کاشان نیوز: امیرعباس مهندس در یادداشتی به افتتاح نگارخانه یلدا و گالری ممو در کاشان پرداخته است.
مارتین هیدگر- هایدگر- متفکر و فیلسوف آلمانی رسالهای دارد با موضوع “ساختن، سکنی گزیدن، تفکر کردن” در خصوص این رساله و شرح آن مقالات متعددی نوشته شده است. که در کتاب فلسفه هنر هایدگر از جولیان یانگ ( ترجمه امیر مازیار- نشر گام نو) و کتاب پدیدار شناسی هنر مدرنیته از محمد رضا ریختهگران ( نشر ساقی) ، پدیدارشناسی فلسفه های اگزیستانس ( نشر بقعه) به آن پرداخته شده است. هیدگر در این نوشته از ساختن، سکنی گزیدن، و اندیشه سخن گفته است. مشخص است وقتی ساختن و سکنی گزیدن به دنبال هم میآیند، سکنی گزیدن مستلزم ساختن و بنا کردن معرفی میشود. به عبارتی بنا میکنیم و یا مهمتر از آن میسازیم به علت لزوم سکنی گزیدن. میسازیم چون نیاز پیش از ساخت، اندیشه سکنی گرفتن بوده است. در این بحث مبین است هر ساختمان یا بنایی برای سکنی گزیدن نیست. و در اینجا مشخص میشود اندیشه انسان بر ساخت ارجح تر از سکنی گزیدن میباشد. سکنی گزیدن، زندگی کردن و بودن را تداعی کرده و با لحاظ امر تاویل در کلام اندیشمندان خصوصن ایجاد صورت یا بسترهای پس از ترجمه، میتوان اشارهای دانست به امری فراتر از ساختن یک بنا، حتا برای زندگی کردن. ساختن را میتوان ارجاعی به مهیا کردن و تدارک بستری برای اندیشه، یا تدارک ساختاری جهت تامل و رشد و نمو تلقی کرد.
اگر بر این نکته واقف باشیم همواره امکان فراتر از معنای ظاهری سکنی گزیدن استنباط میشود ساختن یا مهیا کردن هر مکان پیامد احساس نیاز به امری متعالی، واجب، تامل شده و هر چیزی میباشد که تامین کننده و جواب داده شده به اندیشه اولیه ساختن است. در چنین راستایی ساخت و مهیا دیدن مکان آموزشی، علمی، خدماتی و یا هنری چه چیزی را به ذهن متبادر میکند. نفس، نقش و یا حق سکنی گزیدن در کدام محل به صورت کامل ادا میشود. با لحاظ آنکه از منظر تاویل نظر ذکر شده را میتوان به صورت نسبی دانست. از ابتدا معین بوده سکنی گزیدن تنها به منظور زندگی کردن روزمره مورد نظر نبوده است. و آن فراتر از خورد و خواب تلقی شده است، زیرا اندیشه یا تفکر کردن در راستای دو مشخصه قرار گرفته است. و هیدگر ساخت و سکنی گزیدن را بنا و زیر ساختی جهت یا لازمه اندیشه دانسته است.
این مختصر کلام را بهجهت افتتاح دو گالری در هفته جاری در کاشان مصادره به مقصود میکنیم. نگارخانه یلدا در گذر آب انبار خان توسط یلدا رضوانیان و دیگری گالری شخصی محمد رحیمی آرتیست و نقاش به نام مومو در بازار و کاروانسرای امین الدوله. گذشته از اینکه قرارگرفتن محل این دو مرکز هنری در فضا و بافت سنتی با منظور داشت نقش مدرنی که در پی دارد امری پارادوکسیکال محسوب میشود. اما نفس آن ساختن است. ساختن چیزی که میتواند به اندیشه بیانجامد. اندیشهای که انسان در بستر آن سکنی میگیرد. و چه چیزی بهتر از سکنی گزیدن میان زیبایی، تامل و نو دیدن هر چیز.
با ملاحظه سابقه برگزاری نمایشگاههای محمد رحیمی در فرانسه، کره جنوبی، ایالات متحده، بریتانیا و مراکش حضور و افتتاح نمایشگاهی در بازار کاشان و ساختمان کهن و سنتی کاروانسرای امین الدوله به تضادی آشکار میرسیم که مبین کلام و توضیحات رفته میتواند باشد. البته ویژگی سیال بودن رفتار رحیمی و آزادگی و توجه به روح اجسام و حرکتهای منتشره از هرچیز مشخصهای است که در تابلوهای وی بخوبی عیان و آشکار است.
در نگارخانه یلدا با مجموعهای از آثار هنرمندان روبرو هستیم. مهدی راحمی، هادی خانی، شیرین بوریانی دوست، پردیس شفیعیون، سابینا بخشی، مهدی ختایی، منیژه صحی، ،محمود ازادنیا، حسنعلی جهانشاهی افشار، اذرخش فراهانی، رضا غره باغی، امیر موجود، پگاه جمالی، امیرحسین ، رضا امانی زاده، امیرشاهرخ فریوسفی٫ مظاهر افروزی، در این نمایشگاه گروهی تابلوهای نقاشی، مجسمه در کنار هم قرار گرفته که در نگاهی کلی میتوان تلفیق روح معماری سنتی و کهن پس از عبور از کنار معماری باشکوه مسجد آقا بزرگ، با تلاش برای بیان احساس و روح هنرمند معاصر دانست.
در دورهای که تکنولوژی اجازه تامل و تفکر نداده و هر چیز نیامده جای خود را به متریالی دیگر میدهد، و در کلامی کلی روح از اشیا و اجسام و حتا مکان سلب شده است، انسان همواره به دنبال آرامش و درک احساسی است که از یک بنای تاریخی، کوزهای باز مانده از سدههای گذشته، نقشه قالی بجامانده از زنان قالی بافی که با آن زندگی گذراندهاند، میباشد. مشخص است آدمی به واسطه کسب نیرو در تماشا و کنار آنها قرار گرفتن لذت میبرد و شاید امر گمشده اش را میجوید.
هیدگر در بخش دیگری از نوشتههای خود اورده: مشکل مسکن که امروزه هست در مسالهی انبوه سازی مرتفع نمیشود. بلکه بشر سکنی گزیدن را از یاد برده و خانه ذات خویش دور شده است. به تعبیری ما بی خانمان هایی هستیم که تفکر و اندیشیدن میتواند ما را به خانهی ذات خویش برگرداند.
دیدگاه شما