سعید غلامیان-شروع اسفند ماه جلالی خبر از وقوع تحول و دگرگونی می دهد . سالیان سال است که به شهادت تاریخ درخوشترین و تلخترین روزگار ایرانی تباران،نوروز موجد نشاط و شادمانی بوده است.حتی پس از هر مصیبتی ایرانی و طبیعت با رسیدن نوروز از نو متولد می شدند و می بالیدند .
نزدیک شدن به زمان نوروز باستانی همراه با بهار طبیعت در ایران باستان مژده حیاتی دیگر و نو شدن را یاد آوری می کرد و زندگان را به از سر گرفتن نشاط و زندگی زیباتر می خواند. با بهار، طبیعت حیاتی دیگرباره آغاز می کند و نوید زندگی دوباره و جاودانگی حیات را بشارت می دهد،انگار بهار در کار اثبات معاد است، معادی جسمانی و روحانی.زندگانی نو و شور و شوق و زیبایی و فرح و انبساط.
گذشتگان و نیاکان ایران زمین برای طبیعت خصوصاً تغییر فصول و خاصه بهار حرمت و احترام زاید الوصفی قائل بودند و برای این روزها به مناسبتی نامی می نهادند و مراسمی برپا می کردند و به شکرانه تنوع نعم به جشن و شکرگزاری می پرداختند.
تحقیق و تجسس در آیین ها و سنن هر قومی حکایت از اندازه کهن بودن و نشان از تاریخ فرهنگی آنان دارد. فرهنگی مانند «ایران» زمانیکه مورد هجوم بیگانگان قرار میگرفت با قدرت فراوان آنها را نه که شکست دهد بلکه در خود حل می کرد. چنان که اثری از قوم بیگانه نمانَـد.این استحاله از هر فرهنگی بر نمی آید ،چرا که شالوده  فرهنگ ایرانی بر اساس صلح و دوستی و همزیستی نهاده شده است ونه خشونت و دشمنی.
با ظهور اسلام در دامن فرهنگ و سنن اعراب،نگاه موحدان و خداپرستان متوجه قبله گاه وحی و توحید  شد،لیکن این موج به ایران که رسید شکلی بدیع تر یافت و صلح کل و توحید،ادامه یکتاپرستی ایرانیان شد.ایرانیانی که مفتخرند هرگز در هیچ دینی بر بت ها و اصنام سجده نکرده اند و خود مبلغ یکتا پرستی و پارسایی بوده اند.
حال که اسفند به نیمه رسیده است،با فرا رسیدن 15 اسفند،روز درختکاری ضروری است برای حمایت از طبیعت و شکرگزاری از سرسبزی و نشاطی که خداوند به ما هدیه می کند شهروندان کاشانی هم همت کنند و در بحبوحه خبرهای متعدد اقتصاد و سیاست و انتخابات اندکی هم به مادر طبیعت التفات نموده و همانگونه که جامه خود به مناسبت نوروز نو میکنند جامه شهر خود را نیز نو کنند.
باشد که این نیز نشانه ای از وحدت و هماهنگی ایرانیانی که در نوسان تاریخ هرگز شکست نخورده اند و با هر بار سقوط محکم تر بپا خواسته اند باشد. و ما میراثی نیک به آیندگان مان هدیه کنیم و به فرزندانمان هم آموزش دهیم که به مادر طبیعت احترام کنند. اما اینگوه سخن گغتن از ایران هرگزبه این معنا نیست که دیگر اقوام و کشورها اینگونه نیستند،حاشا که چنین قصدی در این نوشته باشد.
اما تاریخ دیر پای معدودی از کشورها که بستر تاریخی گسترده ای دارند دربرگیرنده ثروت فرهنگی غنی تری نیز هست که همین برکتی است برای همه انسانها. اگر چه نام ها متکثراند اما باید به یاد داشته باشیم که مرزها را نه خداوند بلکه سیاست،بین بندگان خداوند کشیده است و زادگاه تمامی انسانها کره خاکی است و تنها همت انسانها در وطن مشترک همه ما – سیاره آبی منظومه شمسی- باعث خواهد شد ضمن قدردانی از نعمتهای بی شمار خداوند سعادت و نیکبختی برای همه به تساوی و منصفانه نصیب گردد.