کاشان نیوز- مقداد نمکی: قدیم، گاهی جمعیت بافنده روی دار قالی آن‌چنان زیاد می‌شد که کارها را تقسیم می‌کردیم. ننه نقشه به دست، سیاهه می‌زد، دو نفر واگیره ها را پر می‌کردیم. یکی دیگر هم دفتین به دست، پود زیر و رو را می‌کوبید و کار را برای قیچی زدن و نقشه‌خوانی رج بعد تحویل ننه‌جون می‌داد.
ننه‌جون هر چه دور و برش شلوغ‌تر بود، خوشحال‌تر بود. او از عمق وجودش، امید داشت عروسی همه را باشد و بچه هامون را هم ببیند. به این می‌گویند، امید به زندگی. سال‌ها بعد در درس مبانی جمعیت‌شناسی «استاد، امید به زندگی را از شاخصه‌های مهم ساختار جمعیتی معرفی کرد. خدا را شکر، ننه‌جون به آرزوهایش رسید و حتی در عروسی آخرین نوه‌اش که با اولین نوشره اش ازدواج می‌کرد، حضور فعال داشت؛ از خرسندی به همه عشق می‌ورزید و به بچه‌ها و نوه‌ها و نوشره ها افتخار می‌کرد. او نه سوادی داشت که ساختار و هرم جمعیت و نرخ رشد بداند و نه آمار تولد و مرگ و ازدواج و طلاق را می‌دانست؛ فقط این را فهمیده بود که در خانه‌ای که بچه «نیست»، امید نیست.
در تقویم کشور ما از دو سال پیش، روز سی‌ام اردیبهشت‌ماه، روز ملی جمعیت، نام‌گذاری شده، اما هر چه فکر می‌کنم، می‌بینم، امید به زندگی جماعت قدیمی دیروز ما که امروز به‌عنوان جمعیت پیر شناخته می‌شوند، خیلی بیشتر از جماعتی مثل من است که هزار باید «تدبیر» کنند تا برای زندگی من «امید» بیافرینند…
https://web.telegram.org/#/im?p=@daftin
دیدگاه شما