کاشان نیوز ــ حسین فتاح: تیم والیبال باریج اسانس کاشان در مقابل دیدگان هزاران کاشانی علاقه‌مند که پای گیرنده‌های خود بازی حساس برگشت با شهرداری ارومیه را نظاره می‌کردند، باخت تا آه از نهادمان بلند شود و یک بار دیگر در سال ۹۲ ورزش روی دیگرش را به ما نشان دهد تا سال ۹۲ را با ناکامی کامل در عرصه‌های مختلف ورزشی به پایان برسانیم.
سالی که تیم فوتسال کاشان با قرار گرفتن در قعر جدول رده‌بندی گروه خود به لیگ دسته دو کشور سقوط کرد.
سالی که تیم فوتبال سازمان رفاهی تفریحی کاشان علیرغم شروعی خوب نتوانست با‌‌ همان اقتدار مسابقاتش را ادامه دهد و صاحب سهمیه لیگ دسته سه کشور شود و جای‌گاهی بهتر از سومی در لیگ آسیاویژن اصفهان کسب نکرد.
سالی که هزاران وعده خوبان برای انتقال یک تیم دسته دو فوتبال کشور به کاشان وفا نکرد.
و…
به راستی دلیل این همه ناکامی در ورزش شهر آن‌هم در طول یک سال چه چیزی می‌تواند باشد؟
شاید خیلی از ما بلافاصله با این سخنان همیشگی خود را قانع کنیم که؛ «اصفهانی‌ها نمی‌گذارند ما به جایی برسیم» یا «امکانات و اسپانسر نیست» یا «مسئولین حمایت نمی‌کنند»، اما آیا دلیل این ناکامی‌ها این مسائل است؟
شاید این مسائل در بروز این ناکامی‌ها دخیل بوده باشد، ولی برای تیمی که با هزینه ۶ میلیاردی بسته شده و با ترکیبی از بازی‌کنان ملی‌پوش روانه مسابقات شده و در هر بازی توسط هزاران تماشاگر مشتاق و عاشق حمایت می‌شده و به قول مسئولان تیم یکی از بهترین مربیان ایران هدایتش را بر عهده داشته است، مسائل دیگری مسبب این عدم نتیجه‌گیری و ناکامی‌ها شد.
به نظر بنده این تیم همه چیز داشت اما یک «میرمصطفی شجاعی» کم داشت. بله یک مربی بومی و دل‌سوز و عاشق که علاوه بر مسائل فنی، بتواند از نظر روحی و روانی نیز تیم خود را به سطح آمادگی مطلوب برساند تا هیچ حریفی را دست کم نگیرند، تا احساسات تماشاگران و حامیان تیم را هم درک کنند، تا غرور یک شهر که تمام قد پشت تیم ایستاده‌اند را نیز ساده نگیرند و…
اما افسوس و صد افسوس که خواهیم گفت و خواهیم نوشت اما کجاست گوشی برای شنیدن و دیدن. به قول معروف:
گوش اگر گوش تو و ناله اگر نالهٔ من، آنچه البته به جایی نرسد فریاد است…