کاشان نیوز ــ محمدعلی خرمی: کوتاهی نفس، لرزش از درون، سوزش قسمتی از کمر تا کتف‌ها و تیر کشیدن قفسه سینه علائمی بود که مرا به درمان‌گاه شهر کشاند.
ساعت ۶ صبح، وقتی که هنوز خورشید سیاهی شب را کنار نزده بود، خودرو را مقابل در درمان‌گاه پارک کردم. همه درهای درمان‌گاه شهر بسته بود. زنگ هم دکمه‌ای برای فشردن نداشت. نرده‌ها را تکان دادم تا شاید صدایی ایجاد شود، اما صدای خودروهای سنگین عبوری بلند‌تر از صدای به‌هم‌خوردن درِ نرده‌ای بود. این‌بار آن‌چه که شانس به جایی رسیدن داشت، فریاد بود. نفس عمیقی کشیدم و چند بار فریاد زدم «آقای هاشمی!!»
داشتم نا‌امید می‌شدم که درِ ورودی اتاق سرایدار باز شد. نوجوانی با لباس زیر بیرون آمد و گفت: بله.
گفتم: دکتر هست؟
گفت: بیمارتان این‌جاست؟
گفتم: خودم هستم.
جوان وارد اتاق سرایه‌دار درمان‌گاه شد؛ بعد از چند دقیقه برگشت و پرسید: چند سالته؟
گفتم: ۲۹ سال
پرسید: مشکلت چیه؟
گفتم: فکر کنم قلبم است.
جوان دوباره وارد اتاق سرایه‌دار شد.
هوا سرد بود. رفتم داخل خودرو روی صندلی راننده نشستم و درِ خودرو را به روی سرما بستم. چند دقیقه‌ای گذشت که دوباره سر و کله جوان پیدا شد. از خودرو پایین آمدم، او هم به کنار نرده‌ها آمد و پرسید:
سابقه ناراحتی قلبی داشته‌ای؟
گفتم: نه
گفت: داروی خاصی مصرف می‌کرده‌ای؟
گفتم: نه
دوباره جوان وارد اتاق سرایه‌دار شد. دیگر رمق برگشتن به داخل خودرو را نداشتم. به نرده‌ها تکیه دادم و صورتم را در مقابل مشت‌های سرما سپر کردم.
بعد از چند دقیقه دوباره سر و کله جوان پیدا شد. به طرف من آمد. گمان کردم می‌خواهد در را باز کند اما پشت نرده‌ها ایستاد و گفت: دکتر می‌گوید اگر حالت زیاد بد نیست، برو ساعت ۹ بیا!.
نمی‌دانستم باید چه بگویم. درد و بی‌حالی و بی‌خوابی امانم را بریده بود که به درمان‌گاه آمدم. از کجا باید می‌فهمیدم مشکلم جدی است یا نه!؟
یک لحظه تمام خاطرات تلخ گذشته برایم مرور شد. روزی که «علی» یکی از دوستانم در آتش سوخته بود. از کنار درمان‌گاه می‌گذشتم که دیدم یکی مقابل در درمان‌گاه به شکم روی زمین افتاده. احساس کردم ناراحتی معده دارد. از درد سرش را به سنگ فرش‌ها می‌کوبید. درِ درمان‌گاه بسته بود. به برادرش گفتم: چه شده؟
گفت: در باغ سمپاشی می‌کرده؛ سم پاش آتش می‌گیرد.
گفتم: چرا به دادش نمی‌رسید؟
گفت: زنگ زده‌ایم تا آمبولانس اورژانس بین‌جاده‌ای بیاید.
آن روز علی را خودم تا بیمارستان میلاد بردم و از آن‌جا به اصفهان اعزام شد.
تصویرِ شبِ سکته مغزی کردن مادر بزرگ و مجروح شدن محسن و همه تصویرهای تلخ گذشته در یک لحظه از مقابل چشم‌هایم گذشت.
پسر جوان هم چشم در چشم من داشت تا جواب بگیرد. به او گفتم: به کاشان می‌روم.
با شنیدن این پاسخ با سرعت به سمت اتاق سرایه‌دار دوید و در را بست.
حالا من مانده بودم و تیر کشیدن قلب و مشت‌های سرما و سیاهی باقی مانده از شب.
و تا اورژانس کاشان به این سوال فکر می‌کردم که چرا حتی چراغ اتاق دکتر روشن نشد؟! آیا می‌شود از پشت نرده هم مریض را ویزیت کرد؟! من باید تشخیص می‌دادم مشکلم جدی است یا دکتر؟!