چیزی انسان را در این خاک نگه داشته است، در این خاک عبوس، خسیس، سترون، در این کویری که نمک، جان و چشمانش را گرفته است. چیزی ما را در این خاک نگه داشته است، در این کویر خشک، این بیابان‌های شوره‌زار و مهیب، در این موقعیت توان-فرسای زیستن، زیر سوزش آفتاب و زمین، کنار خسّت آب و گیاه.
تمدن، تاریخ، هویت، فرهنگ؛ این است راز ماندن و ماندگاری ما، ورنه کاشانِ ما پس از اسلام ۹ بار زیر تازش حملات طبیعی و غیرطبیعی از دست رفته بود. این است آنچه از پیش از زیگورات سیلک، ریشه گرفته و به پس از این خانه‌های ترس‌خورده سنگی و آجری روان شده است. این تمدن و تاریخ و هویت و فرهنگ، مدیون هیچ حکومت و سلسله‌ای نیست، هدیه‌ی هیچ شاه و وزیر و وکیل و نماینده‌ای نیست؛ این زایش و بالشِ نبوغ مردمانی است که از این شوره‌زار جغرافیایی، تاریخی سترگ رویاندند. در این کویر مهیب، درخت فرهنگ را با خون دل و آب چشم به بار رساندند. ورنه این «ما»، سده‌ها پیش‌تر از دست شده بود.
روزی سر بر پای سپاه تازی نهادیم و به بردگی رفتیم، در شهرمان هر چه یافتند برگرفتند و جرم‌مان این بود که چرا «در برابر آن‌ها که در کمال نیک‌دلی به ما حمله کرده‌اند، در کمال ناسپاسی از خود دفاع کرده‌ایم. به آن‌ها که با خوش‌قلبی تمام، شهر ما را ویران کردند از شدت بددلی تسلیم نشده‌ایم»، خون‌خواری خلفا و سلاطین را تاب آوردیم، یاعلی گفتیم و قتل‌عام شدیم، اما باز دستی بر کمر زدیم و یاعلی‌گویان برخاستیم. ما را رافضی و قرمطی و بددین می‌خواندند و می‌سوزاندند، خاک شهر و مغز جوانان‌ِمان را به توبره می‌کشیدند، حاکمان بی‌مایه و خون‌خوار بر ما مسلط می‌کردند تا دهان‌ِمان را بشکنند و صدای‌ِمان را ببرّند، اما باز این ما بودیم که برمی‌خاستیم. نشان به آن نشان که وقتی سپاه مغول می‌کشت و می‌شکست و می‌برد و می‌سوخت،‌‌ همان زمان که سلطان و سرداران خوارزمشاه با جواهرات و حرم‌خانه‌ها در راه فرار بودند و «ما را که عمری دست بسته بودند، دست‌بسته می‌گذاشتند» و می‌گریختند، از همین گوشة جغرافیا، از همین شوره‌زار سوخته، برخاستیم، صف بستیم، سپاهی آراستیم و به مصاف دیوان رفتیم. اما دریغ که این را تاریخ ندید و نخواند.‌‌ همان‌گونه که سده‌ها پیش‌تر، ۲۵ هزارمان همراه با پسر آذرگرد، سردار کاشانیِ سپاه یزدگرد در جنگ با تازیان، مغلوب تاریخ شدیم، «تاریخی که پیروزشدگان می‌‌نویسند.»
دولت صفوی که با نردبان نهضتی عرفانی-شیعی برآمده بود، شمشیر برکشید و لگد بر این نردبان زد. حالا ما برای قتل‌عام شدن، نام تازه‌ای می‌جستیم: صوفی، نقطوی، بداندیش. این بار نیز این ما بودیم که زیر بار تمام رنج‌ها و ترس‌ها با غربت مضاعف‌ِمان ایستادیم و فصلی درخشان از فرهنگ و تمدن‌ِمان را آغاز کردیم.
ما همچنان ایستاده‌ایم، با نبوغ‌ِمان، با هزاران سال تاریخ و فرهنگ‌ِمان که هدیة هیچ شاه و وزیر و وکیل و نماینده‌ای نیست. ایستاده‌ایم تا در این جغرافیای تلخ‌تر از همیشه از تاریخ و هویت‌ِمان پاسداری کنیم، هویت ایرانی-شیعیمان که فریاد اعتراض است و کوبیدن ظلم و تحقیر؛ ایستاده‌ایم تا درخت فرهنگ‌ِمان را در این هوای عفن و آب ناگوار، سخت‌تر از همیشه زنده نگه داریم. که‌ ای کاش آدمی می‌توانست وطنش را با خود ببرد هر کجا که خواست!
کوچک‌ترین حرف و خواست ما این است که نماینده و فرماندار و شهردار و شورای شهر مفلوک و منفعل و نافرهیخته با روح این شهر ناسازگار است. که نماینده و فرماندار و شهردار و شورای‌شهر باید لایق این تاریخ و در شأن این فرهنگ و حامل این هویت و پاسدار این تمدن باشند. باید خادمان فروتن این جغرافیایی باشند که سراسر تاریخ است و ایستادگی و تاریخ آن جز با ایستادگی فرزندانش استوار نمی‌ماند. چنین باد.