اجتماعی , اخبار , یادداشت

کاشان نیوز-زهرا رسول زاده: ۲۰ سال است که نزدیک این روز‌ها که می‌شوم دلهره می‌گیرم. دلهرهٔ شب امتحان. دلواپسم نتیجهٔ این امتحان چه خواهد شد؟
به شاگردانم یاد می‌دهم هروقت دلهره داری و از چیزی می‌ترسی کاغذ و قلم بردار و از آنچه می‌ترسی بنویس از داشته‌ها و نداشته‌هایت.. از بیم‌ها و امید‌هایت.. حالا خودم کاغذ و قلم برداشته‌ام از بیم‌هایم بنویسم و از امیدهاهمینطور که هستند در هم تنیده و سخت، کوچک و بزرگ، شاید سر بر شانه‌های این یاران دیرینم قلم وکاغذآرام شوم.. اجازه!؟ از کجا شروع کنم؟..
روزهای اولی که معلم شده بودم می‌ترسیدم که حالای این روز‌ها کجا خواهم بود؟ اینجایی که ایستاده‌ام بعد از ۲۰ سال بلندای کوهیست که چیزی تا قله ندارم. چقدربرق فهمیدن در چشمان شاگردان خوشحالم می‌کند می‌ترسم برای کج فهمی مردم از جایگاه علم.. از فروش مدرک‌ها و بی‌انگیزه بودن شاگردانم برای یاد گرفتن. برای حجم کتاب‌هایی که تکلیفشان با خودشان روشن نیست.. برای همکارانی که عطشی برای بهتر تدریس کردن ندارند.. برای افسردگی جمله ی: کی می‌شود سال تمام شود؟ می‌هراسم از کتاب‌هایی که معلم‌ها نمی‌خوانند و می‌ترسم برای هیجانی که در گرفتن کارنامه در دست شاگردانم نیست.. برای پیامک فروش کت شلوار اقساطی به مناسبت روزپدر و معلم.. از مقایسه جایگاه معلمان در اینجا و دیگر کشور‌ها وتنها شکلک‌های تاسفی که پای دنیای مجازی می‌زنیم.. از تیتر درشت روزنامه‌ها برای افزایش حقوق معلمان نزدیک انتخابات می‌ترسم برای تجمع‌هایی که فقط در سکوت می‌گذرد.. و قول‌هایی که در توان دادنشان نیست چه برسد به عملش.. از مقایسه روزهای کاری معلمان با تعطیلی‌هایش در صف نان.. می‌ترسم از نگاه گدا مأبانه‌ای که به معلمی می‌شود.. از پینه‌های انگشتانی که خودکار‌ها بر دستهای پدرانه همکارانم تحمیل کرده‌اند می‌ترسم… از مدارس دو شیفته ی شهرم..از حکمی که مقرری ماه اولش بیست سال است به صندوق دیون می‌ریزد.. برای نگاه طلبکارانه شاگردانی که چیزی ازقدردانستن مقام معلم‌ها نه در دین و نه در عرف نیاموخته‌اند.. برای بخشنامه‌هایی که فقط ویترینی از کارهای ظاهری می‌خواهند.. از بانکی که جز ضامن معلم نمی‌پذیردکه حقوقش راحت در دسترس است.. لبخند مادری که فرزند کم شنوایش را حمد خواندن آموخته‌ام شادم می‌کند.. انگشتهای کوچک شاگردانم که برای پرسیدن بلند شده‌اند امیدم می‌دهد.. می‌هراسم از شغل دوم همکارانم برای گذران زندگی پر از وام.. برای بخشنامهٔ تعاونی مسکنی که برای آپارتمان کوچک باید ۶۰ میلیون را پیش پرداخت و نگاه صاحب خانه‌ها.. از زمینهایی که قول دادند به انتقالی‌های سازمان‌هابدهند و تنها دست معلم‌ها در گرفتنش به دامنی نرسید تنها به نامه‌ای به بالا‌ها.. از بسته‌های بیمه‌ای که پیش پای معلمانی انداخته‌اند که ۸۰ درصدش با خودشان است حالا که از پای تخته گچ خوردن‌ها جز درد پا و عینک‌ها و درد‌های شبانه چیزی بر جا نمانده… قول‌های کوچک گولمان می‌زند.. همراه لبخند روی لب‌ها در شکسته شدن تخم مرغ پر از کاغذ رنگی روزهای معلم می‌خندم.. می‌ترسم برای معلمان بازنشسته‌ام پشت فرمان تاکسی‌ها.. خوش حالم برای نان حلالی که هر ماه کم و زیاد میان سفره می‌نشیند… می‌ترسم از آتش بخاری‌های کلاس‌های سرد شین آباد.. از زلزله‌هایی که هیچکس دلش برای دانش آموزان زیر آوار نلرزید.. شادی آرام شدن شاگردم بعداز گریه‌های بیماری پدرش بر شانه‌هایم شادم می‌کند.. سلامی که بچه‌ها توی حیاط مدرسه هر صبح هدیه‌ام می‌دهند و نیم خیز بعضی‌ها..
از مدرک معادل معلمانی که هنوز معلق مانده.. و افزایش حقوقی که به ارتقا مدرکشان وابسته است و به مقاله‌هایی که نمی‌خوانند چه برسد به نوشتنش.. از فشاری که کمر همکارانم را تا بالا بردن دست خشم بر سر دانش آموزانشان خم می‌کند.. از ستیز بر سر نمره.. ارزشیابی که کیفی است و کیفیتی ندارد.. از کلاس‌های تقویتی که علمی را تقویت نمی‌کند می ترسم… دلخوشم به حدیثی که مولای این روز‌ها علی (ع) گفته که: هر کس مرا حرفی بیاموزد مرا بندهٔ خویش کرده. به طلب آمرزشی که خداوند ازماهیان دریا تا ستارگاه آسمان برای معلم‌ها وعده داده دلشادم..
بیم‌ها و امید‌ها ترس‌هایم را کم نمی‌کنند آن‌ها را شفاف‌تر کرده‌اند.. حالا فهمیده‌ام چرا شاگردانم بعد از نوشتنش آرام می‌شده‌اند.. این معجزهٔ بارانیست که بعد ازاین رنگین کمان درد و آرزو بر گونه‌ها می‌بارد..!