کاشان نیوز- حمیدرضا فتوت: ماجرای تخریب شبانه دفتر زنده یاد حسن تفضلی، پدر صنعت نوین نساجی ایران که دوستداران میراث فرهنگی خواب ها برای حفظ و بهره برداری از آن دیده بودند در هفته گذشته، سر و صدای زیادی را «فقط» در فضای مجازی به دنبال داشت. «فقط» را به این دلیل ذکر کردم چون گمان نمی کنم با ویژگی هایی که من از جامعه فعلی ایران سراغ دارم واکنشی حتی شبیه به چیزی که در افکار عمومی دیدیم در سطوح بالای مدیریتی و نظارتی رخ دهد.
من البته از چند و چون ماجرا اطلاع دقیقی ندارم اما از این دست موارد آنقدر زیاد هست تا بتوان تنها به این بهانه در این خصوص سخن گفت.
من نیز همانند بسیاری از این کار برنامه ریزی شده متاثر شدم، چرا که این نماد می توانست الهام بخش بسیاری از صنعت گران و تجار و سرمایه گذاران باشد، متاثر شدم وقتی به این پرسش بی پاسخ می اندیشم که اساسا چرا سرمایه های انسانی و فرهنگی و تاریخی اینقدر نزد ما بی اعتبار گشته اند؟!
تاسف من اما وقتی بیشتر می شود که ورای از سرمایه های گذشته و عدم پاسداشت مناسب آنها، رفتار فعلی ما با نخبگان و حتی امکانات مادی و معنویمان نیز بهتر از نوع مواجهه ما با گذشتگان‌مان نیست.
زنده یاد استاد دکتر علی رضا قلی که از قضا همین چندی پیش ما را ترک گفتند، کتابی دارد تحت عنوان جامعه شناسی نخبه کشی که به عنوان پرخواننده ترین کتاب در حوزه مطالعات سیاسی در سال ٧٧ هم رسید.
این کتاب درباره عملکرد نخبگان سیاسی و برخورد جامعه ایران با آنهاست و تحلیلی جامعه شناسانه از ریشه های استبداد و عقب ماندگی در ایران را بیان می کند.
با توجه به مطالب این کتاب و سایر تجربیات و مشاهدات می توان گفت در تمامی زمینه های سیاسی، اجرایی،فرهنگی، علمی، هنری، بین المللی، اقتصادی و …. ما دقیقا داریم همان کاری را می کنیم که با دفتر حسن تفضلی کردیم، و صد البته بدتر.
به این تراژدی افزایش سرسام آور مهاجرت های رعب آور این سال ها را نیز بیافزاییم. همین نکته خود به اندازه کافی به اصطلاح«کد» و اخطار در اختیار تصمیم سازان و تصمیم گیران گذاشته است تا بتوانند در جهت بهبود اوضاع گام بردارند، البته اگر کسی بخواهد!
این است که به نظر نگارنده آنچه در باب رسالت رسانه ها و فضای مجازی باید مورد عنایت قرار گیرد، پس از اطلاع رسانی ابتدایی، پیگیری امور تا رساندن آن به نقطه تصمیم جدی و عملیاتی در حد توان می باشد.
مشخص است با توجه به وضعیت سیاسی- اجتماعی- اقتصادی جامعه امروز و کاهش امید به تغییر و بهبود، شاید این انتظار ، انتظار به جایی نباشد اما چاره چیست؟ اگر همین مطالبه گری ها هم نباشد اندک روزنه ها هم مسدود خواهد شد پس باید تلاش کرد و از حرکت نایستاد.
دیدگاه شما