کاشان نیوز-مطهره حاجی‌زاده: سازمان جهانی گردشگری ۲۷ سپتامبر-۶ مهرماه- را روز جهانی گردشگری نام‌گذاری کرده و هرسال به مناسبت این روز سیاست‌های برنامه‌ریزی خود را در قالب شعاری اعلام می‌کند. شعار امسال این روز جهانی «گردشگری برای همه» اعلام شد که به دسترسی همگانی گردشگری و سفر اشاره دارد؛ یعنی گردشگری باید برای همه افراد، پیر و جوان و کودک، ناتوان و کم‌توان و همچنین معلولان به یک اندازه در دسترس باشد. شاید بدانید گردشگری را صنعتی عدالت محور می‌دانند که سود آن به‌تمامی افراد جامعه میزبان می‌رسد و در راستای همین عدالت ذاتی گردشگری، باید امکان آن برای همه افراد (سالم و ناتوان، سالمند و کودک) به یک اندازه فراهم باشد.
در اینفوگرافیک سازمان جهانی گردشگری اطلاعات جالبی آمده است که در زیر می‌خوانیم:
یک میلیارد نفر در جهان با ناتوانی جسمی روبرو هستند.
در سال ۲۰۵۰، ۲۰ درصد از جمعیت جهان بالای ۶۰ سال خواهند داشت.
یک‌سوم از جمعیت جهان در سنین بالا بسیار ناتوان خواهند شد.
برای رسیدن به هدف دسترسی همگانی گردشگری نیاز به موارد زیر است:
محیط باید برای گردشگران و همچنین میزبانان با معلولیت‌های دائمی و موقت، همچنین عبور کالسکه کودک و افراد مسن مناسب‌سازی شده باشد.
محصولات و خدمات گردشگری برای دسترسی و استفاده همه اقشار، معلولان، سالمندان، کودکان و… طراحی‌شده باشد.
شفافیت، دسترسی بهتر و اطلاعات موثق برای امکانات، محصولات و خدمات گردشگری معلولان
دوره‌های آموزشی متناسب برای فعالان گردشگری در همه سطوح برگزار شود.
حال اگر نگاهی به شهرمان کاشان داشته باشیم کدام‌یک از موارد بالا را می‌بینیم؟ آیا کاشان برای افراد ناتوان و معلول مناسب‌سازی شده است؟ چند پل هوایی با آسانسور و چند رمپ در سطح شهر داریم؟ چند محل مناسب‌سازی برای نابینایان و چقدر مبلمان شهری برای استراحت گردشگران در سطح شهر داریم؟ پاسخ سؤال‌های بالا جز شرمندگی برای ما مردم شهر و مسئولان باقی نمی‌گذارد. حتی نمی‌توان به داشتن برنامه‌هایی برای رفع این معضلات شهری دل‌خوش کرد؛ زیرا در فرهنگ شهرسازی کنونی ما جایی برای افراد ناتوان وجود ندارد.
اما اگر کمی به گذشته و هویت شهرسازی خود برگردیم، مناسب‌سازی‌های بسیاری در شهرمان می‌بینیم. فضاهایی که در جهت تکریم شهروندان و خصوصاً افراد ناتوان ساخته‌شده بود و هدفی جز استراحت و تسهیل رفت‌وآمد آنان نداشت. بارزترین این فضاها پیرنشین‌هایی است که در کنار ورودی خانه‌ها برای رفع خستگی رهگذران ساخته می‌شد. سکوهایی ساده که نام پرطمطراق مبلمان شهری را بر خود نداشتند، اما بسیار کارآمدتر از مبلمان‌های شهری امروز بودند. همچنین در نزدیکی سرداب خانه‌ها فضاهایی موسوم به پیرنشین وجود داشت که از مشخصه‌های معماری کاشان است. فضاهایی با ارتفاع کم و گاها بدون پله یا با دو پله که برای استراحت سالمندان خانه در گرمای تابستان ساخته می‌شد. همچنین ورودی خانه‌ها به حیاط با سطوح شیب‌دار طراحی‌شده بود که دسترسی به حیاط مرکزی خانه که پایین‌تر از سطح کوچه بود، ساده‌تر باشد. این خانه‌ها امروزه به‌عنوان یکی از مقاصد مهم گردشگری کاشان مطرح می‌شوند، اما مناسب‌سازی آن در نظر گردشگران نمی‌آید؛ زیرا در سکوهای پیرنشین حق نشستن نداریم، پیرنشین‌های سرداب بسته‌اند و سطوح شیب‌دار ورودی به چشم نمی‌آید.
افسوس که از گردشگری تنها نامی می‌دانند و از روز آن تنها شعاری!
سازمان جهانی گردشگری ۲۷ سپتامبر-۶ مهرماه- را روز جهانی گردشگری نام‌گذاری کرده و هرسال به مناسبت این روز سیاست‌های برنامه‌ریزی خود را در قالب شعاری اعلام می‌کند. شعار امسال این روز جهانی «گردشگری برای همه» اعلام شد که به دسترسی همگانی گردشگری و سفر اشاره دارد؛ یعنی گردشگری باید برای همه افراد، پیر و جوان و کودک، ناتوان و کم‌توان و همچنین معلولان به یک اندازه در دسترس باشد. شاید بدانید گردشگری را صنعتی عدالت محور می‌دانند که سود آن به‌تمامی افراد جامعه میزبان می‌رسد و در راستای همین عدالت ذاتی گردشگری، باید امکان آن برای همه افراد (سالم و ناتوان، سالمند و کودک) به یک اندازه فراهم باشد.
دیدگاه شما