اخبار , فرهنگ و هنر , یادداشت

كاشان نيوز- پیمان گرامی: گفت‌وگوی جابر تواضعی با یکی از کارکنان قدیمی مهمان‌سرای شربتی کاشان از زوایای مختلفی قابل بررسی است. طبق نظریه‌ های تشخیصی و نهادی در دنیای هنر، یک اثر زمانی که توسط یک نهاد تاثیرگذار در دنیای هنر مانند موزه، گالری، منتقد، تحلیل‌گر، نظام آموزشی، کلکسیونر… پذیرفته شود دارای جایگاه می‌شود. در این دیدگاه، شأن هنر همان شأن منتقد است. این امر در قدم اول مستلزم آن است که یک اثر توسط شخص یا مرجعی حقیقی ارائه شود که بر آن حق تصرف و مالکیت دارد. این اتفاق برای این طراحی منسوب به سهراب رخ نداده و احتمالاً هرگز هم رخ نخواهد داد.
چون علاوه بر مواردی که گفتم، این طراحی به‌هیچ‌وجه دارای چنان ارزش فرمالیستی و زیباشناسانه هم نیست که بتوان از دیدگاه‌های تفسیری و ادراکی در دنیای هنر هم بر آن ارزشی گذاشت و برایش جایگاهی قائل شد. زیرا در این حالت باید اثر دارای چنان ویژگی‌ها و اسلوبی باشد که بتواند در سنت هنری‌ای که هنرمند در دنیای هنر به آن شناخته شده، قرار بگیرد. این اثر دارای هیچ‌گونه شباهت خانوادگی با سایر آثار سهراب نیست و چنان ضعف‌ها و گاف‌هایی دارد که از سهراب- آن‌هم در اواخر دوران کاری‌اش- بعید و محال به نظر می‌رسد.
با تمام این تفاسیر، حتی اگر بپذیریم که این طراحی اثر سهراب است، هیج ارزش هنری نمی‌توان برایش قائل شد. اما یک ارزش آن را نمی‌توان نفی کرد و آن هم ارزش «یادگاری» آن است.