کاشان نیوز ــ محمد دهقانی: چند شب پیش، ساعت حدود ۱۱ شب به منظور عیادت از یک بیمار، به بیمارستان سیدالشهداء (ع) آران و بیدگل رفتم. شگفت این‌که هیچ کس مانع ورودمان نشد، و موقعیت طوری بود که گرفتن نشانی محل بستری هم ضرورتی نداشت، خودمان با سر زدن به یکی دو اتاق، توانستیم بیمارمان را در اتاقی که روی تخت خوابیده بود پیدا کنیم.
در این اتاق، چند بیمار دیگر هم بستری بودند که بیشترشان ناراحتی قلبی داشتند و قاعدتاً باید تحت درمان ویژه باشند؛ مثلاً بخش «سی. سی. یو» و «آی. سی. یو» امّا کسانی هم بودند که دچار بیماری ریوی بودند، که مشخص نبود آیا حضور افرادی با بیماری‌های متفاوت در یک فضای محدود، به مصلحت هست یا نه؟
بیمار ما، از ناحیه سینه، احساس درد می‌کرد. به یکی از دو دختر که پشت میز ایستاده بودند مراجعه کردیم و برای تسکین درد بیمار، از او استمداد کردیم. گفت: «باید به دکتر کشیک که در بخش دیگری از بیمارستان است اطلاع دهم.»
با دکتر تماس تلفنی گرفت و اظهار داشت: «آقای دکتر گفته‌اند فلان آمپول را برای او تزریق کنید، بهتر می‌شود.»
محمود مومن، کار‌شناس پرستاری در مورد وضعیت بیمارستان گفت: در این‌جا حدود ۵۰ بیمار بستری هستند. این در حالی است که فقط یک پزشک باید به بیماران سربزند و از ناراحتی‌های آنان آگاه شود که قطعاً یک پزشک، قادر به انجام چنین کاری نیست و دست‌کم باید پزشک دیگری هم باشد که هر یک در یک بخش در بیمارستان وظیفه خود را انجام دهند.
این کار‌شناس پرستاری گفت: در بیمارستان ۵ پزشک عمومی کار می‌کنند که هر شیفت، فقط یکی از آن‌ها در بیمارستان حضور دارد. ضمناً ۳ متخصص قلب، ۲ متخصص داخلی، یک ارتوپد، ۲ پزشک جراح، دو متخصص اطفال، دو متخصص بی‌هوشی و یک رادیولوژ با بیمارستان همکاری دارند که هرگاه به هر یک از آن‌ها نیاز داشتیم تلفنی تماس می‌گیریم که قاعدتاً باید در بیمارستان حضور یابد.
حل مشکلات و رفع کمبودهای بیمارستان به عهدهٔ هر فرد یا نهادی که باشد، واقعیت این است که با موقعیت کنونی نمی‌تواند تأثیر چندان مثبتی برای بیماران داشته باشد. قدر مسلّم این‌که برای ساخت این بیمارستان، هزینه زیادی شده و شایسته نیست چنین وضعیت نامطلوبی داشته باشد، آن‌چه در نظر اول، جلب توجه می‌کند، نبود مدیریت صحیح و منسجم در بخش‌های گوناگون بیمارستان است.
آیا ورود خروج افراد برای عیادت بیماران بدون هیچ نظارت و کنترلی، کار درستی است یا نه؟ پرسشی است که کسی را برای پاسخ‌گویی به آن در آن وقت شب نیافتیم.
ساعت تقریباً نیمه شب را نشان می‌دهد. بیماران روی تخت‌های خود، دراز کشیده‌اند، به دست برخی از آن‌ها «سرم» وصل کرده‌اند، یکی دو بیمار نیز که ناراحتی‌هایی مثل ریه، روده و معده دارند، در این‌جا قدم می‌زنند. اگر بیماری احساس درد و ناراحتی کند، کسی به سراغش نمی‌آید. آخر برای ۵۰ بیمار بستری در بیمارستان سید‌الشهداء (ع) یک پزشک عمومی کشیک، کافی نیست.
چه باید کرد؟ لابد یکی پیدا خواهد شد که به این وضعیت بی‌سروسامان، سامان ببخشد. ناگزیریم بیمارمان را که از ناحیه سینه می‌نالد، تنها بگذاریم و فقط برای بهبود او دعا کنیم. کار دیگری از ما ساخته نیست. شما هم دعا کنید. انشاءالله مستجاب خواهد شد!
منبع: وبلاگ نویسنده با اندکی تغییر