سخن روز

مهدی صفاری‌نژاد-در بیست‌ و نهم شهریورماه، در سایت روزنامه کاشان خبری با این عنوان آمده: «برگزاری جشن بزرگ پایداری در طلیعه هفته دفاع مقدس». در ذهنم به این همه ذوق و خلاقیت آفرین می‌گویم. در ادامه خبر از قول مقام مسئول آمده است: «با توجه به این‌که رویکرد اصلی در اجرای برنامه‌های فرهنگ‌سرای مهر و سازمان رفاهی تفریحی شهرداری کاشان، فعالیت‌های فرهنگی هنری است تلاش می‌شود با برگزاری یادمان پایداری، فرهنگ ایثار و شهادت در قالب برنامه‌های هنری به جامعه ارائه شود.»
آفرینم به صدآفرین تبدیل می‌شود و خوش‌حالم در شهری زندگی می‌کنم که چنین مسئولین روشن‌بینی دارد. اما بد نیست برنامه‌ها را با هم مرور کنیم:
1. سخن‌رانی: موضوع سخن‌رانی درست انتخاب شده؛ خاطره‌های عبرت‌انگیز و به‌یادماندنی اهالی گروه تفحص.
2. شعرخوانی: پسر زنده‌یاد آقاسی در جای خودش قابل احترام است، اما در زمینه دفاع مقدس در شهر خودمان شاعر کم نداریم. شاعران کاشانی به بزرگ‌ترین مراسم‌های کشوری دعوت می‌شوند و در شهر خود ناآشنا هستند. ناخودآگاه به یاد محرم و صفر و تبلیغات هیآت مذهبی می‌افتم که از شهرهای دیگر مداح می‌آورند.
3. تقلید صدا توسط یکی از خنده‌بازاری‌ها: این بخش چه‌قدر با شعار برگزاری جشن هم‌سویی دارد؟ برای این جشن به ایجاد شادی نیاز است. اما چرا تقلید صدا و آن هم از نیرویی بیرونی که حتماً قرار است در قبال هزینه‌ای قبول زحمت کنند. در حالی‌که در شهر خودمان نیروهای بسیار خوب و حرفه‌ای و توانا برای اجرای میان‌پرده‌های شاد و پرمعنا کم نداریم و از قدیم گفته‌اند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است.
یاد سال‌های نه‌چندان دور به‌خیر که برگزاری هفته دفاع مقدس با چه عظمت و شکوهی همراه بود. مراسمی که با همکاری اداره ارشاد و سازمان رفاهی و تفریحی برگزار می‌شد و علاوه بر جشنواره تئاتر دفاع مقدس، برنامه‌های دیگری مثل پخش فیلم با حضور دست‌اندرکاران آن‌ها و منتقدان برجسته سینما و شب‌های شعر و خاطره و … هم بود.
به گمانم حوزه‌های فعال در زمینه فرهنگ و هنر شهر باید تکانی به خود بدهند. مثلاً در حوزه تئاتر از اجراهای عمومی خبری نیست که نیست. در حالی که نیروهای تئاتر کاشان با کم‌ترین توقع کارهای بزرگی انجام می‌دهند. توجه به بزرگان و پیش‌کسوتان هر رشته و هنری امر مرسومی در همه شهرهای ایران است و همه سعی می‌کنند پتانسیل‌های فرهنگی شهرشان را به خوبی به فعل برسانند. اما متأسفانه این روند در شهر ما چندان جدی و امیدوارکننده نیست و حرکت کندی دارد.
بزرگ‌ترین خلأ اهالی تئاتر در حال حاضر نبود یک فضای مسقف و جایی است که بتوانند دور هم جمع بشوند و به اندیشه‌هایشان در زمینه هنر نمایش جامه عمل بپوشانند. تنها در صورت جامه عمل پوشیدن به چنین اتفاقی است که می‌توانیم  بعد سال‌ها منتظر در زمینه تئاتر مقاومت منتظر کارهایی مثل عزیزمایی، یه کاسه خون، جنگ نه، نخل و کوسه و … باشیم.