کاشان نیوز ــ سید حسین طبسی: «حسن قریبی» برای من دوست‏‌تر است تا شاعر‌تر و ارادت من به او چیزی نیست که بشود یا بخواهم پنهان کنم. این‌ها را گفتم که گفته باشم و مخفی نکرده باشم که این دوستی بر من و نظر من بر شعرش تاثیر داشته و در ادامه‏‌اش هم بگویم آن‏‌چه که می‌‏نویسم نه نقد، که گونه‏‌ای ادای دین است… بماند.
مجموعه اول «به ناکجایی این‌ جاده‏‌ها» – دلم سوخت وقتی مقدمه‏‌ی کتاب اولش را خواندم و افسوس شعرهایی را خوردم که به قول خودش از «من صحبت می‌‏کرده و بخصوص آه و ناله داشته» و او چاپشان نکرده و دلم خواست که کاش جایی مانده باشند هنوز و روزی شاید کتابی بشوند.
فکر می‌‏کنم نویسنده‏‌ی این مقدمه که خود شاعر است هم از یاد برده که شاعر است و این‏‌هایی که نوشته شعر، دکتر «شفیعی کدکنی» جایی از قول فرمالیست‏‌های روسی می‌‏نویسد: «شعر حادثه‌ای است که در زبان روی می‌دهد و در حقیقت گوینده‏‌ی شعر، با شعر خود عملی روی زبان انجام می‌دهد که خواننده میان زبان شعری او و زبان روزمره و عادی تمایزی احساس می‌کند و آن چیزی است که از آن به عنوان «رستاخیزِ کلمات» یاد می‌کنند.» از این تعریف می‌‏توان نتیجه گرفت در شعر شدنِ شعر چیزی است شبیه زایش یا به عبارت دیگر زنده‏ کردن کلمات. شاعر در سرودن خود به کلمات جان می‌‏بخشد. کلماتی که تنها مجموعه‏‌ای از حروف‏‌اند همین.
با خودم فکر می‌‏کنم «حسن قریبی» چطور این‏‌گونه سخت‌گیرانه و سنگ‌دلانه عاطفه هولناک پدر بودن را فراموش کرده و خنجر به قربانی کردن فرزند برکشیده، او منِ خودش را در شعرش قربانی ‏کرده تا از ما سخن بگوید:
ما خیمه را تکفیر می‌‏کردیم و می‌‏خواندیم
نفرین به هر پایی که راهی را نپیموده ست

