سفره هفت سین اثر حسین خان شیخ شاگرد کمال الملک
هفت سین نمادی ایرانی است که به مناسبت آغاز هرسال خورشیدی در هر خانواده‌ای دیده می‌شود، اما بسیار دیده‌شده است که اکثراً بدون اطلاع از ویژگی‌ها و آنچه به‌عنوان نماد در سفره هفت‌سین گذارده می‌شود هر چیزی که با سین شروع می‌شود را در سفره هفت‌سین می‌گذارند.
متأسفانه نهادهای دولتی هم عزمی برای بسط و گسترش فرهنگ ایرانی ندارد و در این مورد فرهنگ‌سازی نمی‌کنند.
آنچه لازم است بدانیم این است که اشیاء موجود در سفره هفت‌سین باید چنین ویژگی‌هایی داشته باشد:
۱- نام آن‌ها پارسی باشد.
۲- با بند واژه (حرف) سین آغاز شود.
۳- دارای ریشه گیاهی باشند.
۴- خوردنی باشند.
۵- ترکیبی نباشد (ترکیبی از دو واژه نباشد مثل سیب‌زمینی)
سیب. سیر. سماغ. سرکه. سمنو. سبزی (سبزه) و سنجد
بر این پایه:
سُنبل (نه خوراکی است نه پارسی) تازی است.
سکه (نه خوراکی است نه پارسی) تازی است.
سماور (نه خوراکی است نه پارسی) روسی است.
در بیست میلیون واژه‌های پارسی، نمی‌توان هشتمی را برای هفت‌سین نوروزی پیدا کرد که دارای این ویژگی‌ها باشند.
هر یک از سین‌های هفت‌سین، نماد یکی از سپنتاهای (هفت ابر فرشته) کیش زرتشت است:
سیر: نماد اهورامزدا
سبزه: فرشته اردیبهشت نماد آب‌های پاک است
سیب: فرشته سپندارمذ، فرشته زن، نماد بارداری و پرستاری است
سنجد: فرشته خرداد نماد دل‌بستگی
سرکه: فرشته امرداد نماد جاودانگی
سمنو: فرشته شهریور نماد خواربار
سماغ: فرشته بهمن نماد باران
(سماغ واژه پارسی است و نباید با بندواژه «ق» نوشته شود)
در بسیاری از منابع تاریخی آمده است که «هفت‌سین» نخست «هفت شین» بوده و بعدها به این نام تغییر یافته است. شمع، شیرینی، شهد (عسل)، شمشاد، شربت و شقایق یا شاخه نبات، اجزای تشکیل دهنده سفره هفت شین بودند.
برخی دیگر به وجود «هفت چین» در ایران پیش از اسلام اعتقاد دارند. در زمان هخامنشیان در نوروز به روی هفت ظرف چینی غذا می‌گذاشتند که به آن هفت چین یا هفت چیدنی می‌گفتند.
بعدها در زمان ساسانیان هفت شین رسم متداول مردم ایران شد و شمشاد در کنار بقیه شین‌های نوروزی، به نشانه سبزی و جاودانگی بر سر سفره قرارگرفت.
بعد از سقوط ساسانیان و ورود اسلام به ایران، ایرانیان سعی کردند سنت‌ها و آیین‌های باستانی خود را حفظ کنند.
دیدگاه شما