

کاشان نیوز-محسن کاشی: صعود به قله سیاه کوه از یال جنب آستانه روستای «جِزِه» را ۶ صبح شروع کردیم. همه‌چیز خوب پیش می‌رفت تا پس از دوازده صعود، حدود ساعت ۳ بعدازظهر به قله رسیدیم. بوران و برف سنگینی می‌بارید.

مِه غلیظی همه‌جا را فراگرفته بود. هیچ‌چیز پیدا نبود. انگار سیاه کوه قصد داشت، هر آنچه در چَنته دارد، رو کند! (باد برف، گِل، یخبندان و…) اندکی صبر کردیم، هوا کمی بهتر شد. با زحمت، پاکوبه پر از برف را پیدا کردیم. یواش‌یواش پایین آمدیم. بی‌خیال صبحانه (بهتر بگویم، صبحانه و ناهار) شدیم! فقط نان خالی و میوه خوردیم، می‌خاستیم تا هوا تاریک نشده به جاده آسفالت برسیم.

ولی…دوباره برف سنگینی باریدن گرفت، مِه دیدمان را کور کرد و هوا هم تاریک شد. خان هفتم بودیم و باید خودمان را از شن اسکی به جاده آسفالت می‌رساندیم. زمین پر از برف بود و پاکوبه هم نامعلوم! ما بجای اینکه مستقیم و به چپ برویم، کم‌کم نود درجه به راست رفتیم و همین اشتباه ما را بس! چاره‌ای نبود، باید از کوه پایین می‌آمدیم. ابتدا چند دیوار سنگی و شیب بد را پشت سرگذاشتیم ولی به دیوارهای بلند و دره‌های عمیقی رسیدیم که دیگر پیشروی میسر نبود و به معنای واقعی کلمه، نه راه پس داشتیم نه پیش!

برف بند آمد. باد سردی وزیدن گرفت. یخبندان شروع شد. به توصیه هم‌نورد عزیزم، با آتش‌نشانی و هلال‌احمر، تماس گرفتیم. ظرف نیم ساعت، آمبولانس هلال‌احمر آمد، هم‌زمان شش کوهنورد زُبده، بسیار ورزیده و خِبره از هیئت کوهنوردی هم آمدند. با زحمت مکان ما را پیدا کردند. آقایان علی شکرریز، مناقبی و میرزا آقایی بسیار سریع و باحالت دو، خودشان را به ما رساندند. بسیار خوش‌اخلاق و آرام، دست بکار شدند. ابتدا دستکش پر قو، دستمان کردند، لباس گرم به ما پوشاندند، آتش روشن کردند، چایی داغ از فلاکس داخل کوله‌هایشان برایمان ریختند و با ما مشغول بگوبخند شدند.

انسان‌های شریفی که به‌غایت حِس نوع‌دوستی را بدون هیچ مزد و مِنَتی بجای آوردند و ما را برای همیشه مدیون خود کردند. در اینجا بود که حس سوئیسی بودن به من دست داد! پس‌ازاینکه کمی حالمان روبه‌راه شد، ما را از آن شیب‌های تند تا پای ماشین اسکورت کردند.

آنچه از این تجربه و اشتباه آموختم:

۱- همیشه پیش از رفتن به کوه، اخبار هواشناسی را چک کرده و پیش‌بینی‌های آن را جدی بگیرم.

۲- قانون ساعت ۱۳ را نصب‌العین خود قرار دهم و ساعت ۱۳ هرکجا که بودم، حتی دَه‌ متر مانده به قله، از کوه پایین بیایم.

۳- همیشه با تجهیزات کامل به کوه بروم و …

تشکر ویژه از همه کسانی که به ما کمک کردند. انشاالله همیشه سلامت و شاد باشند.