دی شیخ چراغی را، در شهر به روز افروخت
ما قصه‏‌ی آن روزیم، روزی که چنین شب بود

خدایان منتظر آن سوی آبی‏‌ها و ما این سوی
بنا کردیم با افسونمان محراب در مرداب

دیگر نیاز به بسامد‌گیری هم نبود، در تمام کتاب «به ناکجایی این جاده‏‌ها»یِ او، از ما صحبت شده است و آن‌چنان که در مقدمه کتاب هم آمده اگر منی هم در شعر هست منی است آن‌چنان کلی که گویی‌‌ همان ما باشد.
 «قریبی» در شعرش بی‏‌واسطه از جامعه و درد‌هایش سخن می‌‏گوید، به همه چیز اعتراض دارد و همه‏‌ی راه‌ها در شعرش به بن‏‌بستی مقدر ختم می‌شوند و البته گاهی هم اگر راهی برای رهایی می‌بیند خوب می‌‏داند که:
تمام راه‏‌ها باز است اما خوب می‌‏دانم
که روی چاه را پوشانده با خاشاک اهریمن
او جهان‌شمولی شعرش را در دیدن کلّی جامعه یافته و از فرد‌گرایی گریخته است. اما من گمان می‌‏کنم شعر، تحقق جهان‌شمولی از راه فردگرایی بی‏‌حد است و وقتی می‌‏توان حرف شعر را بیشتر و بهتر فهمید که بتوان صدای انسان را در انزوای آن شنید. اگرچه که هر اثر هنری، در عین جمعی بودن، نشانه‏‌ی فردیت خالق آن نیز هست.
 هنرمند به عینیت جامعه می‌‏نگرد، می‌اندیشد و واکنش احساسی نشان می‌‏دهد و به‏ کمک تخیل خلاق به آن در زبان جان می‌‏بخشد و از این راه انسان‏‌های دیگر را از احساسات و ادراکاتی که از واقعیت دارد آگاه و با خود همراه می‌‏سازد. یاد «فردینان برونتیر»، افتادم که در جایی از مقاله «دکترین تکاملی و تاریخ ادبیات» می‌گوید: «آثار ادبی در درجه اول ادبیات‏اند، و شعر، گو آن‌که ممکن است بازتاب روان شاعر، جامعه یا هر چیز دیگر باشد، اما نهایتاً شعر است»
مجموعه دوم- جهان در شعر‌های این مجموعه گویی جهانِ جبر و سلطهء طبیعت بر سرنوشت‏ انسان‏‌هاست. در این جهان حوادث و اشیاء فقط در خود تبیین نمی‌‏شوند، بلکه لازم است حقیقت آن‏‌ها در ارتباط با جهان مقدس آشکار شود، زیرا مدل اصلی و منبع واقعی در آن‌جاست:
آنان که باران را دعا کردند برخیزند
این سیل با انگیزه جبران مافات است
 در چنین جهانی، واقعیت‏‌ها معنای خود را از جهان دیگر می‌‏گیرند. حتی مثلاً خشک‌سالی که یک مسئله‏‌ی طبیعی است، ترجمان قوه‏‌ی قاهره‏ قلم‌داد می‌‏گردد. انسان‏‌ها در جامعه‏‌ای که شاعر در آن زیست می‌‏کند، دست بسته‏‌ی آسمان هستند، چرا که‏ سقف معرفت آن‏‌ها بر ستون معیشت‏‌شان بنیاد گرفته‏ است و در عرصه‏‌ی اجتماع نیز بی‌هدف و سربه‏‌زیر مطیع و فرمان‌بردار جامعه‏‌ی خویش‏‌اند.
در خود تنید و پیله را هرگز نیاشفت
پروانه‏‌ای که سرنوشتی بی‏‌هدف داشت
یک دشت بی‌چوپان در این تقدیر مانده ست
با گله‏‌ی گاوی که اندوه علف داشت
 روی‏ هم رفته تسلط طبیعت و اجبار اجتماعی نوعی روحیهء استبدادی در جان انسان‏‌های این جامعه دمیده که‏ پیامدهای آن در شیوهء زندگی‏شان مشهود است.
 شاعر در شعرش بیان کننده‏‌ی وضعیتی است که تجربه کرده‏. او به این باور رسیده که گویا هیج حقیقتی وجود ندارد و در این بی‏‌حقیقتی مطلق به نوعی بی‌تفاوتی ‏رسیده و دانسته که گویا دیگر کاری از دست هیچ‌کس برنمی‌‏آید:
غزل از انتهای آسمان خواندیم و پا‌ها تا کمر در خاک
به پا بودیم و سر کردیم اما چون درختی بی‌ثمر در خاک

دست در پیش مینداز که ارباب زمین
خسته از کاسه چوبین قنوت است بخواب
حرف تقدیر مخواه از من اگر بیداری
جبر از مصدر باب جبروت است بخواب
او خسته از این جامعه است و بی‏‌اعتماد به باورهای آن. جامعه‏‌ای که حتی در آن ایمان ابزاری می‌‏شود برای تبختر:
کمی ریش و کمی عینک کمی تسبیح و انگشتر
و او که سخت می‌‏نازد به ایمان بزک‌کرده
سخن به درازا کشید پس کلامم را با شیرینی سخن استادم جناب آقای دکتر «دادبه» به پایان می‌‏رسانم که:
 «قریبی به عنوان یک شاعر زبان ویژة خود را خلق کرده و به شاعری خود هویت بخشیده است»