اجتماعی , اخبار , محیط زیست , یادداشت

کاشان نیوز-علی خالویی: کرونا منحوس است، بد است، ویران‏گرست، بسیاری از خانوادهای‏مان را داغدار می‏کند، دوستان‏مان را، خانواده‏های‏مان را بدون پدر، بدون مادر ، پیکره کارشناسی کشور را بدون کارشناسانی که در آرامی چراغشان تمام می‏شود، ولی آیا می‌شود جوری دیگری هم به کرونا نگاه کرد؟ جوری که خودمان با خودمان کردیم و «خود کرده را آیا تدبیری هست»؟

نگرش نخست:
دخالت‌های بشرِ خودخواه و زیادهِ طلبِ امروز، که به هیچ زیستگاهی در طبیعت رحم و مروتی نمی‌کند و خود را مالک زمین می‌پندارند، در دامِ «خود کرده» می‌افتد، و از قدیم می‌گویند: «خود کرده را تدبیر چیست؟»
ورود به زیستگاه و اکوسیستم‌های تمام موجودات، از آسمان گرفته تا زمین، از اعماق دریا؛ از بیابان و کویر گرفته، تا تالاب‌ها و کوهستان‏ها، خاصه این آخری، زیستگاه‌های هم‌چون خفاش‌ها، که مایه مُحیرالعُقول‌ست؛

یادمان نرفته، و نخواهد رفت؛ همین یکی دو ماه قبل بود، به قول «اسماعیل کهرم»، فعال محیط‌زیست ، عمداً ۱۷٫۰۰۰ قطعه پرنده، را همین ما ایرانی‏های با اَصل و نَسب به کام مرگ کشانیدیم، نه تنها «تالاب میانکاله» را بلکه، دریای مازندان‏مان را خونین کرده به خون کشیدیم، به این مقدار اقدام دهشتناک نیز بسنده نکردیم، به نقل از «علی اکبر یداللهی»، معاون فنی اداره کل محیط‌زیست مازندران، اجساد پرندگان زبان بسته را، جهت مصرف گوشتش، بر سر سفره‏ئ هم نوع‌مان، در بازار پرنده شهر فریدون‏کار، سه بار، عرضه کردیم.
به نظر خواننده محترم آیا طبیعت این اندازه ظلم و ستم را بی پاسخ می‏گذارد؟ قطعاً خیر

برگردیم به اصل موضوع، زیستگاه‌های خفاش‌ها به لحاظ تاریکی مطلقش در غارها، انباشت است از ویروس‌های خطرناک، که با توجه به ساختار بدنی خفاش‏ها، آنها قادرند، با هم و در کنار هم مسالمت‏آمیز، زندگی کنند. ولی ماجرا از جائی شروع می‏شود، که وقتی بشر این اکوسیستم‌ها و زیستگاهی منحصر بفرد را مثلاً برای گردشگری و جذب توریست، تخریب و یا نورافشانی می‏کند، و خفاش‌های را که قرارست شباهنگام، دفع کننده میلیون‏ها آفات و بیماری‌های جوامع مسکونی و مزارع کشاورزیمان باشد را از زیستگاههایشان فراری می‏دهد،
و متعاقباً آن نمی‌شود، که می‌شود!
کرونای بیماری همه گیر و جهانی می‏شود. شوربختانه اینکه در این حوالی این جانور می‏شود، غذای سر سفره‏ئ «انسانِ تَنوعِ طَلب».

نگرش واپسین:
در کاشان‌مان، به قول جانشین ستاد بحران، ۴۵ درصد مصرف سوخت خودروهای شخصی کاهش پیدا کرده است، مهندس مزروعی مدیریت مرکز بحران شهرستان، این را می‌گوید.

با خاموشی خودروها و وسائط نقلیه، صنایع تولیدی و صنایع آلاینده های محیط‌زیست، بالطبع «گازهای گلخانه‌ای» به خاموشی گرائید‌‌اند! شاید که خیر، از دید نُخست، وَضعیت اقتصادی کاشان، ایران و جهان متأثر و منفی خواهد شد، حتی پیش بینی شده است، «صنعت گردشگری» ویران شده و بیشتر نیز خواهد شد.
ولی از منظر مثبتش اینکه، چندین سال‌ست، تمام نشست‌های تخصصی جهانی، دغدغه‌های کارشناسان برای کاهش «گازهای گلخانه‌ای» نتیجه‌ی نداده، حتی «پیمان پاریس» و ده‏ها پیمان جهانی و منطقه‏ای و یا کشوری دیگر،
ولی این ویروس حدود ده میکرونی باعث شده زمین‌مان، قدری نَفس بکشد، حتی به بهای به شماره افتادن نفس بر سینه‏ئ ساکنانش. تا درختانش و خودش نفسی بکشند و تا زنده بمانند.
چگونه می‌شود جلوی «افزایش گرمایش زمین» را گرفت؟
راستش را بخواهی، هیچ اهتمام جهانی برای کاهش این رخداد و اتفاق لازم‏الاجرا نبوده و نیست! شاید سَمَن‏ها و اهالی این کره زمین بخواهند ولی بدون همکاری دولت‏ها این مقدور نیست و نخواهد بود.
لُومُوند در گزارش آورده، از زمان شیوع ویروس کرونا، انتشار CO2 و آلودگی هوا به میزان قابل توجهی کاهش یافته است؛ شیوع این ویروس همچنین باعث کاهش ۲۰۰ میلیون تن انتشار CO2 در این دوره زمانی شده است.
در گزارش لوموند آمده: میزان ذرات ریز نیز در چین در فوریه در مقایسه با سال گذشته ۲۰ تا ۳۰ درصد کاهش یافته است. ذراتی که متأسفانه هرساله باعث مرگ زودرس، ۹ میلیون نفر در جهان می‏شود!!!
روند افزایش «گرمایش زمین» را نمی‏توان، هیچ‌گونه جلویش را گرفت، و یا اینکه رشدش را متوقف نمود، بالاخره به قول حضرت مولانا، از آنجا که سوی ما می‏آید نداها را صدا، نداهای مُخرب و ویران‏گرِ طبیعتِ ستیز نوع بشر امروزی؛
بلاخره داغانمان کرد.
از پای درآورد مان.
نفسهای‏مان را به شماره انداخت،
خانه نشین‏مان کرد،
از خوراک‏مان انداختَ .
از گردشگری‏هایمان، از طبیعت‏گردی‏هایمان، و بلاخره از لذت انسان بودنمان،
از این دید می‌شود گفت کرونا، انتقام طبیعت است از ساکنین زمینش،
باید صبور باشیم و مُطیع «قانون‌مندی زمین و طبیعت‌مان» باشیم.
به قول آن دوست گرامی‏مان:
این روزها،
خانه،
خانقاهِ سالکان است.
باید چله‏ای نشست،
به اندیشیدن،
به بازخوانی خویش،
به فهمیدنِ آنچه نامش، زندگی ست.
آنجا که سهراب «زندگی» را «هندسه‏ئ ساده و یکسان نفس‏ها» می‏داند،
آنجا که «لمس تنهائی ماه»، «شستن یک بشقاب»، و «تجربه‏ئ شب پره‏ در تاریکی» ، «یک چَنار پُرِ سار» و «بارش عید» می‏داند.
تا آنجا که می‏گوید:
«و نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد،
و بدانیم اگر کرم نبود، زندگی چیزی کم داشت»،
با زمین‏مان دوست باشیم با طبیعت‏مان برای خاطر فرزندان‏مان مهربان باشیم.