اجتماعی , اخبار , سخن روز

کاشان نیوز–سعید غلامیان: زمین از دیرباز به دلیل اینکه محلی برای کشاورزی و به دست آوردن روزی انسان‌ها بوده است و با هر بار فرارسیدن بهار و سپری شدن زمستان سرد، جریان نوزایی حیات و گرمای آرامش‌بخش دیده و لمس می‌شود بشر درصدد قدردانی از این موهبت برآمده و با کمک به سرسبزی و طراوت بهاری سعی در ادای دین خود به طبیعت برآمده است، درگذشته پیشینیان، مادران و پدران ما، برای احترام به زمین و گیاه، برای ستایش و دعا، برای طلب باران فراوان در سال پیش رو، برای گرامیداشت و پاکیزگی طبیعت و مظاهر این زیست‌بوم سخاوتمند و مهربان سبزه‌های نوروزی خود را در این روز به صحرا می‌برده و آن را در آغوش زمین می‌کاشته‌اند و برای این روز، بهترین روزها را انتخاب کرده‌اند نه بدترین‌ها را، چه در مواجهه با بدی‌ها و نحوست همان بهتر که در پناه امنیت خانه می‌ماندند.
نخست باید به این موضوع توجه داشت که در فرهنگ ایرانی، هیچ‌یک از روزهای سال «نحس» و «بدیمن» یا «شوم» شمرده نشده، بلکه چنانچه می‌دانیم هر یک از روزهای هفته و ماه نام‌هایی زیبا و در ارتباط با یکی از مظاهر طبیعت یا ایزدان و امشاسپندان داشته و دارند و روز سیزدهم هرماه خورشیدی در گاه‌شماری ایرانی نیز «تیر روز» نام دارد که از آن ِستاره‌ی تیشتر، ستاره‌ی باران‌آور می‌باشد و ایرانیان از روی خجستگی، این روز را برای نخستین جشن تیرگان سال، انتخاب کرده‌اند.
همچنین در هیچ‌یک از متون کهن و هیچ دانشمند و نویسنده‌ای، از این روز به بدی یاد نکرده‌اند بلکه در بیشتر نوشتارها و کتاب‌ها، از سیزدهم نوروز با عنوان روزی فرخنده و خجسته نام‌برده‌اند.
و تاکنون هیچ دانشمندی ذکر نکرده که سیزده نوروز نحس است بلکه قریب به اتفاق روز سیزده نوروز را بسیار سعد و فرخنده دانسته‌اند. برای مثال در آثار الباقیه ابوریحان بیرونی، جدولی برای سعد و نحس بودن روزها قرار دارد که در آن برای سیزدهم نوروز که تیر روز نام دارد، کلمه سعد به معنی نیک و فرخنده آمده است.
افسانه‌ی آفرینش در ایران باستان و موضوع نخستین بشر و نخستین شاه و دانستن روایاتی درباره‌ی «کیومرث» دارای اهمیت زیادی است، در «اوستا» چندین بار از کیومرث سخن به میان آمده و او را نخستین پادشاه و نیز نخستین بشر نامیده است.
گفته‌های «حمزه‌ی اصفهانی» در کتاب «سِنی ملوک الارض و الانبیاء» صفحه‌های ۲۳ تا ۲۹ و گفته‌های «مسعودی» در کتاب «مروج الذهب» جلد دوم صفحه‌های ۱۱۰ و ۱۱۱ و «بیرونی» در کتاب «آثار الباقیه» بر پایه‌ی همان آگاهی است که در منبع پهلوی وجود دارد که:
«مَشیه» و «مَشیانه» که دختر و پسر دوقلوی کیومرث بودند، روز سیزدهم فروردین برای نخستین بار در جهان باهم ازدواج کردند. در آن زمان چون عقد و نکاحی شناخته‌نشده بود! آن دو به وسیله‌ی گره زدن دوشاخه‌ی «موُرد»، پایه‌ی ازدواج خود را بنا نهادند و چون ایرانیان باستان از این راز به خوبی آگاهی داشتند، آن مراسم را به ویژه دختران و پسران دم بخت انجام می‌دادند، امروزه نیز دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی، نیت می‌کنند و علف گره می‌زنند.
این رسم از زمان «کیانیان» تقریباً فراموش شد و در زمان «هخامنشیان» دوباره آغاز شد و تا امروز باقی‌مانده است.
اما آنچه این روزها دیده می‌شود این است که سبزه‌های کاشته در خانه‌ها را به بدترین شکلی در طبیعت رها کرده و با ریختن زباله و باقی‌مانده مواد مصنوعی چهره طبیعت را نازیبا می‌کنیم.
متأسفانه احداث راه‌ها بدون هرگونه ضابطه و واگذاری مراتع و منابع طبیعی و معادن به اشخاص بدون داشتن یک دیدگاه مناسب زیست بومی و سودجویی افسارگسیخته از میراثی که گذشتگان باقی گذاشته و باید به آیندگان سپرده شود، استفاده‌های بی‌قاعده نظامی مانند استقرار میادین تیر و پادگان‌های نظامی در مراتعی که ریشه حیات در آن‌ها نهفته و … باعث شده است که فرهنگ حفاظت و حمایت از طبیعت به نازل‌ترین سطح خود رسیده و دیگر کسی دغدغه احترام به مام زمین که تضمین‌کننده بقای انسان است را نداشته باشد.
سیزده بدر در زمان‌های گذشته روز احترام و گرامی داشت طبیعت بوده است درحالی‌که امروزه روز ویرانی و تباهی طبیعت است!