یادداشت

در ظلمت شب سپیده سر زد
خورشید به قلب شب شرر زد
از ظلمت شب قمر برآمد
مردی به شکوه حیدر آمد
مشک وعلم و دو دست وسقا
موج عطش و کنار دریا
دریاست و موج بی‌وفایی
سقاست و سوز کربلایی
در ورطه عشق، ایهاالناس
من مانده‌ام و دودست عباس
من ماندم و بازوی بریده
یک مشک به خیمه نارسیده
من مانده‌ام و غزل‌غزل اشک
با تشنگی گلوی آن مشک
سوز عطش است و اشک این‌جا
تیر است و گلوی مشک این‌جا
دل می‌بردم ز خود خدایا
شعرم غزلم چه شد خدایا
شعرم به شعور معنوی رفت
احساس غزل به مثنوی رفت
***
شب بود و دل خداپرستت
شمر آمد و داد امان به دستت
ای آبروی علی نرفتی
گفتند بیا، ولی نرفتی
وقتی که جواب لا شنیدند
یک دست تو را ز تن بریدند
یک دست اگر صدا ندارد
کس چون تو چنین وفا ندارد
ای کفتر بال و پر شکسته
و ای سرو به خاک و خون نشسته
سقا شدن تو عاشقانه است
مشک و لب تشنه یک بهانه است
مشک تو سبوی می‌پرستی است
لبریز شراب ناب هستی است
این مشک اگر بدون آب است
امید سکینه و رباب است
وقتی که ز شط صدا نیامد
از خیمه یکی تو را صدا زد
کای ساقی تشنه‌کام‌ ای مرد
بی‌آب به سوی خیمه برگرد
سقای بریده دست برگرد
پشت پدرم شکست برگرد
آب‌آور کودکان ابوالفضل
زینب به عزا نشست برگرد
پیوند سپاه کوچک ما
با رفتن تو گسست برگرد
امید خیام آل طاهاست
بر دست تو پای بست برگرد
تو رفتی و سوز تشنگی رفت
این حرف سکینه است برگرد