کاشان نیوز– جابر تواضعی: کارل یوستاو یونگ- روان‌شناس سوئیسی و پایه‌گذار روان‌شناسی تحلیلی- از چیزی بنام «سایه» در وجود هر انسانی یاد می‌کند. سایه‌ای که یونگ از آن حرف می‌زند، کمی تا قسمتی با سایه‌ای که در نبودِ نور تشکیل می‌شود، ‌فرق دارد؛ اما معنای استعاری‌اش به‌‌ همان مشخصات نور برمی‌گردد که چه در وجه فیزیکالش به معنای وجود زندگی و انرژی است و چه در وجه شاعرانه‌اش نماد خیر است و مخالف تاریکی و شر. به تعبیر یونگ، سایه بخش تاریک وجود ما است؛ بخشی از روان ما که نفی‌اش می‌کنیم و از آن فراری هستیم. مجموعه رفتار و سکنات آقای ایکس در تمام مدتی که از آخرین انتخابات ریاست‌جمهوری می‌گذرد و مخصوصاً وی با هفته‌نامه آرمان، مثال خوبی است برای درک مفهوم سایه.
راستش من مدت‌ها است گرایش افراطی و شدیدی به هیچ حزب و جناح و دسته‌ای ندارم. رابطه‌ام با همه رسانه‌ها سطحی است و از این بابت هیچ احساس دریغ و افسوسی هم ندارم. انتظار خاصی هم از هیچ دسته و جناحی ندارم. حتی از دکتر روحانی که رأیم را بنام او به صندوق ریختم و روز انتخابش فاصله چهارراه ولی‌عصر تا ونک را هوار کشیدم. همین‌که آبرویمان در حد معقول در سطح بین‌المللی حفظ شود، یک دنیا از او و دوستانش سپاس‌گزارم.
راست‌ترش این‌که من به خاطر خودش رأی نداده‌ام که حالا توقعی داشته باشم. رأی من به او- و اساساً رأی دادن من- به‌واسطه ویدئوی کوتاه و عصبانی سید محمد خاتمی بود و تک جمله مصطفی ملکیان و چیزهای ساده‌ای مثل این. والا خوب می‌دانم این فرم است که محتوا را می‌سازد و رئیس‌جمهور هم فقط یک عنصر است در ساختار سیاسی که خیلی نمی‌تواند خارج از چارچوب‌ها عمل کند.
برای همین واقعاً تعجب می‌کنم از آن‌هایی که هنوز در دفاع از یک حزب و گروه و دسته یقه‌چاک می‌کنند و حتی کاسه داغ‌تر از آش می‌شوند.
اما یکی از مهم‌ترین جا‌ها یا بهتر بگویم تنها جایی که از رأیم به رئیس‌جمهور منتخب پشیمان می‌شوم، وقتی است که یکی مثل آقای ایکس، خودش و اعوان‌وانصارش را عامل رأی روحانی در منطقه می‌داند و مدت‌ها است از عزل و نصب مسئولان سیاسی و اجرایی شهر حرف می‌زند. در چنین اوقاتی یاد سروانتس و رمان جاودانش می‌افتم و دون کیشوتی که به جنگ آسیاب‌های بادی رفت.
واکنش‌های شفاهی مختلف از جانب آدم‌های سیاسی و حتی غیرسیاسی به گفت‌وگوی ایشان با یکی از نشریات محلی که به‌وضوح در شماره بعد این نشریه بازتاب پیداکرده بود، نشان می‌داد که این تنها یک حس شخصی نیست. جالب این‌که این حس مربوط به دیروز و امروز نیست و خیلی هم به مصاحبه کذایی ربطی ندارد. این‌جور حرف زدن از موضع بالا، این‌همه کبر و نخوت و غرور، این حجم منم منم در سیاست این مملکت برای ما خیلی تازه نیست و سال‌ها است بهش عادت کرده‌ایم. متأسفانه یا خوشبختانه خیلی وقت‌ها هم جواب می‌دهد؛ یعنی این پست‌های آبکی که پشت اسمش قطار می‌کند هیچی، برای من دور از انتظار نیست اگر بشنوم فردا پس‌فردا آقای ایکس پست و مقامی بگیرد که باسن‌وسال و شخصیت و تخصصش هیچ تناسبی ندارد.
این مسئله را می‌توان از ابعاد مختلفی بررسی کرد؛ اما چیزی که قطعاً و بیش از هر چیز به من مربوط است، مدیریت و سیاست‌گذاری همکاران روزنامه‌نگار من است برای انتخاب سوژه و انجام مصاحبه، نحوه صفحه‌آرایی، انتخاب عکس، حجم مطلب، انتخاب تی‌تر و بردنش به صفحه اول و امثال این‌ها. چیزهایی که ظاهراً به فقط و فقط به فن‌های روزنامه‌نگاری برمی‌گردد، اما عین سیاست ما است. می‌توانم با همکاران و هم‌صنفان خودم صریح باشم و مستقیم و بی‌حاشیه بپرسم چرا این سوژه انتخاب‌شده بود؟
بگذارید حدس بزنم و کمک کنم. شنیده‌ام که این مصاحبه در حقیقت یک رپرتاژ آگهی است. ناگفته هم پیدا است که یک مصاحبه معمولی نیست. ولی مشکل اینجا است که رپرتاژ آگهی هم قواعد و قوانین خودش را دارد. مهم‌ترین نکته‌اش این است که باید سروشکلش با مطالب اصلی نشریه متفاوت باشد. از این‌ها که بگذریم، به نظر شما می‌شود هر چیزی را به‌عنوان رپرتاژ آگهی منتشر کرد؟ اهالی رسانه می‌دانند هر چیزی از کجا آب می‌خورد. نادانستن یا تجاهل به این موضوع برای ما گناهی است سنگین‌تر. صلاح نیست خیلی ریز بشویم و موشکافی کنیم. ولی به گمانم چیزی نیست که بشود خیلی راحت از کنارش گذشت. حداقل کاری که می‌شود کرد، یک عذرخواهی ساده از مخاطبان است.
روی دیگر صحبتم با اهالی جدی سیاست و مردان اجرایی منطقه کاشان است. سکوت شما از رضایت باشد یا هر چیز دیگر، نتیجه‌اش بالا رفتن آب است و تحمل ابوعطای قورباغه و بعد‌تر ترک‌تازی ناموختگانی است که بدون طی ادب و آداب سیاست و کار اجرایی خودشان را پرت می‌کنند در دیگ حلیم.
برگردم به حرف اولم. آقای ایکس سایه من است؛ سایه همه مایی است که از شنیدن گنده‌گویی‌هاش و عکس‌های مَکُش مرگِ منش دچار مشکلات گوارشی می‌شوند و کهیر می‌زنیم. درون همه ما کسی است که به‌اندازه او –و بلکه بیشتر- به توهم و پارانویا مبتلا است و چون نمی‌داند چه طور خودش را قاتی بازی کند، دن‌کیشوت‌وار به جنگ آسیاب‌های بادی می‌رود. همه ما باید متوجه ایکس درونمان باشیم.