کاشان نیوز-مرضیه گیلاسی: من هنوز هم نتوانسته‌ام به این پرسشم پاسخ بدهم که چرا وقتی به آغوش طبیعت می‌رویم حال خوب داریم؟ چرا نمی‌شود همین حس و حال خوب را در منزل خودمان داشته باشیم؟ حتماً باید رنج بکشیم؛ حتماً باید روز تعطیل، صبح زود، خودت را از بستر گرم و نرم بیرون بکشی و برای سفر کوتاه نیمروزی به کوه و دشت و طبیعت آماده شوی.
منطقهٔ کوهستانی دُرّه و خُنب در زمستان‌ها بهترین محل برای کوهپیمایی است و چه بسا برای زیارت برف‌هایی که اصلاً در شهر پا نمی‌گیرند، مکان خوبیست. مسیر‌ها طوریست که می‌توان هر مسیری را به تناسب توان جسمی و زمانی که در اختیار داری تنظیم کرد.
هفتهٔ گذشته فرصتی پیش آمد که کوهپیمایی را با همنوردانی از جنس مهربانی و پویایی و دانایی، و اهل شعر و سخنوری و پژوهش و مطالعه داشته باشم که حتی سکوتشان هم درس آموز است.
مقابل امامزاده طاهر واقع در روستای خنب، خودرو‌ام را پارک می‌کنم. درست آن سوی جاده دو مسیر پاخورده به چشم می‌خورد؛ یکی تقریباً کم شیب است که از میان دّره می‌گذرد و دیگری از همان ابتدا شیبی تند و ممتد است و تا برسی به یال کوه ۴۵ دقیقه‌ای طول می‌کشد.
انتخاب ما همان مسیری است که با شیب تند شروع می‌شود. شروع حرکت و رفتن به دل کوه از همان شیب تند شروع می‌شود. باید شیب طولانی را طی کنیم تا به یال کوه برسیم و تازه این شروعی است برای بالا‌تر رفتن. گام‌ها را شمرده شمرده بر می‌داریم. هر گام با هر دم و هر بازدم مصادف می‌شود. چه سمفونی عجیبی شده است صدای نفس‌هایم و صدای بازدم‌هایی که بوی آه می‌دهد، که محکم از قفسهٔ سینه‌ام به بیرون پرتش می‌کنم؛ و این هارمونی که گام‌هایم با شیب تند کوه پیدا کرده است، دلم را می‌لرزاند و دردهای خفته را در دلم بیدار می‌کند. سرم را که به سمت آسمان بلند می‌کنم ابرهای پشته‌ای و تکه‌ای و توده‌ای هر کدام برای خودشان سازی می‌زنند و هر کدامشان جلوی خورشید بی‌رمق می‌رقصند.
شیب که تند‌تر می‌شود و نفس‌هایت که به شماره می‌افتد، قطره‌های عرق از پیشانی‌ات سُر می‌خورد ولی شال و کلاه همه را به خودش جذب می‌کند؛ تو هم سعی می‌کنی نفس‌هایت را عمیق‌تر بکشی. حس می‌کنم تک تک سلول‌هایم به مهمانی دعوت شده‌اند که همه و همه محضوظ شوند. همهٔ وجودم را تقدیم این طبیعت می‌کنم تا وقتی می‌خواهم بر گردم سرشار باشم و لبریز از مهربانی و عشق. آخر چطور می‌شود که من آغوش باز کوهستان را ببینم که اینچنین داشت برایم راه باز می‌کرد و من مدام داشتم در این بی‌‌‌نهایت لذّت می‌بردم و آن وقت خودم را تسلیمش نکنم؟ هر از گاهی من نیز دست‌هایم را می‌گشودم و با همهٔ وجودم که پر 
از نگرانی‌ها و استرس‌ها و اضطراب‌ها و درد‌ها و رنج‌ها بود، آسمان و ابر‌ها و سترگی کوهای برافراشته و ارتفاع تند مسیر را، همه را یکجا در آغوش می‌کشیدم. در چنین لحظه‌هایی بغض‌هایی راه گلویم را می‌بندد که اگر اشک‌ها نباشند حتما خفه می‌شوم…
راستش اصلاً کوهنوردی را به این دلیل دوست دارم که ورزشی است که در پایان، تو و همهٔ همنوردانت برنده هستید؛ بی‌آنکه استرسی برای رقابت کردن باشد و یا اینکه حتی بخواهی رقیبی را از میانه به در کنی. برای همین حس می‌کنم در این ورزش رازی نهفته است که باعث می‌شود روحت از تلاطم‌های روزمرهٔ زندگی رها شود و در امتداد این رهایی و سبکی به مرز شاهد شدن و حضور و آگاهی برسی. خصوصاً وقتی که در میانهٔ راه انگشتان پایت تاول زده و زانوانت از فرط درد دارد ذُق ذُق می‌کند. بخشی ازکوهستان سفیدپوش بود و بخشی از مسیر را باید روی برف‌ها گام برمی داشتیم. روی برف‌ها که قدم می‌زدم دلم می‌رفت. احساسی است بس توصیف ناشدنی؛ حتماً باید تجربه‌اش کنید.
نوشیدن یک فنجان چای در انتهای شیب بلند و طاقت فرسا و طی کردن چند فراز و نشیب طولانی، بی‌اندازه برایم تازگی دارد، حتی اگر بار‌ها و بار‌ها هم تکرارشود! من معتقدم هیچ وقت نمی‌توان در منزلِ خود اینگونه از نوشیدن چای لذت برد.
تهیهٔ چای در کوهستان خود عالمی دارد. آب چشمه که همان نزدیکی ست و تلاشی که همنورد برای آوردن آب می‌کند، هیزم‌هایی که مسیری طولانی طی کرده‌اند تا به قله برسند، چیدن هیزم‌ها داخل سنگ چین اجاق و دمیدن‌های متوالی که بر آتش زده می‌شود تا شعله جان بگیرد و آب زود‌تر جوش بیاید و انتظار شیرینی که هر کس برای دم کشیدن این چایی باید تحمل کند.
ازآنجایی که فاصلهٔ کوه‌های خُنب و زیارت امامزاده طاهر که خودرو‌هایمان را آنجا پارک می‌کنیم تا شهر زیاد نیست و مسیر هم چندان طولانی نیست، توصیه می‌کنم جمعهٔ این هفته (یا هر روزی زمان داشتید) به خود فرصتی بدهید تا راز و لذتی که درمیان این صخره‌ها و شیب‌ها و فراز و نشیب کوهستان نهفته است را دریابید و تجربه‌اش کنید.
دیدگاه شما