فرهنگ و هنر , یادداشت

محمد غفاری: پس از فراگیری اندیشه‌های نیما و حرکت مانای او در ادبیات، تفاوت‌های چشمگیری جریان شعر معاصر به وقوع پیوست و از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان تغییرات زبانی را نام برد. زبان به پویایی و استقلالی رسید که نسبت به هر دورۀ دیگری از ادبیات پارسی، از جایگاه والاتری برخوردار شد و اهمیت دوچندانی یافت. در آن سال‌ها، از شاعرانی که خیلی زود توانست به استقلال زبانی و تعادل اندیشه و فرم برسد، مرحوم اخوان ثالث بوده است. شاعری که با تسلط بر درون‌مایه‌های ادبیات کلاسیک و زبان فخیم و حماسی توانست سبک نوینی از گفتار را در اشعارش بروز دهد؛ زبانی که در عین تازه و بدیع بودن، استحکام و قوت خود را هیچگاه از دست نداد. پس از استاد اخوان ثالث، شاعران بسیاری با پیروی از سبک سروده‌های ایشان، جستارهایی به زبان، تصاویر و اندیشه‌های این شاعر بزرگ داشتند که «علی‌رضا رجبعلی زادۀ کاشانی» را می‌توان یکی از آنان دانست. شاعری که در بیشتر آثارش ردّی از اخوان به چشم می‌خورد.